Gisteren ging ik met mijn beste vriendin naar BarX. We hoopten allebei in de stemming te zijn om daar te gaan spelen. Bij binnenkomst zagen we een oude bekende. Ik merkte echter dat ik geen zin had om te staan kletsen, ik wilde spelen. Ik was dan ook heel blij toen mijn vriendin voorstelde om beneden eens een kijkje te gaan nemen. Eenmaal beneden liepen we een aardige man en vrouw tegen het lijf. Het klikte heel goed en we hebben een tijdje staan praten. Tijdens dit leuke gesprek keek ik af en toe met een schuin oog naar mijn vriendin aan wie ik me dadelijk zou onderwerpen. Ik merkte dat ik al behoefte had om voor haar te knielen, maar ik vond het in de setting nog niet kloppen. Bovendien vond ik het gesprek te gezellig om af te kappen.
Op een gegeven moment zijn zij naar boven gegaan om wat te drinken. Wij gingen maar eens rustig de kelder bekijken, we waren er allebei al jaren niet geweest namelijk. Veel was er beneden niet veranderd. Ik zei tegen m’n vriendin: “Ik heb al een hele tijd zin om voor je te knielen”, waarop zij begon te stralen. Ze liet me gelijk knielen en ze deed me handboeien en een collar om. Vervolgens moest ik naar een knielbankje kruipen om daarop plaats te nemen. Ze bond me stevig vast met de benen wijd. Kwetsbaar voelde ik me, en open en beschikbaar. Ondanks dat we duidelijk hadden afgesproken dat we geen seks zouden hebben. Het voelde heerlijk vernederend en ik werd er zeker geil van. Mijn “Heer en Meesteres” begon rustig mijn billen op te warmen met een zweep en een cane. Ik genoot van de sensatie. Maar voor ze begon met het serieuze werk maakte ze me los. In de positie waarin ik zat kon ze m’n gezicht niet zien en het was lang geleden dat wij samen een pijnsessie hadden gedaan. Dus legde ze me neer op een bondagebank die er ook stond. Ook daar bond ze me vast met m’n benen wijd en mijn handen vast. Nu kon ze m’n gezicht wel zien en het opwarmen ging over naar wat pijnlijkere slagen. Ze liet weinig tijd tussen de slagen, gaf me geen tot weinig tijd om te verwerken. Wat gemeen! Maar ook wel lekker. De slagen werden harder, ik probeerde me over te geven en te ontspannen. Dat ging me moeilijker af dan ik van mezelf ken, maar ja het was dan ook al jaren terug die laatste keer. Steeds harder kwamen de slagen neer met de rotan cane. Ik hoorde ‘m door de lucht zoeven en dan voelde ik de daaropvolgende pijn. Het was het geluid met dit gevoel dat erop volgde waar ik heel lang naar had verlangd. En nu lag ik daar en hoorde ik de cane door de lucht snijden en voelde ik de daarop volgende kenmerkende pijn. Ik voelde me dankbaar en blij dat ze dit voor me wilde doen (hoewel ik dondersgoed weet dat ze er zelf ook enorm van geniet).
Zoveel gevoelens: die van frustratie omdat ik voor mijn gevoel minder kon hebben dan ik van mezelf gewend was, de frustratie dat ik minder goed kon ontspannen, het gevoel van thuiskomen en het welkome geluid en gevoel van de cane, de dankbaarheid die ik voelde dat zij me dit nu liet ervaren, het af en toe wel kunnen loslaten en daarbij voelen: “doe maar, sla me, voor jouw genot kan ik dit aan”. Al die gevoelens maakte dat ik emotioneel werd. Ik begon een beetje te huilen. Mijn “Heer en Meesteres” stopte met slaan en keek even hoe het ging (zonder woorden). Ik dacht: “sla alsjeblieft door, ik heb nodig dat je doorgaat”. Ze schatte de situatie goed in en ging door met slaan. Dankbaar dat ze het goed had ingeschat en dat ze doorging gaf ik me meer over. Ergens wisselde ze van cane. De rotan cane waarmee ze volop kon uithalen verving ze door mijn zwarte zwaardere cane van een ondefinieerbaar materiaal. Die is gemener. Die komt dieper aan. De rotan cane raakt met name de huid, de zwarte cane is zwaar als een stok maar flexibel als de rotan cane. Elke klap vereist even verwerkingstijd. Hij raakt tot op de spieren namelijk. Hij is gemeen, hij is heerlijk.
Toen pakte ze een zweep die klein maar pijnlijk was en sloeg me daarmee zo hard ze kon. Ik genoot, ik zweefde. Ik gaf over. Toen pakte ze weer de cane en op een gegeven moment zei ze tegen me: “nog 20 met deze” ze had de rotan cane in de handen. “En als je wilt kun je daarna om nog 20 vragen.” Ze haalde echt uit, ik genoot, de 20 waren te snel voorbij. Ik vroeg om 20 meer. Ze zei: “daarna kun je nog een keer om 20 vragen maar dan zullen die 20 met deze zijn”, en ze wees naar de zwarte cane. Ik knikte. Ze begon aan de tweede serie van 20. De slagen volgden elkaar snel op, ritmisch bijna, ik genoot.
Daarna vroeg ik om nog eens 20. Ze checkte of ik begrepen had dat dat dan met de zwarte cane zou zijn. Ik knikte. En zo kwamen de laatste 20 echt hard aan, ik verwerkte de klappen die als golven door me heen gingen. Ik vroeg om nog 1 harde klap na, en kreeg die ook. Toen, terwijl ik lag na te zweven maakte ze me los en omarmde me. Ik kuste haar polsen. Dankbaar, tevreden. Jammer dat het voorbij was.
We ruimden samen op en ik kon me weer aankleden. De collar bleef om, we zouden boven een drankje drinken in rol. Dat vond ik een heel fijn idee. Boven bestelde ik een drankje en gaf deze aan haar. Ik realiseerde me dat ik het gewoon aan haar gaf en dat voelde niet goed. Dus pakte ik het glas weer op, ging op 1 knie en bood het haar toen aan. Dat voelde beter. Ze moest lachen. Toen ik weer naast haar stond zei ze dat ik maar moest knielen. Dus zonk ik op mijn knieen, mijn hoofd tegen haar been. Thuis, veilig, vrij. Zij zat op een barkruk, ontspannen.
De man met wie we in het begin hadden staan kletsen kwam naar mijn “Heer en Meesteres” toe en bedankte haar voor het gesprek eerder op de avond. Ze raakten wederom in gesprek. In het begin luisterde ik alleen maar. Genietend van mijn positie, van de aanrakingen van mijn “Heer en Meesteres” over mijn hoofd en nek. Het was echter een interessant gesprek en op een gegeven moment wilde ik ook wat zeggen. Ik richtte mijn hoofd een beetje op, keek mijn “Heer en Meesteres” aan en toen ze terugkeek vroeg ik of ik ook wat mocht zeggen. Dat mocht en zo ontstond een gesprek waar ik af en toe met mee deed en af en toe lekker wegzonk aan de voeten van mijn Heer en Meesteres. Zijn vriendin kwam er ook bij en het was heel fijn en heel gezellig zo. Misschien was het gewoon zo zitten en zo half meekletsen nog wel het leukste van de hele avond.
Uiteraard heb ik mijn billen laten zien die intussen blauw waren geworden. Ook dat was fijn. Het was heerlijk om zo te zitten sudderen en thuiskomen. Op een gegeven moment voelde ik de behoefte om mijn hoofd op de schoenen van mijn Heer en Meesteres te leggen. Ik wist dat ik aan de behoefte kon toegeven en ik boog voorover. Zittend op handen en voeten kuste ik haar schoenen. Ze liet me, ik wist dat ze het waardeerde, ze hoefde er niets over te zeggen. Ze ging gewoon door met praten, maar het contact was juist toen heel intens, heel nabij. Op een gegeven moment hoorde ik haar dat ook tegen onze nieuwe kennissen zeggen. Dat het contact heel belangrijk is, dat ze dit met mij heeft omdat we heel erg verbonden zijn met elkaar. Zonder die verbinding zit er wel iemand aan je voeten maar die vergeet je dan. Dat was nu echter totaal niet het geval. Ze zei dat het er misschien van buiten niet zo uitzag (zij hoog op haar barkruk, ik op de grond met mijn gezicht tegen haar schoenen) maar dat wij heel erg met elkaar verbonden waren. Ze vertelde dat ze wist dat ik nu met haar in contact was, dat ik niet zomaar aan een willekeurig persoon’s voeten lag maar aan de hare, en dat zij ondanks dat ze gewoon zat te kletsen met haar volle aandacht bij mij was die mijn wang op haar schoen had liggen. Dit was heel fijn om te horen. Natuurlijk wist ik het wel, want als dat contact weg is dan voel je dat meteen, maar het was ook echt heel fijn om te horen.
Ik lag daar heerlijk, en 1 gevoel overheerste heel duidelijk: dankbaarheid. Dankbaar dat ik een vriendin heb met wie ik dit kan delen, dankbaar dat ik aan haar voeten kon liggen. Dankbaar voor de band die ik voelde, dankbaar dat ik weet dat dit onze vriendschap niet veranderd, dankbaar dat ik me zo kon voelen. Dankbaar.
Langzaamaan werd het tijd om naar huis te gaan. Mijn Heer en Meesteres deed m’n collar af, ik was weer alleen van mezelf. Dankbaar keek ik in de ogen van mijn beste vriendin en stralend omhelsden we elkaar.
©Katherine