Er zijn best momenten geweest dat ik me niet een echte BDSMer heb gevonden. Niet dat ik fake een zinnige term vind (echte trollen daargelaten), maar toch heeft het wel eens gewringd.
Ik ben niet zo iemand die van kinds af aan BDSM gevoelens heeft. Als ik sommige pijnsletten zie, vind ik mezelf opeens helemaal niet zo masochistisch meer. “Natuurlijke” dominantie kan ik echt niet claimen. BDSM is een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden, maar het is nooit essentieel geweest. Ik doe het niet omdat ik ongelukkig wordt zonder of omdat ik er 24/7 mee bezig ben, maar omdat ik het ontzettend fijn vind.
Er zijn veel soorten spel waar ik voor te vinden ben, maar kil en afstandelijk is nooit mijn ding geweest. De klappen van de zweep zijn leuk, maar zonder reacties heeft het geen smaak. Wat me stiekem eigenlijk drijft is intimiteit. Ik zoek dat wederzijdse gevoel van verbondenheid, vertrouwen en openheid. Ik wil in vol contact staan met de ander.
In tegenstelling tot wat Hollywood beweert vind ik dat niet in kaarsverlichte etentjes, nee, die vind ik in de rollercoaster of life. Dat kan knuffelen op de bank zijn, maar net zo goed iemand de grond in vernederen. Het is niet iets wat voorbehouden is voor je one true soulmate, soms kan je het vinden met mensen die een half uur eerder een volkomen vreemde waren. Als ik een ding geleerd heb is het dat het op de meest onverwachte plekken en momenten kan komen, met onverwachte mensen.
Kink is mijn highway to intimacy. Het is de brute maar oh zo heerlijke manier om de poorten wijd open te zetten en in contact met de ander te komen. Om te genieten en te leren; van elkaar en van jezelf. En om eerlijk te zijn maakt het me vaak weinig uit wat we precies doen om dat te bereiken, zolang ik het maar bereik met de juiste persoon.
En eigenlijk vind ik dat allemaal wel een prima reden om aan kink te doen.
©Knuffelslet