Ik heb afgelopen zondag voor ‘t eerst in 5 jaar weer gespeeld en het was geweldig! (Stukje verder het verslag.)
Vijf jaar geleden leerde ik mijn geliefde kennen. Zij vanille, ik sm -er. We wisten vanaf het begin dat dat eigenlijk niet kon, maar zijn toch de relatie ingedoken. Zij stemde toe dat ik wel naar feesten kon en hier kon blijven posten, ik stemde ermee in niet te spelen. Ik wist vanaf het begin dat ik niet kon garanderen of dat zou blijven werken. De behoefte om te spelen bleef. Intussen heb ik aangegeven dat ik wel wil spelen en heeft zij aangegeven dat echt niet te trekken als ik dat doe. Toch voelde het niet goed om het uit te maken. Het is dan ook nog steeds aan. Wel zitten we nu in een maand time out, waarin we elkaar niet zien of spreken. Het is heel zwaar, ik wil haar namelijk echt niet kwijt! Zij is mijn basis, sm mijn passie.
Er zit één groot voordeel aan deze maand time out: in deze maand ben ik in ieder geval vrij om te spelen. Afgelopen zaterdag zag ik mijn lief voor ‘t laatst deze maand. Zondag ben ik naar mijn beste vriendin gegaan die in het verleden “mijn Heer en Meesteres” is geweest.
Op een gegeven moment vroeg ik: “wil je me vastbinden?” Haar reactie was: “ach ja natuurlijk! Dat kan nu weer! Wat een goed idee!” Ik wilde nog geen D/S, dat was voor mij na vijf jaar gewoon teveel in één keer. Ik wilde het een beetje rustig aan doen. Ze zette me vast tegen de muur met mijn gezicht naar de muur en ik kreeg een blinddoek om. Ze zei: “zo blijf je een uur staan” en ze zette zelfs de wekker. En daar stond ik dan een uur lang, terwijl zij haar administratie deed. Van buiten lijkt er niets te gebeuren maar van binnen gebeurde er heel veel. Het feit dat zij haar administratie gewoon deed, het gevoel van veiligheid, de vernedering en de rust. Een uur is best lang. Gelukkig kon ik het wel aardig inschatten dus ik wist op een gegeven moment dat ik in de laatste loodjes zat. Maar dat is ook interessant en leuk juist: het wordt wat ongemakkelijk, je staat niet meer zo lekker, maar je weet dat je echt nog even moet. En al die tijd zei ze geen woord tegen me. *kwijl*. Toen de wekker afliep heeft ze me losgemaakt en me rustig op de grond laten zakken. Ik heb nog lekker zo een tijdje kunnen “spacen” en toen ik weer een beetje bij gekomen was zijn we gaan eten.
Na het eten op mijn verzoek nog in een hogtie gelegd. Ik wilde hem graag echt strak en dat deed ze dan ook. Vervolgens deed ze een halsband om. Nu betekent een halsband heel veel voor mij. En ik laat die zeker niet in en spel met ieder ander zomaar omdoen. Maar door de D/S die we hebben gehad klopte het nu wel. En ik gaf me onmiddellijk over. Ik zakte gelijk weg. Ik hoorde haar de wekker zetten en ze zei: “een kwartier”, en liep vervolgens weg. (Ik lag in de kamer naast de woonkamer maar voor haar nog binnen gehoorafstand en zicht.) Ik was weg. Ontspannen in een oncomfortabele houding. Ik voelde me veilig, omarmd en vrij in de hogtie. Ik kon ook maar één ding en dat was loslaten. En dat maakte me heel vrij. Ik kon ook loslaten door de stevigheid van de boeien en door haar kordate zelfverzekerde houding. Wetend dat als er echt iets was ik in een paar tellen los zou zijn.
De wekker liep af. Ik reageerde niet eens, vond het zelfs wat te vroeg, ondanks dat het verre van prettig was voor mijn ingewanden dat ik met een volle maag met m’n volle gewicht op mijn buik lag. Ze maakte de hogtie in een paar bewegingen wat losser, ik reageerde nauwelijks. Ze zette de wekker weer en zei kortaf: “nog een kwartier” en liep weer weg. Ik spacete verder en de wekker liep af voor ik ‘t wist. Ze legde me op m’n zij en liet me zo nog een half uur liggen. Toen was het voor ons beiden genoeg en ze maakte me los.
We hebben nog even nagekletst en daarna ben ik in de stortregen naar huis gefietst. Maar die regen was niet erg, want ik was weer thuis gekomen in mezelf.
24 februari 2008
©Katherine