Ben ik wel een bdsm-er? Dat is een vraag die ik regelmatig tegen kom op diverse plekken en in diverse vormen, door allerlei verschillende mensen. En ik vermoed dat er nog veel meer mensen zijn die bezig zijn met deze vraag, maar dat voor zichzelf houden. Ik hoop dat ik deze mensen kan helpen bij hun twijfels door mijn eigen worstelingen met deze vraag te bespreken.
Ruim tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met bdsm. Ik had chronische slaapproblemen, dus keek vaak ’s avonds laat naar de tv. In die tijd was seks in al zijn verschijningsvormen op tv heel normaal, in de vorm van programma’s als sexcetera en shockdoc. Allerlei kinks en fetishes kwamen voorbij en ik nam het allemaal gretig in mij op. Ik dacht bij mezelf, zoiets zou ik ook wel eens willen doen of ervaren, maar dat is vast niet voor mij weggelegd. Ik was nog maar jong, woonde in een afgelegen dorp met strenge ouders, was niet bepaald knap en slank, en wist gewoonweg niet waar ik het moest zoeken. Ook wat betreft gender en seksualiteit ging er een wereld voor me open, dus het werd een drievoudige zoektocht naar mijn identiteit, naast de gebruikelijke puberstrubbelingen. Maar zoals die mannen van middelbare leeftijd in leren pakjes met een zweep in de hand, en vrouwen in latex op naaldhakken met een zuurpruimhoofd, zoals de ja en amen zeggende naakte deurmatten, zo was ik toch niet?
Niet veel later heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en ben ik gaan zoeken op internet. Wederom ging er een wereld voor mij open: BDSMzaken, Samarium, het sekswoordenboek forum, diverse chatrooms… ik merkte ook al snel dat ik helemaal niet zo slecht in de markt lag als ik dacht. Vol overgave stortte ik me op het zijn van een goede sub, speelde online met dominante mannen, sprak met mannen af. Ik heb een hoop ervaringen opgedaan in die tijd en had wel het gevoel dat dat hele bdsm wat voor mij was, maar toch bleef het knagen. Want de helft van de tijd deed ik maar gewoon een beetje mee en was er helemaal geen sprake van overgave, of relde en vocht ik net zo lang totdat de dominant echt geen andere keus meer had dan, compleet tot wanhoop gedreven, me maar Echt Heel Hard te slaan. Al die opdrachtjes die ik kreeg vond ik voornamelijk erg saai, en van de meeste vernedering werd ik maar verdrietig. Maar dat hoorde er toch allemaal bij? Of was ik dan geen echte bdsm-er?
De oplossing was gevonden: ik was helemaal geen sub, maar switch! Dat rebelse, dat was natuurlijk mijn dominante kant die naar buiten probeerde te komen! Ik speelde online wat met een aantal subjes, maar mijn toenmalige dominant was daar niet zo’n fan van, dus met diegene waar ik echt de (dominante) kriebels voor had, heb ik nooit in real life mee kunnen spelen. En toch bleef het knagen. Uit dat online spelen haalde ik eigenlijk weinig genoegen, en de wensen en eisen van mijn toenmalige dominant bezorgden me maar hoofdpijn. Was dat online spelen het dan gewoon niet voor mij? Moest ik op zoek naar een dominant die beter bij me paste? Of was dat hele bdsm eigenlijk niks voor mij?
En toen ontmoette ik de ware. Het was liefde op het eerste gezicht. Iets wat ik eerder altijd afdeed als onzin, maar nu overkwam het me. Mijn wereld stond op zijn kop, de liefde was wederzijds, maar…. hij was vanilla. En ik wilde met hem verder. Eindelijk had ik mijn antwoord: nee, ik was geen bdsm-er. Ik hief al mijn bdsm-gerelateerde accounts en mailadressen op, verbrak het contact met iedereen uit de “scene” en stopte de paar speeltjes die ik had ergens ver weg goed verpakt achter in een kast weg. Weg bdsm, enter ware liefde.
Maar gaandeweg werd de seks steeds harder en ruiger. Werd er gebeten, gekrabd, geknepen en aan haren getrokken. Kwamen de speeltjes weer tevoorschijn. En werden er speeltjes bijgekocht. Die vanille jongen bleek helemaal niet zo vanilla te zijn, maar had gewoon nooit bedacht dat ruige seks en geklooi tot dezelfde club behoren als de lerenpakjesmeute. Samen ontdekten steeds beter wat we leuk vonden, dat we met onze voorliefde voor pijn prima in het wereldje pasten, dat er echt niet persé dominantie en gehoorzaamheid en discipline bij hoefde te komen om bdsm-er te zijn. Dus ja, wij waren bdsm-er.
Totdat er moeilijke tijden kwamen. Er gebeurde een boel op het persoonlijke vlak, we hadden veel steun aan elkaar, maar makkelijk was het niet. Het ontdekken van nieuwe dingen kwam stil te staan, de bdsm-gevoelens verdwenen naar de achtergrond, alleen de ruige seks herinnerde nog aan de vroegere tijden, en op een gegeven moment verdween ook dat naar de achtergrond. Ook de behoefte aan bdsm verdween. Ik begon me af te vragen of ik er misschien overheen gegroeid was, het verkennen van mogelijke identiteiten tijdens mijn pubertijd, of misschien een manier om aandacht te krijgen. Maar nee, bdsm, niks voor mij. En de “scene”, die kon me ook gestolen worden.
Langzamerhand krabbelde ik omhoog uit het diepe dal en verbeterden ook allerlei omgevingsomstandigheden. En op een dag, als een dijkdoorbraak, kwam het allemaal weer terug. Waar ik me eerder maar een schaduw van mezelf voelde, was ik nu weer compleet. Die verlangens, die voorkeuren, die horen bij mij. Ja, ik ben bdsm-er!
Maar toch, nu, 10 jaar nadat ik voor het eerst speelde, knaagt het nog steeds wel eens. Vraag ik me af of mijn voorliefde voor bloed en messen niet erg extreem is. Vraag ik me af of ik wel een goede dominant kan zijn terwijl ik niets gemeen heb met de strenge doch rechtvaardige, bijna gedachten lezende dominanten die je nogal eens tegenkomt op fetlife. Word ik wanhopig als ik die prachtige foto’s van bondages en suspensions zie, terwijl ik zelf amper de basics beheers. Ben ik bang dat iedereen me uitlacht als ik toch een keer uit de kleren ga op een speelfeest (ik ben nog steeds niet erg slank). Is het toch verleidelijk om in te gaan op de verzoeken van mannen die mij zien als object, als ding om hun lul in te steken, als levend voorwerp om te kunnen meppen, als inwisselbare sub, die liever zien dat ik mijn principes verloochen, dingen doe die ik niet wil, dan dat zij zelf concessies doen aan wat zij willen, die hun eigen plezier willen behalen en het niet uitmaakt of ik het leuk of verschrikkelijk vind. Voel ik me onzeker over mijn relatie, mijn identiteit, mijn gender, mijn geaardheid, mijn voorkeuren, mijn vaardigheden, mijn verlangens, mijn polyamoureusheid. Maar nu weet ik dat dit soort gedachten bij mij horen, ze mogen er zijn, net als het geluk, de zekerheid, de liefde en de voldoening die mij op andere momenten vullen. En ik laat hen mij er niet van weerhouden om gewoon mijn ding te doen
Meer algemeen kun je zeggen: gevoelens en voorkeuren zijn niet statisch, maar kunnen fluctueren over de tijd, net als behoeftes. Er is niet zoiets als DE bdsm-er. Er is geen “one true way”. “Echte” bdsm kan voor iedereen een andere vorm aannemen, en het één is niet beter dan het ander. Wij bdsm-ers zijn een club mensen die toevallig een afkorting gemeen hebben, een overlap in onze voorkeuren en activiteiten. Maar hoe dat zich precies uit, wat dan precies je voorkeuren zijn, wat voor motivatie je hebt, of je een 24/7 TPE hebt of alleen in de slaapkamer wat aanklooit, uiterst serieus of lang leve de lol, dat is voor iedereen anders. Misschien is het beste antwoord wel dat je bdsm-er bent als je je bdsm-er voelt. Of misschien zelfs wel dat die vraag er niet toe doet, het gaat erom dat je zelf gelukkig bent met je leven en je partner(s) en je activiteiten, het maakt niet uit wat voor labeltje je daar op plakt of kunt plakken. En ik, ik ben gelukkig.
© Anne-Fleur^ (2015)