Nu ging het dan gebeuren…
Ik zat op het bed, mijn benen tegen mijn lijf opgetrokken, te kijken naar Pluu, die rustig wat touwtjes aan wat haakjes vast aan het maken was. Het woord semi-suspension had ik zonet al horen vallen, maar behalve de simpele notie dat ik dus half zou hangen kon ik me er echt niets bij voorstellen. De spanning steeg, en ik merkte het aan alles: ik rilde, mijn spieren en huid tintelden, en ik wist niet goed wat ik nu moest doen, behalve dan me achter mijn eigen knieën verstoppen.
Uh-oh… Pluu was klaar met de touwtjes daar… tijd voor mij om me er bij te voegen. Trillend ging ik zitten, op m’n knieën, en liet Pluu haar werk doen met de touwtjes… Ze voelden zacht aan, en daar was ik wel blij mee. Wat de semi-suspension ook zou zijn, makkelijk zou het vast niet worden. In de spiegel naast me hield ik in de gaten wat er allemaal vast kwam te zitten. M’n handen vast op mijn rug op een manier die ik altijd heel kinky heb gevonden… mmm! In de spiegel zag ik er uit als een meisje dat je op mooie, stijlvolle BDSM sites vind (of vond, ik heb daar al in geen jaren meer naar gezocht).
En weer terug op mijn voeten… veel touw om mijn middel, wat voor mij een aanwijzing was dat ik hier aan zou komen te hangen… achterlangs naar vlak oven mijn knieën… evenwicht behouden werd af en toe al flink lastig. De touwtjes gingen door tot onder mijn knieën… al dat gesjor en zo weinig speling, en toch begon ik al te leren hoe ik beter mijn evenwicht kon behouden in een dergelijke situatie… hoe snel past het lichaam zich aan :)
Toen een touwtje rond mijn enkels… en ook dat vast achter mijn benen langs aan de rest van de wikkels. Bewegen kon ik nu nauwelijks, zelfs het buigen van mijn knieën ondervond een hoop weerstand van de touwen om mijn lijf. Nadat Pluu even goed uitgebreid had bekeken hoe schattig ik er nu wel niet uitzag, ging ik met veel problemen op mijn rug… hoewel, dat viel nog best mee. Ik keek naar de touwtjes die boven mij bungelden… nog steeds wist ik niet wat er nou ging gebeuren.
Niet veel later werd ik handig in de lucht gehesen, tot alleen mijn schouders en hoofd nog steun vonden bij de grond onder mij. Ik wist dat als ik mijn handen vrij had, ik deze houding ook wel zonder touwtjes zou kunnen uitvoeren, met de ellebogen op de grond en handen in de rug… maar nu hingen mijn ellebogen netjes van de grond af en konden mijn handen mijn rug geen steun bieden. De heupsteun deed wel redelijk vervelend, hij drukte toch pijnlijk tegen mijn heupbot aan… waarschijnlijk zou ik dat snel al niet meer voelen, dacht ik bij mezelf. Eerst probeerde ik nog, door middel van het gespannen houden van verschillende spieren, om mijn positie wat te vergemakkelijken… uiteindelijk gaf ik dit ook maar op en gaf ik me over aan de touwen, en het gespeel van Pluu… oh, die nagels over mijn kuiten en bovenbenen voelden zo… zo… zo dat ze vroegen om een reactie… maar welke? Wat kon ik? Vrij weinig… Dat geknijp in mijn billen, auw, wat hard, wat doet dat zeer, en wat is dat zo lekker… het duurde niet lang of ik verkeerde in een roes, alles was lekker, alles deed vervelend, maar het was zo fijn…
Vaag zag ik de energieke Pluu ergens blij mee zijn… oei, was dat een wasknij-AUW! Ja, dat was een wasknijper… om de een of andere reden brengen die houten toch een heel ander gevoel teweeg… ook omdat ik ze er wat verder op zet, zag ik. De pijn maakte me weer een stuk scherper, maar aan de andere kant raakte ik nog verder weg… Wat dit allemaal betekende, boeide me helemaal niets, ik ging gewoon door met genieten…
Verschillende sensaties werden op me gebruikt, van nagels tot zachte vingers, van de knijper die oh zo gemeen snel van plaats werd verwisseld tot kaarsvet en zelfs het vlammetje van de kaars zelf. Net toen mijn voeten begonnen te tintelen deed Pluu een check-up, en ik gaf dan ook aan dat ze net waren begonnen met tintelen, wetend dat ik nog wel even zou blijven hangen, waarschijnlijk. En dat gebeurde ook… Uiteindelijk zei Pluu dat ik even vijf minuten weer naar beneden ging en daarna weer omhoog. Mij best, als dat dit spel kon verlengen, was ik allang blij!
Weer plat liggen was ook apart… het naar beneden gehaald worden gaf nog een extra dimensie diepte, en ik werd nog veel waziger en scherper tegelijk. Ergens ving ik nog op dat ik al bijna 20 minuten had gehangen, en dat dat veel was. Ergens haalde ik daar wel een trots gevoel uit. Maar had het nou gevoeld als 20 minuten? Het voelde niet als minder… ook niet echt als meer… ook niet echt als 20 minuten… waar was mijn gevoel voor tijd heen!?
Toen was het weer tijd om omhoog te gaan, ik had het idee dat ik er wel een kwartier had gelegen, en tegelijkertijd maar een minuut. En daar ging ik weer omhoog… nu ik een beter idee had van hoe ik moest hangen kon ik ook nog een beetje beter bijsturen door mijn ooit-eens-veel spieren te gebruiken. Moet toch mijn dagelijkse oefeningen vol blijven houden, misschien word het dan ooit weer ‘ns wat. Mijn heup deed direct pijn, het leek net alsof hij nog beurs was van daarvoor, en daardoor nog meer pijn deed. Om dat nog een beetje te verhelpen trok ik me wat omhoog aan mijn benen… die dat ook niet erg lang vol gingen houden, want ik raakte toch duidelijk vermoeid. Toen gaf ik me wederom maar over aan de sensaties, en binnen no-time voelde ik mijn heup nauwelijks meer, in ieder geval niet meer dan de rest van de pijntjes, de vingers en nagels van Pluu, en het kaarsvet… Het kaarsvet! Toen ze dat kaarsje er weer bij pakte, en ik me realiseerde dat die er nu al heel lang stond en er dus veel en heet kaarsvet in zou zitten… dat was een leuke angstreactie, en tegelijkertijd een overgave, gevolgd door pijn en genot.
Plots bemerkte ik dat ik het toch wel zwaar begon te krijgen… ongeveer elk stukje van me begon nu te zeuren dat ik deze houding niet lang meer kon gaan uithouden, dat ik het moeilijk had, dat het pijn deed, dat het zalig was. Toen er gevraagd werd waar ik het nu moeilijk had (was waarschijnlijk wel aan me af te lezen dat ik het moeilijk had), had ik mijn antwoord al klaar: ‘overal’. Een Grote Grijns van de Gemene Dame. Zodra mijn voeten begonnen te tintelen, gaf ik dit weer aan… ik kon Pluu maar beter dingen meedelen, zodat zij rekening kon houden met alles wat er met mij gebeurde.
Na nog een laatste stortvloed aan kaarsvet en nagels ging ik dan toch weer naar beneden… Alles deed zeer, alles voelde geweldig, en mijn hoofd zwom, zweefde en zat in een achtbaan tegelijkertijd… Voor mijn gevoel heb ik nog wel een half uur onder die plek gelegen, ook toen mijn handen werden losgemaakt en mijn enkels… alles voelde geweldig… De reis terug naar de andere kamer registreerde nog niet echt. Ik was wel helder, wist hoe ik me makkelijk kon verplaatsen, hield mijn evenwicht, maar tegelijkertijd was ik mijlenver weg.
Ik heb ooit een keer een shot morfine gehad in het ziekenhuis… toen leek anderhalf uur op slechts 20 minuten. En dit keer had ik helemaal geen besef van tijd, maar verder leek het heel erg op toen de morfine aan het uitwerken was… de bakjes pap, waarvan ik de mijne zonder lepel had leeggegeten, stonden nog op tafel, en ik zag ze wel, maar het volgende moment staarde ik er langs, en was ze al lang en breed weer vergeten… ik was me bewust van mijn omgeving, en ik was me bewust dat ik er in zat, maar nog niet helemaal van het feit dat het geen droom was, en dat er interactie mogelijk was. Toen ik eenmaal redelijk was bijgekomen, was een paar aaitjes door m’n haar al weer genoeg om flink ver weg te schieten… Wow. Gˆ’s opmerking dat je voor mij helemaal geen suspension nodig had, heb ik ook nog kunnen onthouden.
De kou buiten bracht me weer een beetje bij positieven, maar nog lang niet helemaal… dit effect zou ik voorlopig nog wel even vast kunnen houden. Eenmaal in de tram keek ik Pluu nog na, weggedoken in mijn jas, nagenietend, verwachtend dat dit een van de zeldzame situaties zou zijn dat ik tijdens de thuisreis alleen maar verdwaasd uit het raam zou kunnen kijken, me afvragend wat ik nu weer heb beleefd…
Op het treinstation sloeg eventjes de bui om… De kou deerde me niet meer, ik voelde me groot, sterk, stoer, opgeladen, klaar om de hele wereld aan te kunnen… *grinnik* Volgende keer dat ik in een dip zit weet ik in ieder geval wat ik doen moet, of beter gezegd: moet laten doen. Inmiddels zijn te twee buien samen… zweverig, maar sterk en opgeladen… wat een heerlijk gevoel. Slapen zal vandaag wel lukken!
©vonny