Je bent druk. Volop aan het werk en geen tijd om met vrienden af te spreken, lekker een dag niks te doen en dus ook niet om te spelen. Iedere dag de wekker om zeven uur, iedere dag, ook in het weekend. Op zondag kan je uitslapen, je hoeft er dan pas om acht uur uit. Omdat ik het met je te doen heb en je stiekem ook een beetje mis (veel tijd samen hebben we niet) besluit ik gezellig met je mee te gaan naar je werk, misschien wat klusjes voor je te doen.
Al snel merk ik dat je in een enigszins Dominante bui bent. Je geeft me ongelooflijk harde meppen op m’n kont als ik langs loop, draagt me op de koffie netjes aan te bieden en grapt dat het jammer is dat je collega ook nog ergens rond loopt, anders had ik mooi onder de balie kunnen gaan zitten om me daar uit te leven op je pik. Ik lach erom, speel het spelletje mee en probeer te verbergen dat ik écht ontzettend subbig word van je grapjes. Niet dat het zin heeft, je ziet het toch wel, leest de blik in mijn ogen zoals geen ander dat kan.
In de auto naar huis grappen we door, zeg ik dat het jammer was dat je de spreidstang niet mee had genomen, omdat je me anders mooi, a la “the secretary” de factuurtjes had kunnen laten opruimen. Brieven uittikken en een rode cirkel om iedere spelfout die er gemaakt wordt… En iedere spelfout wordt natuurlijk genadeloos afgestraft. Genade, dat woord komt niet voor in het vocabulaire van jou, als mijn strenge baas. We lachen erom, maar het onderdanige gevoel wordt alleen maar erger, ik word met de minuut kleiner. Hoewel ik altijd je sub ben en dus altijd naar je luister, zie ik je niet als een strenge baas. En ik moet zeggen, het idee triggert me wel.
Eenmaal thuis gekomen eten we wat, je gaat achter de computer zitten en ik loop als een kip zonder kop door het huis, pak wat op om het op te ruimen, weet als ik het in m’n handen heb al niet meer wat ik er mee wilde doen, waar ik het neer wilde leggen en uiteindelijk ga ik ook maar even achter de computer zitten. Zo zitten we in stilte een tijdje, als je ineens achter me staat. Je legt je handen op mijn schouders, masseert me zacht en zegt me na een paar minuten om voor je te komen staan. Je geeft me een knuffel, kijkt me aan en legt iets op de tafel, een vel papier. Het ziet eruit als een contract en als je me nieuwsgierig ziet kijken, zeg je dat ik het maar moet lezen. Het ziet er niet alleen uit als een contract, het is een contract!
Het volgende is wat ik lees:
De ondergetekenden:
1. FadeToFazer,
hierna te noemen werkgever, en
2. lunaaa,
hierna te noemen werknemer,
komen als volgt overeen:
De werknemer treedt voor de rest van de dag in dienst als secretaresse van de werkgever. De werknemer wordt het recht op het ontbinden van de arbeidsovereenkomst ontnomen, dat is een recht dat alleen de werkgever heeft. De werknemer verklaart dat zij gedurende deze periode, alle opdrachten vervult die de werkgever haar opdraagt, zonder tegensputteren.
Onderaan de pagina moet er natuurlijk getekend worden, jouw handtekening staat er al en je schuift me een pen toe. Ik kijk je aan, verwacht half dat je een grapje maakt, maar je kijkt bloedserieus. Trillend pak ik de pen van je aan en zet ik m’n handtekening. Zodra ik de pen van het papier afhaal, draai ik me naar je toe, wil je een knuffel geven. Als je merkt wat mijn bedoeling is zeg je bits: “Geen geknuffel op de werkvloer, wat denk je wel niet? ” Je geeft me een klap op m’n wang en schopt me richting de slaapkamer.
“Kleren uit!”, zeg je kortaf en ik gehoorzaam direct. M’n kleren liggen snel in een rommelige stapel op het bed. “Wat ben jij voor een idiote secretaresse? Als je je kleren al niet netjes op kan ruimen, zal je verder wel helemaal niets te bieden hebben.” Ik word rood en begin zo goed en kwaad als het kan m’n kleren netjes op te vouwen. Blijkbaar gaat het je niet snel genoeg want dat is het volgende verwijt wat je me maakt. Zodra de kleren opgevouwen zijn trek je een strakke witte blouse en een zwart strak, veel te kort, rokje uit de kast. Je gooit het voor mijn voeten en zegt dat ik het aan moet trekken. Ik trek het snel aan, knoop alle knoopjes dicht, maar dat is blijkbaar niet wat jij voor ogen had, want de bovenste twee knoopjes ruk je gelijk weer open.
Eenmaal omgekleed pak je de spreidstang erbij, haalt de polsboeien uit de koffer en maakt me vast, inderdaad, a la “the secretary” dus. Je stopt een gag in m’n mond, die je eigenlijk net iets te strak dicht maakt en zegt me naar je bureau te lopen. Ik doe wat je me zegt en blijf stil staan voor het bureau. Je gooit een stapel administratie voor me neer en pakt een ordner uit de kast. “Opruimen slet, en zorg dat het binnen een half uur is weggewerkt”, is je opdracht, die totaal geen ruimte laat voor vragen of discussie. Het komt regelmatig voor dat ik me daardoor niet laat tegen houden en de discussie toch met je aan ga (en verlies), maar ik haal het nu niet in m’n hoofd. Snel begin ik te werken, zo goed en kwaad als het gaat. Een vel papier op zijn plaats houden in een perforator blijkt in deze houding vrijwel geen doen en regelmatig zitten er dus zes halve gaatjes in een vel voordat ik een keer raak perforeer. Je zit op de bank, leest wat in een tijdschrift en lacht me regelmatig uit vanwege mijn geklungel. Vijfentwintig minuten later heb ik nog maar iets meer dan de helft van de stapel weggeruimd en ik vervloek mezelf omdat ik niet wat vaker m’n zooi opruim.
Jou is het ook niet ontgaan dat ik nog helemaal niet zo ver ben als dat je opgedragen had en je wijst me op het feit dat ik nog maar een paar minuten heb. Ik word hiervan zo zenuwachtig, dat ik het volgende vel papier helemaal stuk perforeer en de goede letter in het alfabet lijkt ook ineens onvindbaar. De laatste tien seconden tel je af en maak je me zo nerveus dat de factuur van de nuon op onverklaarbare wijze in tweeën wordt gescheurd. Met grote, zware stappen loop je van de bank naar het bureau, duwt me op m’n knieën en pakt de stapel administratie die er nog ligt. Je begint te tellen en het blijkt dat ik nog 40 vellen papier heb liggen, die ik niet op heb weten te bergen binnen de gestelde tijd.
Je begint een preek over waar dit in vredesnaam op slaat, wat je in vredesnaam aan me hebt op deze manier. Met ieder woord word ik kleiner en na een minuut preken is er echt bijna niets meer van me over. Ik heb de tranen in m’n ogen staan, voel me waardeloos en tegelijkertijd zo groot, zo geweldig, zo goed! Je doet de boeien af en haalt de spreidstang weg, die zet je tegen de muur. M’n rokje trek je omhoog en je zegt me voorover te buigen met m’n handen op het bureau. Je loopt weg, de slaapkamer in. Ik kijk je na, blijkbaar voel je het, want je draagt me op om mijn ogen neer te slaan. Je komt terug, weer met die zware, langzame passen en ik hoor getik naast je. Ik schrik, dit móet de cane zijn! En ja hoor….. Ondanks het besef komt die eerste klap gemeen hard op m’n kont terecht. Ik ken je goed genoeg om te weten dat ik er nog 39 te gaan heb en ik sterf duizend doden, kan me niet voorstellen dat ik dat ga doorstaan, zo zonder opgewarmd te zijn. Bij de tiende klap lopen de tranen al over m’n wangen, bij nummer 20 huil ik onbedaarlijk hard. Het lijkt je geen bal te interesseren, want je mept gewoon door. Je weet ook dat mijn gejank geen teken is om te stoppen, zo nu en dan vind ik het gewoon erg lekker om heel hard te huilen om het (on)recht wat me wordt aangedaan. Als klap nummer 40 eindelijk achter de rug is, draai ik me om, ik wil je vasthouden, vastgehouden worden. Maar je duwt me weer terug, zegt zo te blijven staan, met m’n handen op het bureau. Je rommelt wat rond in huis, ik hoor je in de keuken praten tegen de kat. Verstaan doe ik je niet, daarvoor zit ik te veel in mijn eigen wereld. Na een paar tellen, minuten, uren zullen het niet geweest zijn kom je terug lopen. Je gaat zitten en kijkt naar me. Je kijkt, ik voel je ogen branden. Verder doe je niets, je laat me gewoon zo staan, terwijl ik hunker naar meer. Ik wil je handen op m’n lijf voelen, je kruis tegen m’n kont aan. Wat nou secretaresse? Ik bén geen secretaresse, ik ben je slet, je slavin en ik wil gewoon door je genomen worden!
Even later sta je op en kom je achter me staan. Eindelijk je handen, je vingers knijpend in m’n tepels, om daarna naar beneden af te dwalen en tussen m’n benen te belanden. Je vingert me, en maakt een opmerking over de natte bende die het tussen mijn benen is. Ik schaam me en voel me trots. Je geilt me nog wat meer op en zo gaat het een paar minuten door. Dan ineens stop je, pak je me bij m’n haren en duwt me op m’n knieën onder het bureau. Je gaat op de bureaustoel zitten en begint wat te computeren. Ik zit daar maar klein te zijn….
Je staat op en trekt je broek uit. Je gaat verder met waar je mee bezig was, en speelt ondertussen met je pik. Al snel heb je een flinke stijve. Ik verwacht je te moeten pijpen en braaf als ik ben ga ik met mijn hoofd richting je kruis. Ik wil je ook gewoon pijpen, ik wil je lul in m’n mond en zuigen alsof m’n leven er vanaf hangt. Maar helaas, zodra ik met m’n mond bij je kruis ben duw je m’n hoofd terug en zegt dat ik je secretaresse ben, niet je pijpslet! Ik schrik een beetje van je reactie, ik pijp eigenlijk altijd als ik subbig ben en dat dit nu niet mag voelt gewoon zo raar! Ik blijf braaf zitten, maar hoor aan de geluiden op je computer dat je niet meer bezig bent met het lezen van mailtjes of iets dergelijks, het geluid van een slechte pornofilm komt uit de boxen. Je trekt jezelf nu echt af en aan de manier waarop zie ik op een gegeven moment dat je bijna klaar gaat komen. Ik blijk het inderdaad goed gezien te hebben, want je beveelt me om m’n mond open te doen. Pijpen mag ik nog steeds niet, maar m’n mond is blijkbaar wel goed genoeg om je zaad in te lozen, want al snel kom je klaar. Ik slik het sperma door en lik een druppel weg die op mijn kin was beland. Ik voel me ontzettend goed, ontzettend gebruikt, ontzettend geweldig en ontzettend klein, allemaal tegelijkertijd. De emoties nemen het weer even van me over en zachtjes snikkend zit ik onder het bureau. Je hand reikt naar m’n hoofd en in plaats van aan m’n haren er onder vandaan getrokken te worden, aai je lief over m’n hoofd. Je geeft aan dat ik onder het bureau vandaan mag komen en helpt me met opstaan, iets wat me meestal niet zo goed lukt na een flinke tijd knielen. Je pakt me stevig vast en ik zweef weg in je armen.
© lunaaa