Goed, waar te beginnen. Allereerst zijn er voornamelijk twee dingen waar ik tijdens het spel het meeste mee bezig ben. De eerste is te allen tijde de veiligheid van mijn sub en de tweede is mijn eigen plezier.
Tijdens het spelen staan mijn zintuigen op scherp, maar dan allemaal gericht op het spel, op wat ik doe, op wat ik wil gaan doen, de reacties van mijn sub zodra ik sla etc. De wereld om mij heen bestaat tijdelijk niet meer, tijdens een spel is het ik en mijn sub en niemand anders. Elk klein geluidje, elke beweging die mijn sub maakt dringt tot me door en ‘triggert” mij nog meer. Even tijdelijk kan ik alle emoties die me dwarszitten vergeten en hoef ik niet na te denken over de wereld buiten mijn spel. Elke keer als er een druppel kaarsvet landt op de huid van mijn subje en deze weg probeert te kruipen vanwege de pijn, wordt de grijns op mijn gezicht groter. Elke keer als ik het geluid van de zweep hoor neerkomen op de billen of rug van mijn sub maakt het “kleine” sadistje in mij een sprongetje van vreugde en vraagt om meer. Het is een raar gevoel bij mij dat vanuit mijn tenen op komt zetten en helemaal doortintelt tot in de vingers. Een machtsgevoel, dat me opwindt en me (naar mijn idee) met elke zweepslag sadistischer maakt. Hoe meer ik mijn sub zie kroelen, hoe meer ik hem/haar hoor piepen, hoe meer genot ik uit het spel haal.
Mijn creativiteit is tijdens een spel meestal op zijn hoogtepunt. Als ik net de kaars aansteek om mijn sub eens flink met kaarsvet te bewerken, ben ik eigenlijk alweer bezig met ‘hmm, wat voor een leuke dingetjes zal ik hierna eens met haar doen?”. Ik ga tijdens een spel op mijn instinct af. Als ik een leuk idee heb, werk ik het snel uit en probeer het daarna uit te voeren. Lukt dit niet, moet ik snel een manier vinden om mezelf te herstellen wat (helaas) niet altijd even goed lukt. Maar de keren dat het wel lukt (wat gelukkig een stuk vaker is dan de keren dat het niet lukt) pakt het ook echt goed uit, en weet ik tijdens de uitvoering er zelfs nog wel iets leuks bij te verzinnen.
Verder ben ik elke minuut, elke seconde van het spel bezig met ‘hoe gaat het met mijn sub?” Uiteraard speel ik met stopwoorden, maar ik heb geleerd dat ik zelfs daar niet altijd vanuit kan gaan. (ervaring met een sub die uit trots het stopwoord niet wilde zeggen en mij een plezier wilde doen, terwijl de pijn hem eigenlijk teveel was) Ik let op zijn/haar lichaamstaal. Zodra ik aan het zwepen ben en een sub plotseling zijn schouder wegtrekt, is het voor mij tijd even te stoppen, mijn vingers over de gezweepte plek te halen en even bij het subje te controleren hoe het gaat. Hoe ik dat controleer? Sja, dat verschilt per sub en per spel. De ene keer vraag ik of het nog goed gaat, de andere keer komt er iets uit in de richting van ‘loop je je nou aan te stellen, slet?!” Als alles nog goed gaat, kan alles uiteraard weer verder gaan.
Tegen de tijd dat mijn creatieve geest een beetje op raakt, er een tevreden gevoel door mijn lichaam stroomt en het kleine sadistje in mij gevoerd is, ga ik het spel afbouwen. Dit wordt vrijwel altijd gevolgd door het ‘aaahw wat is ie lief en schattig en gebroken! KNUFFEL!!” idee. En meestal vind ik het erg fijn om over het spel na te praten, maar dan als zowel mijn sub als ik beide bekomen zijn van het spel. Met napraten bedoel ik kijken wat er beter kon, wat goed was etc etc.
Euhr… tot zover mijn bijdrage. Het zal wel niet zo goed en zoveel zijn als de Dominanten hier die een stuk meer ervaring hebben dan ik. Maar… het staat er! Yeeey!
©Faith*