Ik had al wel eens over D/S gehoord en ik snapte er niets van. Ik hield van pijn maar een ander die je opdraagt wat te doen!? Kom op zeg! Ik ben toch een volwassen vrouw!? Ik bepaal zelf wel wat ik doe of laat! Tot ik die ene vrouw ontmoette..
Ik was op het speelfeest dat de WildeSide had georganiseerd tijdens de Gay Games in 1998. Ik stond naar een spel te kijken en daar erg van te genieten toen ik een vrouw binnen zag komen die mijn aandacht trok. Echt een ontzettend lekker ding! Zij werd gevolgd door een andere vrouw en het was me duidelijk dat ze samen waren gekomen. Bezet! “Helaas die gaat aan mijn neus voorbij”, dacht ik. Ik verlegde mijn aandacht weer naar het spel voor mij waar letterlijk met vuur gespeeld werd. Ineens merkte ik dat er iemand naast me stond. Het was de knappe dame. “Nu of nooit”, dacht ik. Dus ik probeer een gesprek aan te knopen en zeg: “mooi spel hè?” Ze kijkt me niet begrijpend aan. Ik herhaal mijn vraag in het Engels en toen kreeg ik wel response. Daarna vroeg ze wijzend op mijn zelf gemaakte en zelf aangebrachte halsband: “is die van jou of is dat een collar die je van iemand hebt gekregen?” Het woord ‘collar’ was nog helemaal niet ingeburgerd en het begrip dat iemand die aan jou geeft kende ik niet, dus nu was het mijn beurt om niet begrijpend te kijken. Toen dat punt opgehelderd was vroeg ze: “Bottom je of ben je top?” (ben je onderdanig of juist dominant?) Ik antwoordde “I bottom.” “Good, wanna play?” (mooi, wil je spelen?), was de reactie van haar. Ik dacht dat ik droomde: ik spelen met haar!? Natuurlijk zei ik ja!
We trokken ons terug om te onderhandelen ik legde uit dat ik heel erg van pijn hou en al heel veel daarmee gespeeld had maar toch iets miste. Ik zocht naar een stuk mentaal spel maar wist niet goed wat en hoe. Ook vertelde ik haar dat ik wel van een stuk fysieke strijd hield maar dat ik nog niemand was tegengekomen die me fysiek aankon. Nou, dat laatste was geen probleem want ze had net brons gewonnen met worstelen maar van al te opstandig gedrag hield ze niet. Ze zocht in een speelpartner toch ook wel iemand die ook wel ‘goed’ wil doen, daarin natuurlijk de grenzen zoekt maar zeker niet gaat rellen om het rellen. Na deze nodige onderhandelingen en het afspreken van stopwoorden ging ze op mijn schoot zitten en keek me recht in de ogen. “Net de ogen van Mathilde Santing”, schoot door me heen. Hoe ik daar nou bij kwam! Soms gaan de raarste dingen door je hoofd. Iets in haar doen, iets in haar blik maakte dat ik haar onmiddellijk vertrouwde. “Vanaf nu noem je me ‘Ma’am’, spreek je netjes met twee woorden en elke zin begin of eindig je met ‘Ma’am’. Begrepen?” “Yes Ma’am.” Waarbij ik onmiddellijk dacht: “Als je een regel instelt moet je ook zorgen dat je ‘m handhaaft.” Dus al snel nam ik de proef op de som en sloot expres een zin niet af met ‘Ma’am’. Ze reageerde onmiddellijk: “vergeet je niet iets?”, vroeg ze scherp. Ik begon te lachen: “nee, niet echt, ik was je aan het testen.
Teveel dominanten roepen zulke regels wel, maar handhaven? Ho maar!” Ze moest lachen: “mij testen hè? Nou dan ken je me nog niet. Ik hoop dat je ervan genoten hebt arme meid.” En ze keek me aan met een blik van niet gemeend medelijden. “Dan moeten we maar wat gaan oefenen vind je niet?” “Yes Ma’am”, antwoordde ik braaf. Ze liet me over haar schoot heen buigen en zei: “laten we tot 50 gaan en na elke tik bedank je met netjes, begrepen?” “Yes Ma’am.” “Oh en tel voor me wil je?” “Yes Ma’am.” En zo begon ik vol goede moed te tellen want 50, dat is niet zo veel. “One, Ma’am, thank you Ma’am, two Ma’am thank you Ma’am, three Ma’am thank you Ma’am” enz. Ze sloeg niet hard, helemaal niet maar als ik geil was (en dat was ik intussen absoluut) kon ik niet meer logisch nadenken dus tellen tot 50 in het Engels liep niet echt lekker. Elke keer dat ik de mist in ging met tellen moest ik opnieuw beginnen. Op een gegeven moment ben ik mijn vingers maar gaan gebruiken om bij te houden waar we waren. Ik was wel zo eerlijk haar dat op te biechten. Ze kon daar hartelijk om lachen. “Je hebt me er wel bij geholpen kunnen we tenminste verder met het volgende. Ik neem aan dat je nu wel onthoud dat je me netjes ‘Ma’am’ dient te noemen, toch?” “Yes Ma’am!”
Ze bracht me naar boven naar een bank en begon in mijn borsten en tepels te knijpen en te bijten en hard ook. Ik begon een beetje te vechten maar verloor natuurlijk. (Wat wil je! ik lag en zij zat!). Eenmaal verloren vroeg ze: “Voel je je een beetje op je gemak? Heb je het gevoel dat je me kunt vertrouwen?” De vraag was oprecht net als het antwoord: “yes Ma’am I do.” Ze pakte een mes, ze deed er niet veel mee, maar het was genoeg om me in mijn overgave te voelen zakken. Ze pakte een stuk garen uit haar tas en draaide dat om mijn rechter o zo gevoelige tepel. Dat deed echt zeer want ze had echt flink gebeten en geknepen. Toen begon ze een geweldig psychologisch spel met me te spelen.
Ze zei: “als ik nu in je rechter tepel (die afgebonden was) ga knijpen dan doet dat natuurlijk veel meer zeer dan dat ik je links knijp.” Ik zei dat ik dat begreep. Ze antwoordde: “Je begrijpt dat, maar heb je het ook al eens ervaren dan?” “”No Ma’am, ik heb dat nog nooit ervaren.” Het idee alleen al dat ze me dat zou laten ervaren deed me zweten. Rechts deed zo al zeer, zeker nu het afgebonden was, en het idee alleen al dat er ook nog in geknepen werd beviel me helemaal niet! Ik wilde dat dan ook echt proberen te voorkomen! Ma’am zei: “Dus je gelooft zomaar alles wat ik zeg?” Ik antwoordde schijnheilig: “Yes Ma’am ik vertrouw u Ma’am.” “Ben je nu aan het proberen te voorkomen dat ik je het verschil ga laten ervaren?” Damn, ze had me door! Ik bekende: “Yes Ma’am ik geloof van wel ja.” “Leuk geprobeerd mooie meid maar dat gaat niet werken! Vind je niet dat het een veel beter idee is om je te laten ervaren dat het inderdaad zeerder doet als ik in je afgebonden tepel knijp dan wanneer ik in je niet afgebonden tepel knijp? In plaats van zomaar uit te gaan van een theorie en van wat ik je vertel? Vind je niet dat je het maar gewoon moet ervaren? Omwille van de wetenschap?”
Ze zette haar woorden kracht bij door in mijn linker borst flink hard te knijpen omdat ik wijselijk mijn mond probeerde te houden. Ik zei: “Oh alstublieft Ma’am laat het me niet hoeven zeggen Ma’am.” “Wat wil je niet hoeven te zeggen?” “Dat ik het wel wil ervaren, dat ik wel mee wil werken aan het experiment. Maar dat wil ik helemaal niet!” “O, dus je wilt niet voor deze fysieke test gaan? Je realiseert je toch wel dat hoe langer je tepel afgeknepen is hoe zeerder het doet als het afgebonden deel weer ruimte krijgt en het bloed weer kan stromen?” “Yes Ma’am.” “Dus dat heb je wel eens ervaren, of neem je dat nu ook aan omdat ik dat zeg?” “No Ma’am, dat heb ik zelf ervaren.” Hoe langer een tepelklem op je tepel zat hoe zeerder het deed als ie eraf ging, dat had ik wel ervaren ja! Ik begreep nog even niet waar ze heen wilde, zo was ik bezig met het voorkomen om geknepen te worden in mijn o zo pijnlijke tepel! “Dan weet je ook dat hoe langer je nu tegenstribbelt hoe meer pijn het straks gaat doen.” Shit! Het kwartje viel. Daar had ze nog echt een punt ook! En ik had sowieso het gevoel dat ik er toch ooit aan moest geloven. Hoe langer ik zou tegenstribbelen hoe meer pijn ik zou hebben als de draad eraf zou gaan en het bloed weer in mijn tepel zou stromen.
Ik besloot mijn lijden maar te gaan bekorten en ging overstag: “Ok, laat het me dan maar ervaren, voor u Ma’am, voor u.” Ze was echt gemeen want ook dat was niet goed genoeg: “O nee hoor, voor mij hoef je het niet te doen, ik heb het al eens ervaren. Dit is iets wat jij moet ervaren voor jezelf, zo gezegd. Dus….” Er viel een stilte. Mijn hersens werkte op volle toeren: kon ik hier onderuit? Kon ze dan niet eens akkoord gaan met het feit dat ik het wel wilde doen voor haar? Ik zag echter geen uitweg en koos eieren voor mijn geld. “Zucht, ok ik doe de test Ma’am.” “Mooi! Maar vind je niet dat je dat dan netjes moet vragen? Het is toch iets wat ik voor jou zou doen. Ik vind eigenlijk dat je me moet vragen of ik jou het plezier wil doen om deze fysieke ervaring mee te maken.” “Kreng,” dacht ik. Maar dat zei ik niet. In plaats daarvan begin ik met de moed der wanhoop te smeken: “oh nee laat het me alstublieft niet vragen Ma’am, alstublieft.” Door het hele gebeuren is het idee van geknepen worden in die afgebonden tepel alleen maar heftiger geworden. Leek het me in het begin onaangenaam, nu bibberde ik van angst bij het idee alleen al. Toch kon ik er zo te merken niet onderuit en een stopwoord vond ik het ook niet. Maar erom vragen!
Pffff dat was wel heftig hoor. Mijn gesmeek hielp echter niet. Ze was onverbiddelijk. Dus uiteindelijk zwichtte ik en vroeg ik haar: “Ma’am zou u alstublieft….” “Natuurlijk!”, was het antwoord. Ze pakte nog even wat uit haar tas, keek me toen aan zei: “had je het me nu al gevraagd?” De grijns op haar gezicht sprak boekdelen. Ik antwoordde. “Yes Ma’am, I did Ma’am.” “Herhaal het even voor me wil je?” De tweede keer was aanzienlijk makkelijker en ik vroeg haar beleefd om me te laten ervaren dat het inderdaad zo is dat als ze me rechts zou knijpen dat dat veel zeerder zou doen dan dat ze me links zou knijpen. Ze stak haar hand uit en kneep heel zachtjes in mijn rechter tepel en heel zachtjes in mijn linker. Opluchting maakte zich van mij meester. Was ik hier nu zo bang voor geweest! “Voelde je het verschil?” “Yes Ma’am,” zei ik opgelucht. “Mooi! Het is altijd goed om uit ervaring te spreken en mij niet zomaar gelijk te geven,” zei Ma’am. Ik had niet kunnen vermoeden hoe diep zij die uitspraak meende en dat dit de eerste wijze les van velen was die ze me zou bijbrengen.
We speelden nog wat verder maar op een gegeven moment liet ze me weer helemaal aankleden. Ik was niet anders gewend dan dat dat het teken was dat we uit rol waren. Einde spel, weer gelijkwaardig. Ik zei tegen haar, bedoelend als compliment: “je bent ook een kreng ook hè!” Later leerde ik dat ze het niet leuk vond om een kreng genoemd te worden, of het nu complimenteus was of niet. Ze reageerde nu plagerig: “oh denk je dat nu te kunnen zeggen hè?” En we begonnen te stoeien. Tijdens het stoeien ging er een stoel om. Ze wilde dat ik deze opraapte. “Ja daaag, doe dat lekker zelf,” dacht ik. Maar ik zei simpelweg: “nee.” Ze zette haar woorden kracht bij door me fysiek in het nauw te drukken. Maar hoe meer ik aan de verliezende hand was hoe koppiger ik werd. “Ik ga die stoel niet oprapen zeg, het spel is over je doet het zelf maar!” Ook toen ik echt geen kant meer op kon, was er geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om die stoel op te rapen.
En toen liet ze me los, deed een stap naar achteren deed haar armen over elkaar en keek me recht in de ogen. Haar uitstraling was kalm en zelfverzekerd. Ze zei: “You…Pick….Up…That….Chair……..NOW!” (Je raapt die stoel op, nu!). Dat was het moment, dat was het allereerste moment dat ik het ervoer. Ik wist niet goed wat me overkwam maar ik wist niet hoe snel ik die stoel op zijn plek moest zetten. “Goed zo,” zei ze.
Je kunt zeggen dat ze me gebroken had, maar zo voelde het juist helemaal niet. Ze had misschien door mijn trots heen gebroken maar ze had ook door het harnas heen gebroken waardoor een ander deel van mij eindelijk de ruimte kreeg. Dat deel van mij dat maar al te graag voor haar die stoel wilde oprapen. Omdat ik me veilig bij haar voelde. Tot op de dag van vandaag raap ik geen stoelen op als men dat van me verwacht en ik dat onzin vind. Maar tot op de dag van vandaag is Ma’am een vrouw die mij veroverd heeft. Bovenstaande scene was het begin van een D/S die bijna 20 maanden heeft geduurd. Na de actie van de stoel was ik als was in haar handen en liep ik als een hondje achter haar aan. Ze had dat deel van mij weten te raken wat zo verlangde om naar boven te komen. De behoefte om te dienen en me veilig en geborgen te voelen bij degene die ik diende. Ze had me thuis laten komen. In de maanden die volgden heeft ze me heel veel geleerd. Over D/S, over mijzelf, over mijzelf in een D/S. Ik noem haar mijn Trainer omdat ze me heel veel heeft geleerd en ik tot vandaag de vruchten pluk van haar leerschool. Ik ben een sterke en krachtige vrouw, in een D/S geef ik dat niet op, ik geef het wel cadeau.
©Katherine