Zomaar een zondag. Mooi weer buiten, en waarschijnlijk de laatste mooie zondag van het jaar. We besluiten een stukje met de motor te gaan rijden. Dat hebben we al heel lang niet gedaan, en van zulk weer moet je toch gebruik maken, is het niet? Ook is het voor allebei een lekkere manier van ontspanning. Voor jou het rijden, voor mij het achterop zitten, me mee laten voeren naar leuke plekjes, en wegdromen bij het voorbij rijden van het landschap.
Na ongeveer anderhalf uur willen we even een kop koffie, mede omdat het toch best fris is. Na nog even doorgereden te hebben, stoppen we bij een hotel. We parkeren de motor en lopen naar binnen. Terwijl jij het toilet bezoekt, bestel ik een kop koffie voor jou en een warme chocolademelk voor mezelf. Al snel wordt onze bestelling gebracht, en behalve de koffie en chocolademelk krijgen we ook nog een schaaltje met daarop een paar snoepjes en mini-stroopwafeltjes.
Het is best veel, en na twee snoepjes en een stroopwafeltje zeg ik dat ik toch eigenlijk niets meer zou moeten nemen, aangezien de motorbroek die ik aan heb nog maar met heel veel moeite dicht ging eerder vandaag. Toch gaat m’n hand nog een keer naar het schaaltje met al dat lekkers, maar je houdt me tegen. “Nee, je neemt niet meer.” Ik kijk je een beetje geschrokken aan. Ondanks dat ik je sub ben, bepaal jij dit soort dingen eigenlijk nooit voor mij.
De relsub in mij komt boven en ik doe nog een poging om een stroopwafeltje te pakken. Binnen in mij is een hevige strijd losgebarsten tussen de eigenwijze relsub en het kleine subje wat toch wel erg graag naar je luistert. Zal ik het doen? Zal ik gehoorzamen? “Als je het wel pakt, zal je dat erg goed gaan voelen, meisje”, klinkt er uit je mond en ik besluit de strijd op te geven. Het gehoorzame meisje heeft gewonnen.
We kletsen nog wat en besluiten dan richting huis te gaan, omdat het toch al best wel laat in de middag is. Je trekt je motorjas aan en loopt richting de kassa om af te rekenen. Ik treuzel met m’n jas, en als ik achter je aan loop, gris ik toch nog een stroopwafeltje van het schaaltje af. Ik stop hem in m’n jas.
Waarschijnlijk word ik verraden door m’n ogen, want als de serveerster weg is om wisselgeld te halen, werp je nog een blik op onze tafel. Je lijkt het niet helemaal goed te kunnen zien, dus geef ik het maar toe. Ik laat je de stroopwafel zien die ik in m’n jas heb gestopt. Ik mag hem in ieder geval niet opeten, maar dat hoeft ook niet; ik heb gewonnen voor m’n gevoel, ik heb m’n stroopwafel.
Na het avondeten begin ik een beetje te zeuren. Ik wil nou toch wel weten of het het waard was om die stroopwafel mee te nemen, dus wat ben je van plan? Je zegt dat we eerst eens rustig koffie gaan drinken, dus gedwee loop ik naar de keuken om de koffie dan maar te zetten. Het eerste bakje drinken we achter de computer op, en als die op is draag je me op om me uit te kleden. De speelspullen had ik al eerder moeten halen, en je vraagt me om het koffertje voor je te pakken. Ik geef het je aan en je kijkt er even in. De boeien doe je om m’n polsen en maak je door middel van een ketting vast aan m’n collar. Dan pak je een heel gemeen zweepje. Ik heb het vorige week zelf gefabriceerd, maar toen ik het voelde, kreeg ik daar toch wel een beetje spijt van. Wat een gemeen rotkreng is het!
Ik moet voor je gaan staan met m’n rug naar je toe. Je geeft me een paar meppen op m’n kont, en ik loop me weer verschrikkelijk aan te stellen door nogal hard te piepen dat het pijn doet. Het doet ook wel pijn, maar dat het nou onverdraaglijk is? Nou, nee… Ik ben en blijf een masochist. Als ik me om moet draaien en je dreigt op m’n borsten te gaan slaan, word ik wel echt een beetje angstig. Het rotding doet op m’n kont al zo’n pijn! Laat staan op m’n borsten.
Gelukkig laat je ze met rust en je zegt me nog een ronde koffie te gaan halen. Het gaat iets minder makkelijk dan de eerste koppen koffie, omdat m’n armen niet meer de volledige bewegingsvrijheid hebben. Toch weet ik, zonder knoeien, twee koppen koffie mee te nemen de kamer in en gaat ook het neerzetten op tafel zonder morsen.
We hebben een paar slokken koffie genomen als je me zegt te gaan liggen. Ik moet m’n benen wijd doen en je pakt het radeerwieltje uit de koffer. Ik vind dat toch wel zo’n naar ding! Het doet niet eens per sé pijn, maar het is gewoon een eng gevoel. Je gaat er mee over m’n schaamlippen en ook m’n klit laat je niet met rust. Het duurt een paar minuten voor ik me aan het enge gevoel kan overgeven, maar als dat dan eenmaal gelukt is, wordt het toch best lekker.
Dit keer ontsnappen m’n borsten niet aan een behandeling, en opnieuw is overgave de eerste minuut ver te zoeken. Eigenlijk lukt dat pas als m’n handen achter m’n rug worden vastgemaakt, zodat ik in ieder geval niet meer m’n best kan doen om die ervoor te houden. Nu heeft dat toch geen zin meer.
Nog een paar slokken koffie later maak je m’n handen weer los. M’n boeien blijven wel nog even om. Je haalt twee klemmen uit de koffer en door middel van wat haken maak je ze aan elkaar vast. Ook maak je een ketting aan één van de haken vast. Ik moet op handen en knieën gaan zitten, en ik zie dat je het koffertje dicht hebt gedaan en achter me hebt neergelegd. De ketting maak je aan het koffertje vast.
Langzaam krijg ik een idee van wat je je in je hoofd hebt gehaald, en dat ik daar nou blij mee ben? Nou, nee. En inderdaad hoor. Het stroopwafeltje wordt op de grond gegooid. “Zo, ga hem maar halen.” Shit, nee he! Ik hou niet van gewichten aan m’n schaamlippen, zeker niet op zo’n manier. Gelukkig ligt het koekje niet zo heel ver weg en kan ik, door op m’n zij te gaan zitten en m’n arm zo lang mogelijk te maken, er nét bij. Ik vind dit zelf wel een mooie oplossing, maar aan je ogen te zien ben jij er niet zo tevreden mee.
En ja hoor, het stroopwafeltje wordt weer afgepakt en nu toch een stuk verder weg gegooid. “En gewoon op handen en knieën nu.”
Oké, nu kan ik er dus niet meer onderuit. Langzaam begin ik te kruipen. Zodra er spanning op de ketting komt, stop ik echter weer. Het doet echt pijn! Een tik op m’n kont volgt, en ik kruip weer verder. Al snel krijg ik door hoe het het minst pijnlijk kan, en uiteindelijk weet ik de stroopwafel te bemachtigen. Je maakt me los en zegt dat ik hem nu mag op eten. Ja, alsof ik daar nog zin in heb! Maar toch eet ik hem een paar minuten later, bij de laatste slokken koffie op, en eerlijk gezegd smaakt hij, na er zoveel moeite voor gedaan te hebben, een stuk beter dan vanmiddag.
©lunaaa