“Kijk me aan!” Langzaam kijk ik op, een verlegen onzekere blik. Een blik waarin zoveel schuil gaat. Verlangen en lust, maar ook angst. Angst voor wat ik nu weer met mezelf ga doen, voor de pijn die ik nu weer zal moeten doorstaan. De angst maakt dat ik het kijken in de spiegel niet langer dan een paar seconden vol kan houden en verlegen sla ik mijn ogen dus weer neer. “Wat had ik je nou gezegd? Is dát al teveel gevraagd, om me gewoon even aan te kijken? Wat voor een sub ben jij!” Ik schrik ervan, zoals ik zo vaak van mezelf schrik. Maar ik weet dat ik gelijk heb, zelfs zo’n simpele opdracht als mezelf even aankijken lukt soms gewoon niet.
Je zult je misschien afvragen wat hier zich aan het afspelen is. Voor velen zal het ook een raar tafereel zijn, dat kan ik me goed voorstellen. Ik zal het even uitleggen.
Sinds een jaar of vier ben ik er achter dat ik bdsm-gevoelens heb. Die gevoelens gaan beide kanten op, ik ben switch en geniet dus net zo veel van het uit handen geven van de touwtjes, als ze zelf stevig in handen te kunnen houden. Tot zover allemaal leuk en aardig zal je denken. Je zoekt gewoon een andere switch en gaat lekker van beide kanten genieten. Tja, was dat maar waar. Zo makkelijk is het mij niet vergaan helaas. Ik heb hele leuke mannen en vrouwen leren kennen in de bdsm-scene, maar switches met wie ik ook daadwerkelijk kon switchen zaten daar helaas niet bij. Ze voelden zich allemaal alleen Dominant of alleen onderdanig bij mij.
En dan het punt waar het mis gaat bij mij, ik ben ontzettend jaloers. Als ik aan het subben was wilde ik Dommen, en als ik aan het Dommen was subben. Het is zelfs zo erg geweest dat ik een aantal ex-Dominanten van me op de psychiatrische afdeling heb doen belanden. Ik luisterde namelijk gewoon echt niet! Zwepen pakte ik af om daarmee m’n Dominant te gaan meppen en touwtjes eindigden vaak om hem of haar in plaats van om mij heen. Ik heb het een aantal keren meegemaakt dat ik daarna ongewild helemaal in elkaar ben geslagen, omdat de Dominanten in kwestie gewoon helemaal doordraaiden. Geen houden meer aan.
Als ik zelf aan het Dommen was ging het ook wel eens mis. Ik was dan zo jaloers op wat mij zelf niet lukte! Die overgave, die totale onderdanigheid! Het was zo frustrerend! Waarom kunnen zij dat wel en ik niet? Dit heeft er toe geleid dat ik mijn eigen handjes ook zo nu en dan op een verkeerde manier los had zitten, en even tellen hoor… ja, drie subs heb ik het ziekenhuis in geslagen. Helemaal doorgedraaid was ik, en stopwoorden? Op dat moment hadden ze het hele woordenboek kunnen uitproberen als stopwoord, ik hoorde ze gewoon niet meer.
Misschien klinkt het nu alsof ik een ongevoelig wezen ben ofzo, maar ik had het er echt moeilijk mee! Ik baalde er stevig van en heb me dus vrijwillig laten opnemen in een psychiatrische inrichting. Was best gezellig, kwam daar nog een voormalige Domina van me tegen. Toen ik haar voor het eerst zag viel ze voor me op haar knieën en begon me te smeken om vergeving. Hallo! Het was míjn schuld dat het fout liep! Later werd het gezellig, je gaat het gefriemel met touwtjes en het voelen daarvan toch eigenlijk wel missen, dus het was fijn om iemand in de buurt te hebben die mijn frustratie begreep.
Toch heb ik, ondanks het gemis, de bdsm helemaal afgezworen, het werd me te complex. Maar de belangrijkste reden was dat ik mezelf niet meer vertrouwde. Zoveel Dominanten tot waanzin gedreven, van drie subs de stopwoorden genegeerd… Ik wilde niet nog meer schade aanrichten en besloot dus dat het me gewoon niet gegund was.
Ik heb dit zo ongeveer een jaar vol gehouden, en als ik op dat jaar terug kijk, was er, achteraf gezien, altijd een soort van kriebel aanwezig. Het was een kriebel die ik niet helemaal kon plaatsen…
Een paar maanden geleden haalde ik op een saaie, regenachtige avond m’n speeltjes weer eens tevoorschijn. De koffer waarin ik ze zorgvuldig had opgeborgen, was bedekt onder een dikke laag stof, maar de inhoud was nog prima in tact. Rustig bekeek ik alles. Ik liet een zweep door m’n handen gaan, zette even een hele gemene klem op m’n tepel… Oeh, wat had ik dat gevoel gemist zeg! Toch borg ik alles weer netjes op, want ik had nou eenmaal die afspraak met mezelf. Geen bdsm meer voor mij, het is me niet gegund.
Een week later haalde ik mijn koffer weer tevoorschijn. En ineens kreeg ik een idee! Waarom zou ik mezelf niet kunnen Dommen? Waarom zou ik niet aan mezelf gehoorzaam kunnen zijn? Ik probeerde het, ging voor de spiegel staan en begon nogal neerbuigend over, en tegen mezelf te praten. Hmm, dat was best leuk… Raar, dat wel. Nou was ik alleen in het bezit van een spiegel boven m’n wastafel en dat werkte toch niet zo als ik hoopte. Dus toen ik een week later een hele grote passpiegel in de aanbieding zag, aarzelde ik geen moment en nam hem meteen mee naar huis. Dit werkte toch een stuk beter. Later heb ik nog een spiegel boven m’n bed gehangen, zodat ik ook als ik ging liggen mezelf goed kon zien.
En daar sta ik dan. Naakt, met mijn collar en pols- en enkelboeien om, voor de spiegel. Nog steeds niet in staat mezelf langer dan twee, misschien drie seconden aan te kijken. Ik heb er genoeg van! Het is nou volgens mij al de tiende keer dat ik m’n blik laat afdwalen sinds ik hier sta en nu is het uit! Ik heb straf verdiend, als ik niet wil luisteren dan moet ik maar voelen.
Ik open m’n koffer en ga op zoek naar een zweep. Die ene, hele gemene zweep. Ik weet hoe die voelt, en dat is niet fijn! Toch moet het, ik ben ongehoorzaam geweest, dus ik zal mezelf moeten straffen.
Ik haal een spreidstang onder m’n bed vandaan en klik één voor één de enkelboeien aan de haken vast. “Zo, dat heb je weer mooi voor elkaar, jij ongehoorzame troela! Je krijgt tien meppen op je kut, ik wil dat je meetelt en me bedankt voor iedere slag die ik jou geef.” “Ja Meesteres”, weet ik haast stotterend uit te brengen.
Ik heb een ontzettende hekel aan deze zweep, en zweepslagen op m’n kut zijn voor mij gewoon nauwelijks vol te houden. Ik voel tranen op komen, maar nee, ik kan niet huilen, ik mag niet huilen. Het is m’n eigen schuld dat ik deze slagen nu moet gaan doorstaan en mag me nu niet als een klein kind gaan gedragen.
En dan begint het hoor. De eerste slag is gelijk al niet mis. Tranen schieten in m’n ogen, maar ik verman me, tel, en bedank. De rest volgt in een afwisselend tempo, dan weer twee snel achter elkaar, dan lijkt er wel bijna een minuut tussen te zitten. Bij de zevende slag denk ik voor het eerst sinds lange tijd weer aan m’n stopwoorden, aangezien enkele van de stroken precies met hun puntjes op m’n klit terecht komen. Mezelf inhouden lukt niet meer, en de tranen stromen inmiddels over m’n wangen. Die laatste drie gaan wel weer, al is de tiende klap, zoals bijna altijd, nog even extra hard.
Na deze laatste mep val ik op de grond en begin echt te huilen. Van de pijn, maar ook omdat ik m’n lesje weer geleerd heb. Het besef dat ik me daar straks als een klein kind gedragen heb door mezelf niet aan te kijken, is er nu. En nou schaam ik me daar voor. Ik wil een goede sub zijn, en niet zo’n ongehoorzaam wicht als ik nu soms ben.
Ik maak de spreidstang weer los, sla m’n armen om mezelf heen en wieg mezelf. “Rustig maar meisje, rustig maar. Ik ben trots op je. Je hebt je straf goed doorstaan.”
Zo zit ik nog even op de grond en na een tijdje kruip ik lekker onder de koele dekens. En nog steeds mezelf vast houdend, val ik na enkele minuten met een heel tevreden grijns in slaap.
© lunaaaˆ