Het was een avond vol nieuwe indrukken en ervaringen. Een zeer bijzondere avond die mijn geheugen gezelschap zal blijven houden. Om mijn ervaring en emoties zelf te kunnen begrijpen schrijf ik dit verslag, het is ogenschijnlijk eenvoudig voor een buitenstaander, een beetje hangen in wat touw, wanneer je het zelf meemaakt is het heftig en vooral verwarrend.
Al een tijdje terug heb ik kennisgemaakt met pluu en gˆ, zoals jullie ze allemaal kennen. Pluu zocht iemand om haar bondagetechnieken op te oefenen en ik wou het allemaal eens ondergaan. 1+1=2 was de gedachte en we hadden dus afgesproken om voor een suspension naar The Boss te gaan, een etablissement waar ik verderop nog wel wat over vertel.
Ik was toch een beetje zenuwachtig, vooral na het lezen van pluu d’r eigen eerste suspension ervaring, dus hadden we afgesproken dat ik wat eerder langs zou komen om vast een beetje tot rust te komen en in de juiste stemming te raken. Na wat gesproken te hebben over de koetjes en kalfjes kwamen de eerste touwen al uit de la. Voorzien van een bikiniharnas waar pluu toch wat klaagde dat ik geen borsten heb en er te weinig vet heb zitten om deze te doen ontstaan, werden mijn polsen achter mijn hoofd gebonden. Na wat heen en weer slingeren om te testen of alles wel strak genoeg was, leidde pluu me naar de andere kamer om nog wat te kletsen en te wachten op een vriendin van pluu en gˆ, die mee zou gaan. Om de tijd te doden werd pluu wat enthousiast en zette mij op mijn knieën waarna ze handig met krabbetjes (tenminste, volgens mij noemde ze het zo) mijn dijbenen met mijn enkels verbond. Om het helemaal af te maken, werd het touw om mijn benen ook nog eens verbonden met het bikiniharnas.
Zo in elkaar gevouwen heb ik een tijdje, netjes uit de weg gesleept, op de grond gelegen. In het begin was ik ietwat nerveus, concentreren op mijn ademhaling hielp en bracht me tot rust. Ook al was het een ongebruikelijke houding, zo in drieën gevouwen op de grond lag ik daar eigenlijk prima en comfortabel. Comfortabeler dan met mijn handen achter mijn hoofd, wat mij dwong om omlaag te kijken. Rustig ademhalend en ontspannen heb ik zo een tijdje gelegen tot het tijd was om mij los te maken en onszelf klaar te maken voor het vertrek. Het harnas heb ik nog tot in The Boss gedragen. Mijn winterjas was ruim voldoende om dit te verbergen voor de nietsvermoedende trampassagiers.
The Boss is, naar wat ik heb gehoord, een echte homobar compleet met dark-room. We waren de eerste die aankwamen die avond, vroeg zodat we rustig tijd hadden voor het spel en vooral om daarna bij te komen, wat erg nodig bleek te zijn. Na eerst nog wat te hebben gedronken werd mijn harnas losgemaakt en konden de voorbereidingen voor de suspension beginnen.
Allereerst voorzien van twee touwen om mijn borst en daarna om mijn bovenbenen. Daarna kwam het moeilijkste van de avond. Nadat pluu mij had vast gemaakt aan de eerste suspensionlijn, met het touw dat vlak onder mijn oksels zat, begon ze met het ophijsen van het eerste been. Ik probeerde eerst nog wat te balanceren op het ander, maar had al gauw het idee dat dat geen goede oplossing was. Het andere zou immers ook omhoog moeten. Onwennig verplaatste ik de kracht voorzichtig van mijn rechterbeen naar het touw onder mijn oksels. Het duurde even voordat ik mijn balans had gevonden en ik echt volledig aan het touw durfde te hangen. Gelukkig heb ik net genoeg ervaring met klimtouwen om te weten hoe sterk dat is en dat je niet bang hoeft te zijn dat het breekt. En inderdaad werd langzaam ook mijn rechterbeen van de grond gehaald.
Het moeilijkste had ik gehad, nu kwam het zwaarste deel. Hangend aan de touwen om mijn bovenbenen en dat onder mijn oksels was het zwaar om te ademen door de in elkaar gedrukte vorm van de longen. Gelukkig werd het laatste touw wat lager om mijn borst zat ook verbonden met een suspensionlijn zodat mijn rug wat rechter werd en het ademen eenvoudiger.
Vanaf dat moment ben ik mezelf gaan concentreren op mijn ademhaling en het ontspannen van mijn spieren. Zonder dat ik het zelf echt merkte, trok ik mij minder aan van de omgeving, de toeschouwers die inmiddels de bar binnendruppelden, de discolampen en de harde muziek. Ik raakte steeds meer in mezelf gekeerd en het lukte beter mijn spieren te ontspannen en mijzelf aan het touw over te geven. Ik moet hier wel een kanttekening bij plaatsten dat dit moeilijker werd door de harde muziek. Ik moest mijzelf eerst afsluiten van de muziek om daarna te ontspannen, liever had ik wat muziek gehad waarmee ik mezelf gewoon kan laten gaan en ontspannen.
Maar ondanks alles raakte ik wat verder weg in wat men subspace noemt. Hoe heftig het was, had ik zelf niet door, wel was ik alle bewustzijn van tijd kwijt en had ik ook amper contact met de dingen om mij heen. Ik had nauwelijks door dat pluu mijn handen, die ik ontspannen op mijn buik had liggen, nog op of beter onder mijn rug bond.
Ik schijn een tijdje zo te hebben gehangen, ik heb zelf totaal geen idee, maar het moet ergens rond een half uur zijn geweest. Pluu schommelde me in die tijd wat heen en weer afwisselend wat harder dan weer wat langzamer. Vooral dat langzame schommelen was prettig. Ik kan hier een aardige Freudiaanse verklaring voor geven: het is waarschijnlijk het dichtste bij het ‘baarmoedergevoel’ dat je kan komen. Het enige waar ik mij eigenlijk echt bewust van was, was de lichaamswarmte van pluu als ze naast me stond. Zo af en toe een duwtje gevend, wat krabbelend aan mijn been en om mij te pesten met haar vinger in mijn zij prikkend. Eerder op de avond, toen ik bij haar thuis op de grond hulpeloos lag te wezen, had ze al door dat ik daar nogal stevig op reageer.
Om het gevoel van slapende voeten wat te verlichten, werden mijn enkels later ook nog omhoog gehesen. Iets wat prettiger hing en het gevoel van gewichtloosheid versterkte door het verminderen van de druk om mijn bovenbenen. Na te hebben aangegeven dat ik het niet veel langer meer vol zou houden, is pluu me rustig los gaan maken. Pas nadat mijn benen weer los waren en op de grond stonden, begon ik te merken hoever ik weg ben geweest. Ik was gedesoriënteerd en had een vreemd ontspannen maar ook behoorlijk vermoeid gevoel. De touwen om mijn borst zijn ook nog even blijven zitten. Ze waren zelfs hard nodig om me te ondersteunen op weg naar een bank om daar rustig bij te komen.
Na een ruime tijd tegen pluu aangezeten te hebben, werd ik ook ontdaan van mijn laatste windsels. De rest van de avond ben ik niet meer van mijn plek geweest en heeft mijn hoofd continue op pluu d’r warme schouder gelegen. Ik voelde me naakt, ik had een ruim deel van de avond op de een of andere manier vast gezeten, en was nu terecht gekomen in de benarde positie om geheel los te zijn. Ik verlangde er eigenlijk naar om op de een of andere manier weer vast te zitten, maar was niet in staat om dit onder woorden te brengen.
Na geruime tijd was ik weer een beetje aanspreekbaar en me echt bewust van de omgeving, tegen het einde van de avond, tijd om weer naar huis te gaan. Rustig nagenietend, nog niet helemaal terug op de grond en stilletjes ben ik meegegaan richting tram. De frisse buitenlucht deed me goed en bracht me verder bij mijn positieven. Tijdens de thuisreis kwam ik ook zover dat ik weer aan andere dingen kon denken en erover kon praten. Nog steeds was ik wel bezig met de emoties van de bondage. Ik kon het ook niet onder woorden brengen hoe ik mij heb gevoeld. Door de verhalen van buitenaf hoorde ik ook langzaam hoe ver ik echt weg ben geweest. Er is van alles gebeurd waar ik geen notie van had. Zelfs van de foto’s die op mijn verzoek zijn gemaakt, heb ik weinig gemerkt, terwijl ik een flits al snel als hinderlijk ervaar.
Het was een lange en zware avond, en ik zal ook nog wel tijd nodig hebben om alle emoties en indrukken te verwerken. Die gelegenheid neem ik nu in de vorm van slaap. Al heb ik wel het idee dat het schrijven van dit verslag mij heeft geholpen met het begrijpen van alles.
©fixers