Van zodra de afspraak was vastgelegd, leefde ik in een aangename spanning die uiteraard nog groter werd eenmaal we de laatste week ingingen. Af en toe verbaasde ik me erover dat een contactadvertentie die ik heel impulsief plaatste kon leiden tot zulke fijne gesprekken en een heel goed gevoel bij iemand. Sinds kort wist ik ook dat uw stem mij wel heel aangenaam in de oren klonk, dat alles werkte mee aan mijn ongeduld. Op zich helemaal niet verkeerd natuurlijk. Op zondagavond gaf u me wat algemene richtlijnen mee hoe ik de week zou doorbrengen, met heel specifieke richtlijnen voor de maandag. De afspraak werd trouwens verplaatst van de vrijdag naar de zaterdag. Uitgesteld verlangen schijnt goed te zijn ;)
Op maandag had ik na de chat een onbestemd vervelend gevoel, eigenlijk niet door u veroorzaakt, maar toch had ik behoefte om u nog even te spreken. Die gelegenheid gaf u me, telefonisch en het voelde heel geruststellend en heel fijn aan, vertrouwd ook. De week ging voorzichtig verder, waarbij u ervoor zorgde dat u elke dag in mijn gedachten zat op zijn minst, door kledingvoorschrift, door masturbatiebepalingen enz.. Het kan tellen als spanningsopbouw… Vrijdag was ik enigszins verstrooid opgestaan, dacht aan mijn bezoek aan de pedicure en trok uit comfort een spijkerbroek aan, als in automatisme hoort daar een slip bij voor me. Dat u eerder had bepaald dat ik deze hele week sliploos zou doorbrengen, kwam heel even niet in me op. Tot ik u trof op msn en u daar opmerkte dat ik het niet mocht wagen om een slip te dragen vandaag.
Een heel betrapt gevoel besloop me, faken of liegen is geen optie voor me, dus door middel van een *slik* gaf ik dan ook aan dat ik wel degelijk een slip droeg, waarna ik nog even bijdehand wou doen. Prompt hoorde ik echter mijn mobiel gaan en wanneer ik aanneem, hoor ik enkel de woorden “slip uit, nu!!” Ik krimp ineen en als vanzelfsprekend geef ik gevolg aan dat verzoek. Eenmaal dat is gebeurd, hoor ik nog de woorden “en flik dat nooit meer!” waarna de verbinding wordt verbroken. In mijn msn krijg ik het het liefkozende “slet” toebedeeld waarna u ook daar verdwijnt. Een heel dubbel gevoel overvalt me, ergens is er die opstandigheid, een gevoel van “wie denkt ie wel dat ie is?!” en tegelijkertijd moet ik erkennen dat ik hier o zo opgewonden van wordt. Een opgewonden gevoel dat veel groter is dan mijn verontwaardiging, eigenlijk moet ik zelfs erkennen dat die directe manier mijn geilheid nog groter maakte. De rest van de dag breng ik geheel sliploos door…
De avond breekt aan en als afleiding ga ik op bezoek bij twee vrienden, vrienden waarbij ik heel open over dingen kan en mag praten, deels geeft dat opluchting, deels zorgt het voor nog meer spanningsopbouw. Zaterdag is de dag…. Ik zit nog steeds bij mijn vrienden als ik om iets na 23u een sms van u krijg. “Lieve, ik kan morgen niet, bel je later”. Verslagen stuur ik een sms terug, ik wil iets meer duidelijkheid, maar krijg die vooralsnog niet. Na een beroerde nacht heb ik nog steeds niet van u vernomen en in de voormiddag word ik door andere vrienden uitgenodigd om even bij hun te logeren. Zij weten hoe ik hier naar uitkeek en hoe dit bij me aankomt. ‘s Avonds zouden we samen naar de sauna gaan en er gewoon een leuke zaterdag van maken. Ok, hier had ik wel een treinreis van meer dan 3 uur voor over.
Als ik op het vertrekstation te vroeg arriveer, sms ik u alsnog met de vraag of ik kan bellen, er moeten me wat dingen van het hart. Ja, ik kan… Ik heb de kans om aan te geven dat ik een sms rottig vind om zulke mededelingen te doen, ook u geeft iets aan van uw redenen om af te melden, redenen die ik kan begrijpen, verstandelijk gezien, en waar ik dus respect voor opbreng. Aan de andere kant wil ik graag weten wie me al die tijd heeft geboeid en geïntrigeerd. Vandaar de vraag of het zin had of ik op deze trip een tussenstop maakte in uw stad, een stad die toch zowat in de route ligt. Neen, op zaterdag kon het niet en toen vroeg u of ik op zondag naar huis ging. Jawel, en in dat geval konden we zondagmiddag afspreken. Enige achterdocht was bij me aanwezig, u zou me tussen 12 en 13 uur bellen om concreet af te spreken, maar zou u dat werkelijk doen? Ja, tenzij er een vliegtuig zou landen op uw hoofd, zouden wij elkaar ontmoeten zondag.
Met die instelling trok ik naar de vrienden, echter steeds met enige onrust mijn gsm in de gaten houdend. U zou toch niet weer…. In de sauna hebben ze van die leuke kastjes waar je alles achter slot en grendel kan verbergen, dus daar ging ook de gsm in. Ontspannen is ontspannen. Bij thuiskomst aldaar keken we ‘s avonds laat nog naar de film “Histoire d’O”, heel herkenbaar, heel confronterend, heel mooi…
De zondag brak aan…. de spanning bouwde zich op… Om 12.30u stond ik onder de douche toen ik hoorde dat ik een sms kreeg “gaat niet door, bel je later vanavond”. Verslagenheid en boosheid… Ik probeerde telefonisch contact met u te krijgen, twee keer, waar er echter niet werd opgenomen. Mijn woede werd nog iets groter en vandaar dat ik een sms stuurde met de woorden “ik had verwacht dat je voldoende stijl had om even persoonlijk af te bellen, ik heb me overduidelijk sterk in je vergist. o” Gewoon om mezelf te luchten, hierbij toegejuicht door mijn vriendin. Kort erna ging mijn mobiel… u…. Ik kreeg te horen dat ik wel heel wat waagde, terwijl ik niet eens uw redenen wist waarom u had geannuleerd. Ik bleef bij mijn standpunt dat een sms heel rot is in die kwesties. Ik herkende de bijtende stem van het korte telefoongesprek op vrijdag, een stem waar ik heel gevoelig aan ben… een stem waar ik voor buig. Onherroepelijk. U sloot het gesprek af met de woorden “ik wil je excuses per sms, nu.”
Mijn vriendin stond volgens mij op het punt mij te vermoorden, maar ik stuurde inderdaad een sms “sorry voor mijn wat directe sms, maar ik heb ook mijn gevoelens en ben geen voetveeg, je hoeft niet alles uit te leggen, maar wat is niet meer dan fatsoenlijk”. De vriendin foeterde dat deze eikel mij niet waard was…. mijn gevoel kan ze ergens niet begrijpen. De klik die ik ervaarde, het verlangen om te weten wie er achter zit, de dominantie die u op mij afstraalt…
Kort erna ging mijn mobiel terug, ik nam aan en kreeg te horen dat u mijn excuses zonder meer wou, waarna de verbinding werd verbroken. Heel even twijfelde ik, maar dan werd mijn nieuwsgierigheid sterker, wat zou u doen als ik effectief mijn excuses aanbood? Ik stelde een nieuwe sms samen “mijn excuses voor mijn gedrag Nick.” Erna bleef het dodelijk stil. Tot (ik schat na een kwartier) mijn mobiel toch overging. U.
“hallo”
“wat zeg je?”
“goedemiddag”
“met wie spreek ik?”
“met orchidee….”
“ik zie je vanmiddag.”
Zo ongeveer speelde het zich af. Niet eens de vraag of ik dat nog wel wou. Neen, gewoon de vaststelling dat u me die middag zou zien. We spraken concreet af en later die dag zat ik in de trein, waarbij ik heel sterk rekening hield met het gegeven dat u er wel niet zou zijn op het station om me af te halen. Wel had ik me aan het kledingvoorschrift gehouden, telefonisch had u enkel de korte rok en laarzen opgegeven, maar ik had toch meer meegenomen sexy hold-ups (dubbellagig, zwart en daarboven netkous), en mijn slave t-shirt, uiteraard geen slip. Ik trok naar de ontmoeting met het idee om samen iets te drinken en uit te praten hoe het nu zat met de sms’jes.
Eens op het station aangekomen, wandelde ik naar de boekenwinkel, waar u me zou opwachten. Ik zag niemand staan die aan de eerder verstuurde foto voldeed, maar goed, u kon even goed opgehouden zijn in het verkeer. Ik installeer me met mijn rug naar de winkel, plaats mijn koffertje naast me en kijk dan rustig om me heen. Een man komt lachend op me af, van de tegenovergestelde richting, u. Natuurlijk, u wachtte aan de overkant zodat u me eerst kon bekijken… Een snelle begroeting met een aantal kussen en dan stappen we richting de uitgang. U kijkt goedkeurend naar mijn kousen en vraagt op het hold-ups zijn. Natuurlijk draag ik hold ups, dat is vanzelfsprekend voor me.
Even later zitten we in uw auto. U kijkt me aan en zegt “wat had ik je geleerd?”. Shit, ik, die zelfbewuste vrouw die dingen met u wou uitpraten, slik en ga met mijn knietjes uit elkaar zitten en bedenk me dat ik op mijn rok zit… Lang hoef ik daar niet over na te denken, u tilt immers mijn jas op en zegt dan kortaf “rok omhoog”, waarna ik vlak voor het station mijn billen omhoog hef, mijn rok vanonder me haal en dat op mijn blote billen op de stoel ga zitten. Aan de eerstkomende verkeerslichten tilt u mijn rok aan de overkant op en checkt wat zich eronder bevindt, wat er volgens u goed uitziet.
Vervolgens praten we wat over normale dingen, althans wat normaal is binnen bdsm :) De film “Histoire d’O” passeert bijvoorbeeld de revue, en inderdaad ik heb gemerkt dat u daar wel wat inspiratie uithaalde (met die verschillen uiteindelijk dat Sir Stephen toch met meer respect de gevoelens van mensen benadert en zij wél haar brandmerk krijgt) en ook “The Secretary” wordt nog even aangehaald. Enige bijdehandheid van mijn kant, wordt terechtgewezen met een rukje aan mijn linkeroor, kwestie van mijn plaats te weten natuurlijk. Vergeten is het gesprek dat ik wou voeren, dit is de persoon die ik kende uit de chatgesprekken, de mails en de langere telefoongesprekken. Het feit dat mijn vriendin het er niet eens mee was dat ik hier ben, vermeld ik ook niet zo terloops, evenals de melding dat ze niet zo liefkozende woorden voor u heeft bedacht. Maar goed, zij had dat goede gevoel bij u niet gehad…
Korte tijd later zijn we op bestemming, uw woning. U geeft te kennen dat eens we binnen zijn, ik u niet aan mag kijken en verder kom ik er vanzelf wel achter wat mag of niet mag. Grenzeloos is mijn vertrouwen, misschien naïef, wie zal het zeggen, maar wel wie ik ben. Onvoorwaardelijk. Eenmaal binnen hang ik mijn jas over de stoel die u me aanwijst, samen met mijn tas, en ga ik voor u staan. Het eerste wat me opvalt is het stukje ketting dat een een deurpost naar beneden bungelt, maar verder schenk ik er geen aandacht aan.U geeft te kennen mij te willen keuren. Nu is een keuring iets waar ik me zo al niets bij kan voorstellen en ik kan me nog meer voorstellen dat het voor iedereen weer anders is. Bovendien sta ik hier in een totaal onbekende omgeving (ok, ziet er leuk uit) met een eigenlijk totaal onbekende man (ok, ziet er nog leuker uit) en dan slaat spanning wel eens toe. U wrijft over mijn borst en ik geniet, dan stopt u uw vingers in mijn mond, voelend, tastend. Ik moet mijn tong ontspannen, maar het lukt niet. U merkt mijn spanning en nervositeit en vraagt dan of ik gespannen ben. Jawel…. U geeft aan dat het vandaag niet heftig zal zijn, mede om mijn ongesteldheid, de eerste keer, en het feit dat het onze eerste ontmoeting is.
U draagt me op om op de bank te gaan zitten en nu denk ik er zelf aan om dat met blote billen te doen, knieën iets uit elkaar.Ik krijg een opmerking over mijn zithouding, die mag best iets trotser… Borst vooruit bijvoorbeeld. U komt bij me en doet me een blinddoek om, samen met een halsband waarna ik moet masturberen. Altijd leuk, masturberen tegen nervositeit… zeker als je geblinddoekt bent en weet dat er iemand toekijkt, dat is mijn eerste idee, toch ga ik “aan de slag”.
U vraagt of het stoort dat u rookt in mijn bijzijn, neen, helemaal niet. U neemt volgens mij plaats op een stoel naast me, met een drankje en een sigaret en legt even uw been op mijn been, leuk toch zo’n voetbankje? ;) Heel snel neemt een geil gevoel meester van me, de vernedering, de schaamteloosheid waarin ik me naar mijn gevoel toch begeef. Voor sommigen misschien een normale zaak, maar ik heb nog niet zoveel ervaring. De sletterigheid, het ongeremde. De spanning ebt weg en ik geniet mateloos van het vingeren bij mezelf.Tussendoor loopt u rond, ik hoor u met vanalles rommelen, maar kan dingen niet thuisbrengen. Het valt me trouwens de hele tijd op dat u heel vaak rondloopt van her naar der. Uiteindelijk duwt u iets tegen mijn borst en zet het dan tegen mijn mond aan, ik drink en herken de smaak van een Bacardi breezer. Op dat vlak heeft u alvast smaak en u heeft alvast ook oog voor het feit dat een ander wel eens dorst kan hebben. Laat ik stellen dat het zien van fysieke nood bij een ander geen probleem voor u is.
Mijn spanning is grotendeels weggeëbd en nu kan de keuring plaatsvinden. U vraagt me op te staan en mijn shirt uit te doen, zonder daarbij de blinddoek af te doen. Ondanks dat het een strak shirt is, lukt me dat nog ook. Dan sta ik twijfelend met mijn shirt in mijn handen. Wat moet ik hiermee, laten vallen? Ik vraag het en krijg geen reactie. Toch niet onmiddellijk. Dan krijg ik kortaf te horen dat ik het inderdaad mag laten vallen en dat ik vanzelf wel merk of iets niet goed is. Nu moet ik me naar u toe draaien, wat altijd een uitdaging is in een onbekend huis en met een blinddoek om. U bekritiseert mijn houding in klein beetje en vanaf nu let ik er extra op om geheven genoeg te staan… Mijn drang om te gehoorzamen is heel groot vanaf nu. Dus als u opdraagt op mijn getatoeëerde borst uit mijn bh te halen, doe ik dat onmiddellijk en zelfs mijn tepel stijf maken. Het besef dat u toekijkt maakt me opgewonden, terwijl ik tegelijkertijd ook mezelf wil verlustigen aan uw beeld. Inprenten, aftasten, in me opnemen, proberen inschatten. Maar de blinddoek verhindert dat alles. Hij geeft mezelf een stukje bescherming, schuilgaan, maar tegelijkertijd verhindert hij heel wat.
Nu moet ik mijn andere borst ook uit mijn bh halen. Ik kan me vergissen, af en toe is de herinnering wazig, maar volgens mij kwam u toen even bij me staan om mijn borsten te kneden, te voelen, te wegen. Daarna gaat u opnieuw comfortabel zitten en ik moet me om mijn as draaien zodat u me goed kan bekijken. Eenmaal ik met mijn rug naar u toe sta, draagt u me op om mijn kont aan u te laten zien. Een teer punt bij me, mijn kont :) Toch trok ik zonder omwegen mijn rokje omhoog zodat u kon bekijken wat u wou zien. Nu wil u zien hoe ik stap, volgens mij heel onzeker :) Het lijkt wel of ik geen eigen wil meer heb, u vraagt, ik gehoorzaam. Als vanzelf. Ik merk bij mezelf hoe ik geniet van uw stem, hoe mijn lichaam erop reageert, zich koestert in de warmte als het ware van het geluid.
U zit alweer met mij dicht bij u, ik sta voor u met mijn rug naar u toe en nu moeten mijn bh en rok uit. Naakt sta ik voor u. Dat ik nog kousen en laarzen draag besef ik niet eens, want die doen er niet toe. Met een voorwerp, ik denk nu achteraf met een zweep, gaat u langs mijn lichaam, tussen mijn benen, langs mijn kont enz. Heel even vraag ik me af of wat u ziet uw goedkeuring kan wegdragen. Maar die vraag hou ik voor me. Juist omdat ik aanneem dat ik opmerkingen anders wel gauw zou horen. Het volgende is om mijn billen voor u open te houden en heus, dat mag wel iets meer. Dit is vernederend voor me en gelijk voel ik mijn geilheid toenemen, nog meer als u opnieuw met het voorwerp langs mijn lichaam gaat, zich nu concentrerend op mijn kont. Er passeren allerlei opmerkingen langs mijn herinneringen nu. Een geile teef, een mooie dikke kut, een slet en vooral teef, teef, teef… Bij die woorden krimp ik niet ineen, integendeel, mijn kin recht zich af en toe in een trotse houding van “ja dat ben ik en dat durf ik toe te geven”.
U neemt me mee naar het midden van de kamer en dan duwt u opnieuw uw vingers in mijn mond. Opnieuw moet ik mijn tong ontspannen en het lukt deze keer blijkbaar wel. U tast af, probeert, voelt, meer vingers, minder vingers, dieper, bewegend. Heel even vraagt u of ik ook kan pijpen zonder te zuigen. Tot nog toe niet dus. Aparte ervaring trouwens, praten met je mond vol vingers. Of ik al eens zo ben gekeurd. Neen, ook niet. Als u even te diep komt met uw vingers, ga ik onbewust achteruit en waar ik een terechtwijzing verwacht, krijg ik een “goed zo” te horen. Eens u uw vingers uit mijn mond haalt, sluit ik die. U maakt me algauw duidelijk dat dat niet de bedoeling is. Open blijven dus… Opnieuw voel ik je vingers, de geur van sigaretten dringt in mijn neus, de smaak van de vingers van een roker. Ik geniet.
Als u nu uw vingers terugtrekt, laat ik mijn mond open. Bereidwillig. U gaat nog even door en laat me dan even staan. U neemt ergens plaats en draagt me op naar u toe te komen. Dan hoor ik “neem plaats” en blijkt dat ik op de grond moet zitten. Ik vraag uw hulp en leun op u terwijl u blijft zitten. Tot mijn verbazing voel ik blote huid daar waar ik een spijkerbroek verwachtte op uw knie en bil. Heel voorzichtig neem ik plaats en kan niet nalaten op te merken dat indien u eerdere teksten van me goed had gelezen, dat u kon weten dat ik niet zelfstandig op de grond kan gaan zitten. U lacht, maar deelt dan toch even een paar zachte tikken uit. Knieën wijd is in deze positie ook een moeilijk gegeven, maar zo goed en kwaad als het kan neem ik een comfortabele positie aan. We praten nog even, ook over het feit dat ik zo koppig was om u te sms-en en dat het vooral daardoor was dat ik hier zat. Ik beval u. Nu zeker en juist ook door de sms-en. U erkent dat deze boze van vanmiddag u triggerde en deed besluiten me toch te ontmoeten. Ik bedenk me voorzichtig inwendig dat u hopelijk bij dat besluit blijft. U vraagt of ik mijn vriendin even moet bellen om te melden dat alles goed met me is. Neen, dat komt later wel.
Opnieuw moet ik mezelf masturberen en volgens ik me kan herinneren mocht ik hier voor de eerste keer klaarkomen. Nadat u me had gevraagd hoeveel keer ik dat kon. Mijn antwoorden varieerden van “geen idee” tot “van 1 tot ontelbaar” met dan nog de olijke opmerking “en soms geen enkele keer”. Geen praatjes, gewoon de vraag beantwoorden. Ok… Ik vraag me niet af hoe ik er hierbij bijzit, hoe ongegeneerd ik geniet en mezelf schaamteloos toon en vinger. Ik doe het gewoon als vanzelfsprekend. Nadat ik ben klaargekomen, laat u me nog even zitten terwijl u even rondloopt en ik vanalles hoor. Gek, voelde ik daarnet geen naakte huid en hoor ik nu uw laarzen op de houten vloer? Verwarring.
U helpt me overeind en opnieuw neemt u me mee naar het midden van de kamer. U gaat de zweep gebruiken en ik mag kiezen of ik hierbij los sta of vastgemaakt. Doe maar vastgemaakt… U doet me polsboeien om en dan bevestig u mijn handen met haken aan het stuk ketting, ik kan tegen de deurpost leunen. Ook hier is houding weer heel belangrijk voor u. Kont voldoende achteruit. Eén keer moet u me verbeteren, van dan af aan neem ik deze houding automatisch aan. Ik moet zelf tellen en heel nieuw is voor mij de manier waarop. Ik tel voor u slaat. U geeft aan dat u er twintig gaat doen. Eén… en dan voel ik een tikje tegen mijn kont met een zweep, geen idee wat voor één, maar één streng zeg maar. Heel vrolijk ga ik over naar de twee en tel snel verder naar drie en vier. Vijf, zes, zeven en u slaat steeds heviger. U stopt even en zegt dat ik wel wat kan hebben, u streelt over mijn kont en merkt dan lachend op dat ik ook nog eens mooi teken. Nu besef ik de handigheid van dit telsysteem. Ik kan aangeven wanneer ik klaar ben voor de volgende slag, ik kan perfect grenzen aantonen. U slaat pittig en er komen momenten dat ik me denkt “als hij nu op een andere plaats slaat, mag hij onmiddellijk, maar stel dat hij terug datzelfde plekje neemt, wacht dan maar even”, maar dat is nu eenmaal het risico. Een risico dat wel eens hard is, als ik het verkeerd inschat.
Maar ik geniet mateloos van de slagen. Ik geef me volledig over aan dit gevoel en het gloeien erna. Af en toe flink op de tanden bijtend en incasserend. Maar nooit met de drang om te stoppen. Zo bereik ik de twintig. U geeft opnieuw de opmerking dat ik best wel wat kan hebben en dat u er nu 10 gaat doen. Aftellen van 10 naar 0, andere zweep. Met strengen. Deze is zachter naar mijn gevoel, alhoewel u er ook behoorlijk mee kan meppen. Deze keer slaat u ook op mijn bovenlichaam aan de voorkant en over mijn rug. Heerlijk. Na deze ronde geeft u aan dat ik blijkbaar een pijnslavin ben. Ik weet niet of u dat echt zo meent alsof ik het begrijp. Ik dacht altijd dat mijn pijnbehoefte wel meeviel namelijk. Aan de andere kant, staat me toch wel wel bij dat u inderdaad behoorlijk mepte. Ik leer heel snel dat ik u moet danken na elke serie, evenals na elke orgasme. Als vanzelf rolt het erna van mijn lippen, omdat u het verlangt. Heel simpel.
U vraagt welke zweep ik het makkelijkste vond, deze met de strengen dus. Omdat het de eerste keer is, doet u met deze verder…. 5 op de linkerbil, 6 op de rechterbil en volgens mij nog een aantal. Tussendoor stimuleert u mijn kut en klit, ik lijk in een permanente staat van geilheid te verkeren. Erna mag ik me volgens mij even masturberen, tot aan de rand. U merkt op dat ik u wel degelijk beval, helemaal niet fake, maar echt, heel echt, een diepslavin dan nog, oprecht, eerlijk. Met een heel diep verlangen naar. Ik groei, ben trots en nu hoop ik dat u oprecht meende wat u daar allemaal zei. De twijfel slaat af en toe toe nu. Alhoewel ik besef dat er diep in mij inderdaad een heel hevige drang is naar overgave, totaal en onvoorwaardelijk. Een gevoel dat ik tijdens dit speelmoment ervaarde. Toebehoren aan… U tergt mijn kut en klit met uw hand, ik kronkel en moet aangeven als ik bijna klaarkom. Dan kom ik klaar door uw handen… heerlijk…. Geil…. Hierna mag ik even rusten op een stoel. Een stoel die blijkt vol te liggen met kroonkurken. Dat valt heel goed mee, lijkt bijna als een gewone stoel. Of komt het door de sfeer dat ik er bijna niet gevoelig aan lijk? U geeft me nog wat te drinken van mijn breezer en erna een glas water, in één keer leeg te drinken. Voor u dingen aanreikt, houdt u het consequent eerst tegen mijn borst.
Ik hoor u rondwandelen her en der. Dan staat u terug voor me en duwt iets tegen mijn borst, waarna u het tegen mijn mond houdt. Zonder aarzelen open ik die en neem aan wat u me geeft, vol vertrouwen. Ik bijt en kom even later tot de vaststelling dat het een zure augurk is. U lacht en merkt op dat ik best wel dapper ben. Nog een glas water… Opnieuw masturberen, tegen de rand aan, niet klaarkomen. U vraagt naar mijn graad van geilheid. Een 7 en dus mag ik doorwerken naar 8. Dan acht en een half. Dan negen. Dan stop. Ik wil meer… maar mag geen gezichten trekken blijkbaar. Juist, u ziet alles, ik ben diegene met de blinddoek. U merkt ook nog op dat ik echt een geile slet ben en dat ik echt vlot mezelf kan opwarmen. Een warme gloed van trots trekt door mijn lichaam….
Tijdens onze momenten samen deelde u ook mij dat u een vriend had en dat ik die vriend wel zou liggen. Dat u me wel eens zou uitlenen aan hem, maar dat hij minder geduldig is en dat ik eerst nog wat opleiding hoef. Ik slik, ben koppig en tegelijkertijd lijkt het me een geil idee. Uitlenen… ja, ik zou het doen als een goede Meester het me opdraagt. Het besef is er bij me al langer dat ik alles zou doen uiteindelijk mits er geleidelijk aan naar toe wordt gewerkt. Heel kneedbaar ben ik. Nog wat geile scenario’s passeren de revue. Spelen met een andere slavin er bij. Ik uit voorzichtig mijn bedenkingen maar u zegt dat ik het aan zou kunnen. Weet ik ook wel, maar ik ben graag de eerste viool ;) Of ik me zou kunnen overgeven aan een Meesteres weet u nog niet. Nou, neem van mij aan: neen. Euhm… tenzij het een opdracht zou zijn… vrees ik…. Een opmerking tussendoor, af en toe vraag ik me af wat ik toch hoor op bepaalde momenten, uw stem blijft steeds ongewijzigd, maar ik lijk af en toe op te vangen dat u masturbeert. Zeker weten doe ik het niet, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen. Op een bepaald moment kon ik even onder de blinddoek door kijken (foei!!) en toen werd mijn vermoeden half bevestigd. In wezen zag ik weinig, maar toch heel veel. In een glimp zag ik nl twee lange benen gehuld in een spijkerbroek en naakte buik en dan een openstaande gulp maar een niet mis te verstane erectie in beeld. Voor mij een heel mooie bevestiging dat ook u geniet…. en dat ik meehelp aan dat genot.
Na een poos moet ik geknield voor het bed plaatsnemen. Ik vraag om een kussen voor onder mijn knieën, anders hou ik dit niet vol. Het mag en als ik nu nog iets wil vragen, moet ik mijn hand omhoog steken. Ik mag even met het bovenlichaam op het bed rusten. U legt iets op mijn rug, geen idee wat, maakt me ook niet uit. Wat er nog gebeurde, ben ik even kwijt. Wel weet ik dat ik kort erna mijn mobiel hoorde. Ik steek mijn hand op en als ik goedkeuring heb, vertel ik dat ik denk dat er zich iemand zorgen om me maakt. U geeft me mijn mobiel, vraagt nog even of het zal gaan. Natuurlijk niet met een blinddoek en ik mag het afhandelen en erna terug mijn positie innemen. Ik bedenk me hoe lief het is, zeker als ik zie dat er berichten zijn van twee mensen :) Erna moet ik mezelf terug geil maken, waarna u iets naast me plaatst. Ik mag zelf uitzoeken wat het is. Voorzichtig tast ik. Een stoeltje met iets erop. Een bord. In het bord een koude substantie. Ik dop mijn vinger erin en lik deze dan af. Gewone yoghurt, zonder smaakje. Zuur. U geeft me te kennen dat ik dit moet opeten. Ik overweeg om mijn vinger nogmaals in de yoghurt te doppen en dan af te likken, maar dan hoor ik al wat ik vreesde “zonder handen”. Een korte innerlijke strijd. Doe ik dit wel?
Dan geef ik me over aan de vernedering en laat alle schaamte varen. Lik voor lik werk ik de yoghurt naar binnen. Me daar heel goed bij bewust dat u naar mijn gevoel gehurkt bij me zit en kijkt en zelfs enige goedkeurende opmerkingen geeft. Meer heeft een lief klein subje niet nodig om zich goed te voelen… Naar mijn gevoel is de yoghurt bijna op en ik stop dan ook, ik lust het niet trouwens. Maar er blijkt nog te zijn en u geeft aan dat alles op moet. Nu pas deel ik mee dat ik het eigenlijk niet lust, kan je nagaan hoever ik ga ;) Ok, nog een likje dan. Ik doe niet truttig naar mijn gevoel en neem nog een grote lik, waarna ik het bord nog eens rond ga. Leeg volgens mij. U lacht en zegt dat ik had moeten aangeven dat ik het niet lustte. Alsof ik zou weten dat u me yoghurt ging voorschotelen.
Ik krijg twee glazen water om door te spoelen en al dra wordt me duidelijk waarom ik zoveel water krijg. U neemt nu snel dat spul weg en laat me terug naar bed toedraaien, opnieuw ligt er iets op mijn rug waarvan ik niet weet wat het is. U komt naast me zitten, en wrijft over mijn onderrug en over mijn schaambeen. Dat laatste is echt niet fijn en ik leg even uit waarom, blijkbaar ging het om stimulatie van de blaas… Dan verdwijnen de kussens onder mijn knieën vandaan en krijg ik een metalen schaaltje in de handen. Daar moet ik in plassen…. ik mag zelf uitzoeken waar het moet staan en geklungel mag ik zelf opruimen. Fijn. Eerst ben ik koppig, opstandig, maar u geeft aan dat ik net zo lang blijf zitten tot het gelukt is. Na een poos wil ik wel, maar hoe ik ook probeer, het lukt niet. Frustratie. Boos op mezelf. U uitfoeterend omdat u me dit vraagt. Bozer op mezelf omdat het niet lukt. Omdat ik wil gehoorzamen, maar mijn lichaam niet meewerkt. Vernederend. Lekker. Verdorie heel verwarrend. Zelfs mijn falen maakt me geil op dit moment. Omdat het nog vernederender is. Heel confronterende gevoelens. Emoties die ik nog niet zo diep meemaakte.
Vaag dringt tot me door dat u aan het spreken bent. Hoor ik u lachen? Lacht u me uit? Even raak ik de concentratie van het proberen plassen kwijt en richt mijn aandacht op u. Neen, u belt. Mindgame? Neen, toch niet, volgens mij hoor ik een gesprekspartner. Maar he, u praat openlijk over het feit dat er een slavin bij u is. Dat ze wel leuk is en goed, maar dat ze nu moet plassen en het niet zo goed lukt. Vernederend… en o zo geil…. Nadat u hebt neergelegd, besluit u dat het toch niet zal lukken, met het plassen dan, en neemt het schaaltje weg. Ik wou dit zou graag kunnen… maar wellicht is het hier nog net iets te pril voor. Ik moet mezelf masturberen, tot aan de rand aan daar blijven. Erover mag pas als u “ja” zegt. Ik vraag mezelf af of dit zou lukken, kan ik zolang op die rand bungelen. Dat wel… maar op commando erover heen gaan. Het lijkt me sterk. Toch geef ik me over… tot mijn verbazing knal ik er inderdaad overheen vanaf het moment dat u het woord “ja!” uitspreekt. Dan nog een orgasme dat lekker lang blijft doorzinderen…
Opnieuw wil u met de zweep aan de slag, maar nu om te kijken waar mijn grenzen liggen. Hierom moet ik niet tellen, enkel telkens opnieuw “volgende” zeggen… pauze vragen mag, dan moet ik mezelf masturberen en “stop” als ik het echt niet meer trek. Je wisselt de zwepen af en slaat behoorlijk door, keer op keer. Af en toe moet ik tot mezelf komen, de pijn verwerken…. maar steeds opnieuw vraag ik om de volgende slag. Pauze vragen ben ik te trots voor, in één keer wil ik doorgaan. Dan treft een heel venijnige slag mijn onderrug, een plek waar heel gevoelige punten zitten van mijn reuma. Deze is er te veel aan en ik roep “stop”. Ik heb nog de helderheid om u te danken…. Dit alles terwijl ik de pijn nog incasseer en verbijt… tegelijkertijd spijt… ik beeld mezelf in dat indien u op een andere plek had geslagen, ik nog verder kon gaan. Ik wou verder, wou nog niet opgeven. U houdt me vast en tilt mijn blinddoek even op om naar mijn ogen te kijken. Neen, huilen doe ik niet snel om pijn. Pijn in mijn ogen lezen, kan wellicht wel… U schuift de blinddoek terug en ik mag gaan zitten, op de kroonkurken. Deze keer aan de rand van de stoel… Het laatste restje breezer gaat naar binnen en u komt bij me staan. Ik moet mezelf masturberen tot aan de rand en aan de rand blijven. Plots haalt u mijn handen weg, blijkbaar om te kijken want u merkt op dat ik een lekkere dikke kut heb. Ik mag doorgaan erna, balanceren op de rand (daar hebben we beiden iets mee ;)), u stopt uw vingers in mijn mond, nu hou ik deze passief open zoals ik intussen weet dat u verlangt. Ik word er geil van dat ik u zo van dienst ben.
U vraagt of ik nu al kan plassen. Helaas, het zou niet lukken. Jammer, want had het wel gelukt, dan mocht ik u pijpen.. nu moet ik het maar doen met het feit dat u over me heen klaarkomt. Shit….. Opnieuw mag ik pas klaarkomen als u het aangeeft…. steeds meer word ik opgehitst en heb moeite om niet over de rand te gaan. Ik die mezelf terg, uw vingers in mijn mond, uw aanwezigheid, het besef dat u masturbeert. De schaamteloosheid van mezelf enz. enz., alles komt samen… het gloeien van mijn kont en rug en dan eindelijk hoor ik uw verlossende “ja!” en de lekkerste golven van die dag gaan door mijn lichaam heen. Keer op keer, terwijl ik ook uw vocht op mijn bovenlichaam voel.
Langzaam kom ik terug bij en krijg een handdoek toegeworpen om mezelf schoon te maken. Ik mag staan, krijg wat kledij, de blinddoek gaat af en ik krijg een intense knuffel. U kust me op beide wangen en mijn voorhoofd. Uw goedkeuring. Ik kleed me aan en laat me op de bank vallen, moe, voldaan, heerlijk. U neemt plaats op de stoel naast me en we praten. Dat we het heel fijn vonden. Dat dit voor herhaling vatbaar is. U bevalt mij, ik beval u. Een heel fijn gevoel is dit, bevestiging. Vertrouwdheid. U komt heel oprecht op me over en ik heb een heel fijn gevoel. U vindt me bovendien een mooie vrouw en dat is altijd fijn om te horen natuurlijk. Terwijl we nog praten, krijg ik een heel grote behoefte aan lijfelijk contact. Ik geef dan ook aan dat ik een knuffel wil. U lacht dat ik die al heb gehad en komt dan bij me op de bank zitten. Lui leun ik tegen je aan, knuffelend, genietend. Heel intiem. Open praten we ook over het feit dat u twijfelde aan de ontmoeting omdat bepaalde zaken veel energie van u vergen en dat u niet goed wist of u wel energie had voor mij. Maar het spelen bleek u energie op te leveren juist omdat het goed zat. Eerlijk? vroeg ik voorzichtig. Ja, heel eerlijk. U was blij dat ik doorgezet had, want dit was fijn. U lachte nog om het feit hoe ik mijn excuses aanbood per sms terwijl u heel goed wist dat ik eigenlijk gelijk had.
Nou ja, mijn excuses waren er vooral ook om te kijken hoe u zou reageren ;) Heel even besluipt me een lacherig gevoel, dat ik me schaam omdat ik me ze overgaf. Dat zeg ik ook, maar als ik zo terugkijk, schaam ik me helemaal niet. Integendeel, ik ben trots dat ik het durf toe te laten. Dat ik mezelf durf te zijn daarin en toegeef aan mijn diepste verlangens. U hebt nog verplichtingen die avond, dus langzaam komt het moment dat ik vertrek en verhip, nu kan ik wel plassen…. Neen, niet in de bosjes buiten, wel op het toilet. U vertelt me dat ik op maandagavond in een mail moet aangeven dat ik u accepteer als Meester, als ik dat wil tenminste. Ja dat wil ik, maar toch moet de mail gestuurd worden. Op weg naar de auto kom ik ook nog te weten dat ik een verslag moet schrijven, tegen maandagavond. Dat zal wel lukken…. In de auto gewoon knus, nog even wederzijdse bevestiging en dan zijn we al aan het station. Een knuffel, een kus en even later zit ik op de trein. Nagenietend, voelend, denkend, zwevend.
Uw geur hangt rond me en ik geniet er van. Met een stevig vertrouwen in wat voor ons ligt. Met dat gevoel ga ik uren later slapen om gewekt te worden door een sms…. U …. “ik wil geen contact meer, sorry, het heeft niks met jou te maken.” Verslagenheid, ongeloof, onbegrip. Hoe kan dit nou? Ik wil je bellen om verduidelijking te vragen. Twee keer na elkaar. Je neemt niet op. Gelaten zend ik een sms “weet wat je weggooit: een prachtmeid die het jammer vindt dat je haar geen kans geeft”. Geen antwoord. “trouwens gek dat mensen je lastig vallen als je ze zo behandelt… Hopelijk vind je gauw wat rust. o, met pijn” Geen antwoord. “Laat me je nog één keer bellen zodat ik tenminste eens persoonlijk kan uitschelden voor een lafaard en daarna hoor je me nooit meer, eerlijk. o.” Even later gaat mijn mobiel. U. Met verontschuldigingen voor de manier waarop, en nog eens aangeven waarom. Ik kan je niet kwalijk nemen dat het door gevoel komt, gevoel wat niks met mij te maken heeft maar wel je energie sloopt. Juist omdat ik zelf steeds meer mijn gevoel toelaat. Hoe kan ik dan een ander verwijt maken die hetzelfde doet.
Toch voelt het dubbel. Je erkende gisteren zelf dat ik jou energie gaf, naar mijn gevoel sprak je toen de waarheid. Helaas zei ik dat laatste niet door de telefoon. Wel vermeldde ik dat ik me gebruikt voelde, met de nuchtere opmerking dat als ik gebruikt was, dat kon omdat ik dat zelf toeliet. Maar neen, dat was zeker niet je bedoeling. Hard heel hard, het voelde zo goed. Chemie was er. Alles was er…. naar mijn gevoel. Later stuurde ik je nog een sms, omdat mijn gevoel me dat ingaf. Om je alsnog te bedanken voor het spelen. Het blijft een fijne ervaring die ik zal koesteren en ik leerde opnieuw heel wat over mezelf. Ik schrijf dit alles terwijl ik zit op de blauwe plekken en de striemen. Heel dubbel… ik wou ze koesteren en nagenieten. Er trots op zijn. Maar nu doen ze vooral pijn omdat ze herinneren aan wat niet kan zijn.
©orchidee