Eigenlijk had ik nauwelijks last van zenuwen toen ik in de trein van Hengelo naar Rotterdam zat. Ik wist dat dit een belangrijke dag zou worden, de dag waar ik al maanden naar toe had geleefd, en ik voelde me trots en gelukkig dat ik zover was gekomen. Ik wist dat er die dag nog 1 proef zou komen.. de laatste van 6 proeven waarmee ik mezelf moest bewijzen. Maar ik wist dat ik deze proef zou gaan halen, net zoals ik dat ook van de vorige 5 wist. Er was niks wat ik niet zou doen voor hem, wat hij ook als proef had bedacht, ik zou het gaan halen.
Eenmaal in Rotterdam aangekomen werd dat vertrouwen alleen maar groter. Meteen weer het bekende gevoel, liefde, veiligheid. Deze dag zou ik mijn definitieve collar krijgen, een jaar en een dag nadat ik me als sub aan hem had gegeven, 4 maanden nadat ik zijn trainingscollar had ontvangen. De 5 proeven waren moeilijk geweest, uitdagend, maar ik had ze met liefde gedaan. En achteraf voelde ik enkel trots dat ik dit voor hem had kunnen doen. Er bestond geen twijfel over dat dit met de laatste proef precies zo zou zijn.
Toch voelde ik toch wat kriebels in mijn buik toen hij op de bel drukte. Dit zou niet mijn eerste jongerenfeest worden, maar weten dat er deze avond zoiets speciaals zou gebeuren maakte het toch weer een stuk spannender.
Onze namen werden opgeschreven, en daarna liepen we naar binnen. Briefje inleveren bij de bar, jas ophangen, even kijken wie er allemaal zijn… Een hoop mensen begroet, en daarna bleven we hangen bij de bar waar sillygirl, The Mathematician, CableSelect en DienstbareMeisjes stonden. Altijd leuk om mensen van het forum en de chat eens in het echt te spreken, zeker als ze daar net zo leuk zijn als online :-) Na een poosje kwamen Pipper en *edith binnen lopen, hun etentje was blijkbaar wat uitgelopen. Aan hun opgewekte gezichten te zien hadden ze het naar hun zin gehad. Al snel raakten we verwikkeld in een gesprek over de regels van een slettencompetitie, en vonny verzekerde ons dat ze zeker eens met de werkgroep zou overleggen of zoiets eens georganiseerd kon worden. Wie er zou winnen bleef nog de vraag, maar dat er veel potentiële winnaars aanwezig waren was wel duidelijk!
Met een kop thee in mijn handen keek ik eens naar de bar. Hmm, de stukjes chocolade die daar lagen zagen er wel ontzettend lekker uit.. zou ik..? Met een wat opgelaten gevoel vroeg ik hem om toestemming om een stukje chocolade te eten, maar hij was duidelijk niet van plan me die zomaar te geven. Mijn stukje chocolade werd in het midden van een schoteltje gelegd, en dit schoteltje werd tussen alle mensen in op het gangpad gelegd. “Pak maar.. Zonder handen, natuurlijk.” Blozend knielde ik voor het schoteltje neer, en bukte om het stukje chocolade tussen mijn lippen te grijpen. Het lukte, en grijnzend kwam ik weer omhoog. Chocolade smaakt altijd een stuk beter als je er wat voor hebt moeten doen, heerlijk.
De rest van de avond verliep rustig, en ik voelde de spanning verdwijnen. Maar even voor twaalven greep hij me bij mijn arm, en trok me vervolgens mee naar de speelvloer. Schrik! Ergens had ik het zelf kunnen bedenken natuurlijk, maar nu het dan ook daadwerkelijk gebeurde was het toch even schrikken… Ik werd bij het kruis gezet, met de mededeling dat hij zo terug zou zijn. Met een opgelaten gevoel bleef ik staan, terwijl ik stevig de armen van het kruis beetpakte. Hier stond ik dan, op de speelvloer, voor het eerst in mijn leven. Voor mijn gevoel werd ik van alle kanten bekeken, terwijl er in het echt natuurlijk helemaal niet gestaard werd.
Al snel kwam hij terug en voelde ik zijn bekende armen om me heen. Van hem horen dat hij dit ook spannend vond voelde geruststellend, en even wou ik dat hij me nooit los zou laten. Hij hielp me met uitkleden, en daarna werd ik met pols- en enkelboeien aan het kruis vast gezet. Weer armen om me heen, geruststellende woorden die in mijn oor werden gefluisterd. Ik ontspande me, en er ging een knop om. Ik accepteerde, liet los, legde de situatie in zijn handen en besloot dat dit allemaal okay was. Ik kon er van genieten, dit was allemaal okay. Het geklets van de mensen werd zachter, verdween, en ineens bestonden enkel nog hij en wat hij met me deed.
Het duurde niet lang voor ik de eerste klappen op mijn billen voelde neerkomen. De eerste slagen waren zacht, strelend bijna. Maar daarna werden ze harder, tot het echt goed pijn begon te doen. Ze kwamen terecht op mijn rug, op mijn billen, en ik begon te zweven. Er waren geen mensen meer, ik dacht niet meer aan het publiek, ik voelde enkel nog de heerlijke pijn en tussendoor zijn zachte aanrakingen.
Maar toen werd ik los gemaakt en moest ik me om draaien. Een beetje angstig keek ik om me heen, wie hadden er toe staan kijken? Tegenover me zag ik sillygirl, The Mathematician, Pipper en *edith zitten, ik had al eerder gezien dat ze daar waren gaan zitten. Dat was geen probleem, hoewel het een beetje ongebruikelijk is om er zo recht op te gaan zitten kijken vond ik eigenlijk erg prettig om gewoon te weten dat ze keken. Even verderop zag ik Katherine staan. Ze keek zo rustig naar me dat ik me meteen weer gerustgesteld voelde, de irrationele angst dat ik beoordeeld werd verdween weer.
Zijn vingers begonnen me overal te knijpen.. in mijn buik, mijn borsten, mijn heupen, overal. Hij pakte kleine klemmetjes, de klemmetjes waar ik zo vreselijk bang voor ben en die me zo’n ontzettende pijn doen… ik zag hoe hij ze op mijn schaamlippen zette, waarna er een golf van pijn door mijn kruis ging. En daarna kwamen de zweepslagen weer, over mijn borsten, buik, en ik begon weer te zweven. De pijn van een zweep is heerlijk, soms dof en dreunend, soms scherp en bijtend, maar altijd in staat om mij helemaal weg te krijgen. Ik kreeg klemmetjes op mijn tepels, grotere die lekker pijn doen, en hij gebruikte een paardrijzweepje met aan het einde een touwtje om daarmee op mijn borsten, buik, en ook tussen mijn benen te slaan. Het kettinkje tussen de klemmen op mijn schaamlippen bewoog pijnlijk mee. En toen besloot hij om die klemmetjes er weer af te halen…
Pijn! Alleen maar pijn, ik schreeuwde het bijna uit. Het bloed stroomde weer door de plekken waar eerst de klemmen gezeten hadden, en langzaam ebde de pijn weer weg. Een warme hand op mijn schaamlippen, zijn lichaam heel dichtbij… Daarna kwamen er weer tikken, op mijn borsten, tussen mijn benen.. ik herinner het me als een waas. Ik werd weer losgemaakt, geknuffeld, en toen mocht ik voor hem knielen. “Het is voorbij.” Een golf van opluchting en trots ging door mijn lichaam, en tot mijn eigen verbazing begon ik plotseling te huilen. Hij sloeg zijn armen om mij heen en gelukzalig lachend liet ik mijn tranen de vrije loop.
Ik kreeg een prachtige nieuwe collar om mijn nek, binnenin gegraveerd, en daarna was het dus echt voorbij. Zwevend maakte ik het kruis schoon, en wachtte daarna tot hij zijn tas had weg gebracht. Iemand kwam naar me toe (het spijt me, ik weet je naam niet meer) en vertelde me dat hij het mooi had gevonden. Dat verwarde me een beetje, ik had helemaal nog niet nagedacht over of het mooi of niet mooi was geweest, enkel nog over hoe het had gevoeld. Ik bedankte hem, en vond het toch erg fijn dat het er blijkbaar net zo uit had gezien als het gevoeld had.
Hij ging in de hoek op een stoel zitten, en ik knielde tussen zijn benen. Knuffelen, even weer een beetje terug komen. Ik voelde me zo tevreden, gelukkig, opgelucht. Daarna zijn we naar de banken verhuisd, waar al mensen zaten. We kregen een hoop complimenten over ons spel, wat ik echt ontzettend fijn vond om te horen. De rest van de avond was wazig, maar heerlijk. Soms kon ik me even in zijn armen verstoppen om nog wat na te zweven, op andere momenten zat ik met de mensen om me heen te kletsen. Ik vond het ontzettend gezellig, bedankt iedereen :-)
Het einde van de avond kwam veel te snel. We namen afscheid van iedereen, brachten eerst nog wat anderen weg… En daarna gingen we op weg naar huis, waar me nog een verrassing te wachten stond…
Jongerenfeest 18 juni 2005
©Marijke