“Wat, alweer?” vroeg je me, met vuur in je ogen. “Vorige week mocht ik ook al de hele dag dat je er was geen kleren aan.” Meteen nadat je dat er uitgeflapt had, beet je jezelf op je lip. Je had in twee seconden zeker drie regels gebroken. Ik keek je geamuseerd aan, iets dat jouw meestal nogal irriteerde. Je wist dat ik niets ging zeggen. Je wist ook dat dat niet nodig was.
“Het spijt me, Meester”, wist je tegen je zin in uit te brengen. Volledig tegen je zin, want het liefst zou je nu eens lekker gaan klieren. Maar je wist dat je daar alleen maar mee zou bereiken dat ik er helemaal de pest in zou krijgen en je niet meer de aandacht gaf die je zo hard nodig had. Ik grinnikte een beetje en keek je aan. “Kostte zeker veel moeite hè?” Jij kon een lach ook niet bedwingen. “Eh ja, beetje wel ja.” Ik keek je aan en vroeg je “meen je het wel?” Je ging op je knieën zitten en knikte. “Ja Meester.”
Ik legde mijn hand op je wang en keek tevreden. “Goed zo, want ik zou het erg jammer vinden als je het niet meende. Ga je je kleren nog uittrekken?” Je kon een zucht van teleurstelling niet onderdrukken. Je dacht dat ik nu wel tevreden zou zijn, en dat je deze keer wel je kleren aan mocht houden terwijl je je bezighield met je huiswerk, of gewoon tv keek of zo. “Ja maar waarom dan…” begon je, je halverwege bedenkend dat je op die vraag het antwoord wel degelijk wist.
Het was na een spel geweest waarin je veel moeite had gehad je echt onderdanig op te stellen. Over het algemeen genomen kon je dat wel, maar op dat moment kon je maar niet in subbiemood komen. Om je te helpen herinneren dat je altijd, als ik dat wilde, onderdanig aan me moest zijn, had ik je opgedragen om voorlopig iedere keer als ik er zou zijn geen kleren te dragen. In het begin vond je dat nog wel leuk, en snapte je het nut er ook nog wel van, want soms hielp het je wel om je wat onderdaniger te voelen. Maar nu ik je al drie keer achter elkaar vlak voor mijn komst gebeld had met alleen de opdracht je uit te kleden, en ook nog eens een keer besloot dat ik geen zin had om te spelen en je toch naakt moest blijven, vond je het niet meer zo leuk. Je baalde ervan.
Ik zag de tweestrijd in je. “Heb je dat niet meer voor me over? Waarom denk je dat je niet meer hoeft te gehoorzamen? Je hebt er toch zelf voor gekozen alles te doen wat ik je vraag, binnen de vooraf afgesproken regels?” Dat was natuurlijk allemaal wel waar, maar toch, het was niet eerlijk, vond je. Als ik je nou gewoon eens flink zou aanpakken, maar nee, dat gebeurde ook niet. Je wist hoe ik daarover dacht. Je wist dat ik vond dat sommige dingen zonder maatregelen goed moeten gaan, omdat er anders geen basis is om op te bouwen. Daar was je het ook wel een beetje mee eens, maar toch…
Plots greep ik je bij je arm, en trok je bij me op schoot. Je was net te laat om je nog te verzetten, maar zodra je eenmaal lag ontspande je wat. Ik aaide je door je haar, over je rug, en kneep speels in je bil. Je voelde je steeds meer ontspannen en merkte dat ik opgewonden begon te worden. Je lag met je gezicht van mij af op de bank zodat je wist dat ik je brede grijns niet kon zien. Je was ervan overtuigd dat je gewonnen had en je je deze keer niet hoefde uit te kleden.
Langzaam begon je je steeds meer te ontspannen onder de strelingen. Met een hand raakte ik af en toe je borst aan en na een poosje gleed mijn hand onder je shirt. Het duurde een hele tijd voor ik weer over je borst ging, en met mijn vinger een rondje draaide om je tepel. Meteen verdween mijn hand weer naar je zij en daarna je rug. Weer ging mijn hand naar je borst en je deed je arm wat opzij zodat ik er nog beter bij zou kunnen.
Plots greep ik je tepel tussen duim en wijsvinger en begon hard te knijpen, en te draaien. Je slaakte een gilletje, meer van de schrik dan van de pijn, “Moet ik het je nog een keer vragen?” vroeg ik plots.
Je beseft dat het geen zin had te hopen op verder uitstel of zelfs afstel en liet je van mijn schoot glijden, en stond voorzichtig op, terwijl ik je omhoog volgde en geen moment de druk op je tepel minder liet worden. We stonden dicht tegen elkaar aan, en keek je aan. Je bleef mij strak aankijken, en zag in mijn ogen dat ik niet meer zo vrolijk keek als toen ik binnenkwam. Je meende zelfs wat boosheid te zien.
Je besloot dat het verstandiger was je maar gaan te gedragen zoals het hoorde, maar kon het niet laten om nog een opmerking te plaatsen. “Als je nou even stopt met mijn tepel te aaien, dan kan ik me uitkleden” zei je breed grijnzend. Ik kon ook een glimlach niet onderdrukken en met een zachte tik op je billen liet ik je los. Je kleedde je onmiddellijk helemaal uit en ging op je knieën voor me zitten. Ik ging weer op de bank zitten en je legde je hoofd op mijn knie. “Sorry Meester.”
©FadeToFazer