Wat je dit weekend niet deed

Je chat teveel. Je hebt last van je rug door de verkrampte houding die je aanneemt. Er is een trekkende pijn in je linker pink ontstaan. Je weet zelf de oorzaak, maar je chat door. Je verlangt ergens naar. Je wacht ergens op. Je weet niet precies waarop, maar je zal het herkennen als je het ziet. En dus stop je hier niet mee. Het chatprogramma dat je gebruikt heeft een diepblauwe achtergrond. De letters zijn wit. Het lettertype en de kleur ervan dat gebruikt wordt voor de namen van de mensen die chatten is nagenoeg gelijk aan de teksten die door die mensen getypt worden. Al met al is de vormgeving zowel simpel in zijn opzet als onoverzichtelijk in zijn uitwerking. Soms heb je daarom last van hoofdpijn. Er zijn iets van 30 verschillende kamers, met allemaal een naam. De namen van de kamers zouden ze een thema moeten geven, maar thema en inhoud lopen niet per sé analoog aan elkaar. Veel thema’s zijn sexueel van aard. Jij chat in een kamer genaamd ‘(on)gewenste intimiteiten’. Je typt zinnen, maar je wordt niet opgemerkt. Iedereen praat langs elkaar heen. Mensen schelden elkaar uit, doen elkaar oneerbare voorstellen of zoeken op andere wijze elkaars aandacht. Dan zie je iemand met de naam Pluis. Een paar weken geleden heb je iets gedronken op een Haags terras met een vrouw met de chatnaam Pluis. Pluis is iemand die jaren in Zuid-Korea heeft gewoond en, gecombineerd met haar Chinese achtergrond en interesse in talen, vloeiend Japans, Mandarijns, Koreaans, Nederlands, Engels, Duits en Frans spreekt. Ze is klein, rond de 40, slank, meisjesachtig. Wat je vooral aan haar aanspreekt is haar intelligentie. Wat ook helpt is dat ze de belofte in zich draagt van een perverse geest, gezien je haar hebt leren kennen aan de hand van een advertentie op een BDSM-site. Je weet niet zeker of zij het is en typt “annyonghaseyo, Pluis-shi!”. Pluis antwoordt met “Chal haeyo!”. Na deze bevestiging praten jullie verder in een privé-venster.

Akahige: “Hoe is het met je?”
Pluis: “Goed! Ik heb een lekker weekend! Anata ha?”
Akahige: “Mwah. Mijn weekend is niet zo”
Pluis: “Wat is er?”
Akahige: “Niets. Dat is het hele punt. Ik verveel me en ik ben geil”
Pluis: “LOL!”
Akahige: “Had jij al plannen vanavond?”
Pluis: “Ja, maar niet met iemand die zich niet kan vermaken en geil zegt te zijn :P”
Akahige: “Kissama ha saitei naa”
Pluis: “LOL!! Met vloeken ga je me ook niet overtuigen hoor”
Akahige: “Dus je bent nog te overtuigen?…interessant… wat had je voor plannen vanavond, dan?”
Pluis: “Relaxen met een wijntje, muziek of een DVD die ik nog niet had gezien”
Akahige: “Welke DVD?”
Pluis: “Story of O”
Akahige: “De miniserie, of de film?”
Pluis: “De miniserie”
Akahige: “Die is verschrikkelijk!!
Pluis: “oh?”
Akahige: “Die miniserie is wat je krijgt als je een cast van een geflopte Braziliaanse soap het boek waarop het gebaseerd is in de handen drukt, als props een rol duct tape, een klosje garen en een banaan aanreikt en vervolgens aan ze vraagt of ze voor minimumloon het verhaal voor de camera na willen spelen”
Pluis: “LOL!!”
Akahige: “Serieus, hoe kom je eraan?”
Pluis: “Geleend van een vriendin”
Akahige: “Hij is echt heel slecht”
Pluis: “Dat zien we vanzelf wel.”
Akahige: “OK. Maar wat moet je op deze chatbox dan?”
Pluis: “Jou tergen :P. Gewoon even kijken of ik bekende gezichten zie”
Akahige: “Ik geloof je niet”
Pluis: “?”
Akahige: “Je ziet mij nu als bekend gezicht, maar ik zit hier redelijk vaak en ben jou hier nog nooit tegengekomen.”
Akahige: “De kans dat je bekenden hier tegenkomt is klein.”
Akahige: “Verder is dit een box waarin vreselijk op elkaar gezeken wordt, dus voor de gezelligheid hoef je het niet te doen.”
Akahige: “Wat dan als motief overblijft”
Akahige: “is dat je wellicht een partner zoekt”
Akahige: “of een date”
Akahige: “of iets spannends”
Akahige: “anders zat je al lang en breed aan je wijntje en je DVD”
Akahige: “het is immers al bijna 11 uur “s avonds”

Je merkt dat haar reactie op zich laat wachten. Al dan niet terecht interpreteer je wachttijden tijdens chatgesprekken vaak als het geraakt hebben van een gevoelige snaar.

Pluis: “Ik ben een nachtvlinder :). Ik maakt het doorgaans tot een uur of 3, 4. Verder een hele interessante theorie, hoor.”
Akahige: “yoru no chou ga daisuki :). Maar eerlijk zijn nu, je was aan het zoeken, net.”
Pluis: “Ja”
Akahige: “Jij wilt meer dan je eigenlijk had voorgenomen, deze avond”
Pluis: “Misschien”
Akahige: “Je verbergt het wellicht beter dan ik, maar ook jij hebt te lang niets spannends meer meegemaakt”
Pluis: “Ja”
Akahige: “Ik heb een voorstel. Nodig me uit.”

Weer ervaar je een wachttijd.

Pluis: “En dan?”
Akahige: “Dat zien we dan wel. Misschien kijken we samen de DVD onder het genot van een wijntje voor jou en een appelsap voor mij”
Pluis: “Oh ja, jij dronk appelsap, rare jongen ben je ook. Heb ik niet in huis, trouwens”
Akahige: “Dan stop ik wel langs een benzinepomp ervoor”
Pluis: “Neem je altijd je eigen appelsap mee, als je op visite komt? :D”
Akahige: “Ja. Maar graag of niet. Ik heb anders wel wat beters te doen hoor :)”
Pluis: “Volgens mij zei je net dat je je verveelde?”
Akahige: “Oh ja, crap! Punt is, ik vind je leuk. En ongeacht wat er vanavond gebeurt, zelfs als ik niets doe, doe ik liever niets met jou, dan alleen.”
Pluis: “Da”s lief”
Akahige: “Wat is de meerwaarde van alleen zijn voor je, vanavond?”
Pluis: “Hmm… Daar heb je een punt”
Akahige: “Nu eerlijk zijn meis, nodig je me uit of niet?”
Pluis: “Is goed.”
Akahige: “YATTAAA!!!”
Pluis: “LOL!!”

Om de zoveel tijd in je leven sta je versteld van jezelf, zoals nu. Jullie wisselen telefoonnummers en ze geeft je haar adres. Je zal rond een uur of twaalf bij haar zijn. Ze verzekerde je dat ze dat niet zo erg vindt, gezien ze immers een yoru no chou is. Ze woont ergens in een buitenwijk van Den Haag. Je neemt een douche, scheert je baard bij, kleedt je aan, print een route uit middels een site met een routeplanner. Je bedenkt je dat je geen condooms hebt. Je ging sowieso stoppen bij een benzinestation voor appelsap. Je stapt in en rijdt weg. Langs de A4 stop je bij een Shell. Het pak appelsap is zo gevonden. De condooms liggen achter het glas van de pompmedewerker. Even twijfel je over de aanschaf van de condooms. Het is niet zozeer de schaamte om ze te kopen. Gène voor het kopen van condooms heb je nooit gevoeld. De pompmedewerker zal je niet veroordelend erom aankijken. Als het hem al iets kan schelen is dat waarschijnlijk uit jaloezie, dat hij zijn zaterdag slijt op een verlaten benzinestation, in plaats van in de schoot van een minnaar (m/v), en jij overduidelijk niet. Wat wel door je hoofd schiet is de vraag of het gepast is om condooms mee te nemen. Of de aanschaf ervan geen self-destroying prophecy zal zijn. Pluis zou slim genoeg moeten zijn om te weten waar je eigenlijk op uit bent. Ze schat je ook in als iemand die niet zijn wil doordrijft als hij niet krijgt waarnaar hij verlangt.

Er is zodoende geen garantie dat vanavond je wens uit komt. De aanschaf van condooms is een beconcretisering van die wens. En in jouw soms nogal pessimistische kijk op realiteit is elke wens onderhevig aan de wet van Murphy. Je wilt het zo graag, dus komt het er niet van. In je hoofd vormt zich echter ook de rechtvaardiging voor de te maken aanschaf. “Heb vertrouwen in Allah, maar bind wel je kameel vast”. Of de islamitische zegswijze echt enig verband houdt met je situatie en of de gemiddelde moslim het zou waarderen dat je de zegswijze op een wellicht immorele manier toepast in de praktijk is een tweede, maar je hebt het altijd een prachtig geformuleerde volkswijsheid gevonden. Jij bindt je kameel vast. Jij rekent een pak appelsap en een pakje Durex af. Je rijdt verder richting haar adres.

Zonder al te veel moeite vind je haar huis. Je hebt dit vaker gedaan. De auto wegzetten is lastiger en je moet even lopen voor je bij haar huis bent. Ze woont in een hoekhuis. Je belt aan en ze doet open. Ze zegt vrolijk “konbanwa, Akahige-kun” en jullie geven elkaar drie zoenen op de wang. Ze heeft een los hangend wit shirt aan en een glanzend zachte zwarte pyama-broek. Het is het soort kleding dat iemand alleen zou dragen in de wetenschap dat men niet meer naar buiten hoeft, de rest van de dag, maar het staat haar niet slonzig. Het staat haar elegant, op een luie manier. Ze neemt je jas aan en nodigt je uit naar binnen toe. Het interieur van haar woonkamer is ruim en gedomineerd door tinten beige en wit. Aan de muur hangt een kalligrafie in mandarijns, die je niet kan lezen. Er hangt ook een ingelijste collage van foto”s, waarschijnlijk van haar jaren in Seoul. Ze heeft een zithoek, die zo breed is, dat je knieën niet de buiging kunnen maken om je voeten op de vloer te laten rusten. Het is van het soort loungebank waar je half in kan liggen. Tegenover de zithoek staat een breedbeeld-TV. Story of O staat op pauze, ongeveer 15 minuten in de tweede aflevering. Op tafel staat een half gevuld wijnglas. Ernaast staat een longdrinkglas, dat ze voor jou heeft gereserveerd.

“Ik snap wat je bedoelde met geflopte Braziliaanse soapcast.”
“Ik had je gewaarschuwd”
“Mwah, ik vind hem verder wel leuk”
“Waarom?!”
“Nou ja, deels omdat het zo slecht is dat het leuk wordt. Maar ook omdat ik het verhaal op zich wel geil vind. Het concept is best mooi, toch?”
“Ieder het zijne.”
“Voor jou is het ook anders. Jij bent een man. Mannen moeten meer visueel geprikkeld worden. Vrouwen hebben aan suggestie en fantasie al vrij veel, wat prikkels betreft”
“Daar kan ik me wel wat bij voorstellen. Goed als ik mijn schoenen uit doe?”

Ze knikt alsof het vanzelfsprekend was dat het mocht. Je doet je schoenen uit, schenkt wat appelsap voor jezelf in en nestelt jezelf in kleermakerszit in de hoek van de bank. Zij komt naast je zitten en laat de DVD verder spelen, zij het met een laag volume. Het hoofdpersonage is juist teruggekeerd naar haar appartement, nadat ze een hele episode lang voor het eerst door 4 net niet knappe mannen als sexslavin is gebruikt. Jullie kijken samen verder. Je wilt goede wil tonen door je kritiek over de serie voor je te houden, maar na een voor jou tergend lange minuut of tien kies je ervoor om te zeggen wat je denkt.

“Het is niet dat ik haar lelijk vind of zo. Maar ze speelt het echt met zo”n desinteresse, dat ik het niet geloofwaardig vind.”
“Ik vind haar anders best een mooi lichaam hebben”
“Je zei net dat vrouwen niet visueel ingesteld zijn?”

Ze lacht naar je, zowel charmant als schuldbewust. Schuldbewuste charme windt je op. Vooral nu. “Hoe voel je je, Michelle?”

Je merkt dat het gebruik van haar echte naam haar doet schrikken. Of niet zozeer schrikken. Het is het gevoel dat iemand krijgt als andermans bevriende hand onverwachts de rug streelt of de schouders masseert. Je hebt een talent als het aankomt op lichaamstaal en intonatie. Gegeven dat iemand ervoor open staat en het kan waarderen, kun je met dit talent suggesties opwekken in haar fantasie en lichaam. Als het werkt is die iemand van jou. Als het niet werkt ga je af als een theatrale gieter. Bij Michelle werkt het.

“Goed. Hoe voel jij je, Dauben?”
Je negeert haar mild spottend bedoelde wedervraag en kijkt naar haar, lichtelijk gefronst en met een wrede glimlach.
“Vertel meer, Michelle. Hoe voel je je nog meer, naast goed?”
“Gespannen, beetje”
“Hoe komt dat.”
“Door jou, denk ik”
“Is het goede spanning?”
“… ja”
“Je moet iets voor me doen, Michelle”
“…ok?”
“Kleed je uit”

Ze twijfelt even. Dan staat ze op. Voor ze haar shirt op trekt, vraagt ze of alles uit moet. Je zegt dat onderkleding aan mag blijven. Ze doet de broek en het shirt uit. Het is voor het eerst dat je haar zo ziet. Ze draagt een zwarte string en een zwarte BH. Ze weet dat je van de kleur zwart houdt. Het staat eerder sportief dan echt erotisch, maar toch denk je zeker te weten dat ze jou in gedachte had, toen ze dit na het chatgesprek aan deed. Je staat op. Je kijkt haar aan en brengt je rechterhand achter haar hoofd. Je linkerhand glijdt langs haar pols. Dan trek je met licht geweld haar hoofd aan haar haren naar rechts, grijpt haar pols vast en je bijt in het deel van haar nek dat nu bloot staat. Je bijt niet te hard. Ze kreunt zachtjes, kennelijk van genot. Je verstevigt je grip met je tanden en bijt iets harder. Haar adem versnelt. Je voert de druk met je kaken meer en meer op. Ze wordt bang, gilt zachtjes. Onder haar adem hoor je haar smeken om alsjeblieft te stoppen. Je stopt. In haar nek staat een cirkel van kratertjes in haar huid. Je brengt haar lichaam tegen het jouwe. Ze ontspant zich, laat haar hoofd tegen je borstkas steunen. Jullie omhelzen elkaar. Dan richt je haar hoofd op.

“Kniel voor me, Michelle”

Ze glimlacht, gaat neer op haar knieën en rust haar hoofd op je dijen en kruis.
“Vertel me nu hoe je je voelt.”
“Ik voel me goed, Dauben. Dank je wel”

In het diepst van je hoofd voelt het alsof een golf zich vanaf je reptielenbrein naar buiten stroomt. Een golf adrenaline en jij berijdt hem met een surfplank terwijl je, als een klein kind voor het eerst in een achtbaan, de golf aanmoedigt om harder en sneller te gaan. Als jij de held uit een anime-serie was, gaf je nu fel licht en openbaarde zich nu je geheime superkracht. En omdat je grootste fan (jijzelf) te lang heeft moeten wachten op de opkomst van je grote held (jijzelf) uit je favoriete anime-serie (over jijzelf), slaat de golf van almachtige adrenaline bij je in als een bom. Jij gaat genieten van Michelle. Je pakt een stoel, gaat erop zitten en nodigt haar uit om met haar buik plaats te nemen op je knieën. Ze heeft nauwelijks aanmoediging nodig en ze begreep al wat er van haar verwacht werd toen je de stoel pakte. Haar billen lichtelijk in de lucht gericht houd je met je linkerarm haar lichaam op jouw knieën in evenwicht.

“Jij telt, Michelle…”

Met de vlakke hand sla je uit alle macht op haar billen. Michelle kreunt “één”. Je slaat nog eens, nu zachter. Ze kijkt naar je, glimlacht weer en zegt “twee”. Je spant de spieren in je hand en neemt je voor haar haar trotserende lach af te nemen. Je slaat dertien maal, op een traag tempo. Dan streel je haar billen. Je vingers voelen voorbij de string en vinden zich een weg naar haar schaamlippen. Ze reageert direct met een ontspannen kreun. Ze blijkt heel erg nat. Je haalt je vinger terug en slaat weer, nu sneller en harder, een serie van 20 klappen. Ze schrikt op uit haar staat van onachtzaamheid en telt mee. Je trekt met je linkerhand haar hoofd aan haar haren naar achteren. Na de twintig sla je zo snel en hard je kan. Zowel zij als jij houden de slagen niet meer bij. De golf die je bereed is dieprood gekleurd en sijpelt door je blik. Je slaat een keer uit alle macht en duwt haar dan van je knieën af. Ze belandt op haar rug op de grond. Je staat op en jullie kijken elkaar aan. De afstand tussen haar ogen en de jouwe zal zoveel als anderhalve meter beslaan, maar de waanzin van de golf geeft je zowel het gevoel dat je van een 100 meter hoge, kil granieten toren op haar neerkijkt als dat je zelfs van die afstand haar hele wezen aan je gebonden hebt, en er niemand op dit moment dichter bij jou zou kunnen staan als zij. Ze lijkt je te begrijpen. Ze smeekt je haar te nemen.

“We gaan naar boven, Michelle. Kniel op je bed.”

Ze loopt voor je uit. Uit je broekzak haal je de condooms. Je drinkt je glas appelsap leeg. Je sokken doe je hier uit. Je loopt de trap op en ziet aan het schemerlicht uit haar slaapkamer waar je moet zijn. Ze heeft een tweepersoons boxspring-bed. Jij wilt er ook zo een, zodra je iets beters hebt gevonden dan je 12 m2 studentenkamer. Ze zit geknield op bed, haar blik naar beneden gericht. Je staat achter haar en doet haar BH los. Je handen gaan van achter over haar borstjes. Je voelt eraan, knijpt erin. Ze zegt je voorzichtig te zijn. Je reageert door jezelf op een stabiele manier achter haar te plaatsen en beide handen bij haar tepels te plaatsen. Je knijpt weer. Maar waar je dat net speels deed, doe je het nu vastbesloten. Je voert de druk langzaam op. Ze protesteert, maar merkt dat dit je niet ontmoedigt en dat dit is wat ze zal moeten ondergaan. Haar hoofd rust tegen je nek. Haar protest maakt plaats voor berusting en haar berusting leidt tot haar lust. Je gaat door, totdat zowel haar tepels als de spieren in je handen een limiet bereiken. Je laat je handen rusten op haar middel en je zoent haar achter haar oor. Dan sta je op. Je ontkleedt jezelf. Je bent stijf en doet een condoom om. Je wilt haar vragen om haar string uit te doen, maar ook nu is ze je al voor. Ze ligt op haar rug, handen in haar nek, tevreden en op haar gemak. Je wilt haar liever in lichte angst zien.

“Vertel me wat je wilt, Michelle.”
“Jou”
“Hoe?”
“Ik wil dat je me neukt”
“Bewijs het maar”
Ze kijkt je niet-begrijpend aan.
“Doe je benen wijd, spreid je lippen en smeek me je te neuken, Michelle”

Ze doet wat haar gezegd wordt. Als er al gêne was, is die beneden bij haar kleding blijven liggen. “Neuk me, Dauben”

“Dat is niet smeken, dat is bevelen”
“Alsjeblieft?”
“Meer overtuiging, Michelle.”
Ze zet een pruillipje op, kijkt met wijd open quasi-zielige ogen.
“Wil je me alsjeblieft neuken, Dauben? Alsjeblieft?”

Ze acteert, maar het werkt net zo goed als dat jouw talent op haar werkte. Je wilt haar. Je kruipt naar haar toe, zet jezelf voor haar en dringt met je pik bij haar naar binnen. Haar reactie is als de opluchting van een belofte die ingelost wordt. Haar handen gaan gekromd over je rug. Ze heeft nagels. Ze wilt sorry zeggen, maar je wilt niet dat ze stopt. Je sist onder je adem door dat ze doorgaat met je rug toetakelen, terwijl je haar aanmoedigt door harder dan zonet in haar te stoten. Ze houdt zich dan niet meer in en martelt je met krassen terwijl je haar neukt. Je gaat door, tot je je stamina verliest. Je komt nooit snel klaar. Bezweet ga je op je knieën zitten.

“Ben je gekomen?”
“Nee. Probeer je te ontspannen”

Je voelt met je middel- en wijsvinger een weg in haar kut. Je streelt de wanden van haar binnenste. Ze weet even niet hoe ze zich moet ontspannen maar weldra gaat ze op in wat je met haar doet. Je voert het tempo op.

“Dit doe je lekker, Dauben.”
“Je hebt geen idee.”

Je gaat langzaam maar zeker door tot je een punt bereikt waar alle subtiliteit heeft plaatsgemaakt voor puur vertoon van spierkracht. Ze weet niet of ze in pijn is of dat ze geniet. Soms kijkt ze je aan alsof haar grens bereikt is, maar dat kan je niet schelen. Het enige dat je tegenhoudt is de verzuring van je spieren. Je stopt alleen om van hand te wisselen. Je vingert haar met de kracht van een hamer en met even zo veel gebrek aan empathie. De golf gebiedt je dat.

“Stop! ik moet naar de WC, alsjeblieft, stop!”
“Laat ik niet toe. Je blijft hier”

Dit is een teken waar je op wachtte. Je zet alle kracht die je nog resteert in om met je vingers haar te stimuleren. En dan spuit ze. Je stopt. Ze ligt doodop in bed. Ze huilt net wel of net niet. Je gaat naast haar liggen.

“Moest je nog naar de WC?”

Haar enige reactie is diepe ademhaling. Je kust haar op haar voorhoofd en blijft zijlings naar liggen terwijl je een vinger over haar heen trekt.

“Hou op, alsjeblieft. Ik ben zo gevoelig”
Je haalt je vinger terug.
“Hoe vaak ben je gekomen?”
“Twee, drie keer. Of één lange keer. Ik weet het niet”
“Ben je vaker spuitend klaargekomen?”
“Nee”

Je gaat liggen op je rug. Ze draait zich naar je toe en rust haar hoofd op je schouder.

“Ben jij gekomen?”
“Ja, hier” en je wijst naar je hoofd.
“Ik zou je graag helpen, maar ik ben echt doodop”
“Weet ik. Ik ben heel goed in wat ik doe”
“Dat blijkt…”
“Kimochi ha dou datta?”
“Kimochi ga yokatta” lacht ze zacht.

Jullie liggen zo nog even. Dan vraag je of ze wilt slapen. Het antwoord dat ze geeft is zo binnensmonds dat je aanneemt dat dat een ja is. Je gaat even naar beneden om de lichten uit te doen. Eenmaal terug blijkt dat ze in slaap is gevallen. Je gaat naast haar liggen, trekt jezelf af, wast je handen en gaat weer liggen. Ook jij valt in slaap. De volgende dag wordt je net iets eerder wakker dan zij. Jullie hebben een ontbijt van koffie en de appelsap die nog over is. Zij legt je uit hoe je de chinese kalligrafieën moet lezen. Jij legt haar uit hoe ze aan goede geanimeerde tentakelporno kan komen. Rond een uur of 12 die zondag geven jullie elkaar een knuffel, kussen jullie elkaar op de mond en ga jij naar huis.

Dit was het weekend dat je had willen hebben. Je hebt niet met haar afgesproken. In werkelijkheid bleek dat Pluis had afgesproken met haar vriend, waar het lichamelijk vrij slecht mee ging. Jullie hebben gepraat tot het chatprogramma kuren vertoonde en je opnieuw moest opstarten. Ze was toen niet meer online, toen je weer toegang tot de chatbox vond. De rest van je weekend was saai, vervelend, frustrerend. Je had meer gewild. Je had gewild dat het chatten ergens toe had geleid. Je wachtte ergens op. Je verlangde ergens naar. Je wist niet wat, maar je zou het herkennen zodra je het was tegengekomen. Je hebt Pluis veel steun gewenst in een mail, omdat je er begrip voor hebt als iemand zielsveel van iemand houdt waar het lichamelijk niet goed mee gaat. Je hebt het zelf ook meegemaakt. Eigenlijk ben je best een sympathieke knul. Je chat alleen teveel.

©Akahige