Het is zaterdag avond en we staan op het punt om de stad in te gaan. Ik heb me net al omgekleed en hoor jou nog wat rommelen in de gang. Je vraagt of ik nog iets moet doen en gooit m´n jas naar me toe. Ik maak een grapje over het feit dat ik toch echt altijd eerder dan jij klaar ben en dat de traditionele rolverdeling bij ons dus niet op gaat. Ik pak m´n tas en we lopen de deur uit. Zodra we in de auto zitten, zeg je dat ik m´n broek tot op m´n knieën moet laten zakken en zo rijden we richting stad. Ik voel me enigszins ongemakkelijk, hoewel ik dat juist wel weer prettig vindt. Je hand ligt op m´n linkerbovenbeen en afwisselend wrijf, knijp en krabbel je het steeds roder. Ik zak langzaam weg in een toestand van rust. Ik denk aan gisteren, ik was ontzettend rellerig en dat werd natuurlijk afgestraft. Je hebt hard geslagen. Het deed pijn. Maar wat was het eigenlijk toch lekker. En bovendien, ik had het verdiend, ´t was toch echt m´n eigen schuld.
We rijden het centrum in en je parkeert de auto. Je zegt me m´n broek weer aan te trekken, en terwijl ik dat doe voel ik twee vingers tussen m´n benen. “Je bent nat meisje”, concludeer je en ik sla m´n ogen neer. Ik doe net of ik het niet gehoord heb en trek m´n broek snel helemaal op. We lopen op straat, zwijgend, maar ondertussen zeggen we elkaar zoveel. Het is niet nodig om dat uit te spreken. We gaan een café binnen waar we met een paar kennissen hebben afgesproken. Wonder boven wonder is er nog niemand anders die we kennen. We gaan aan een tafel zitten en bestellen wat te drinken. Je zit tegenover en pakt m´n kin vast. “Ga eens even naar de wc, er zit een envelop in je tas en ik wil dat je precies doet wat er in de brief geschreven staat.” Ik word warm van binnen en loop sneller dan normaal naar de wc. Kriebels in m´n buik van nieuwsgierigheid. Op de wc aangekomen maak ik de envelop open.
Sletje,
In je tas zit je kralenketting. Ik wil dat je die omdoet. Bij gebrek aan privacy en toch de behoefte je te laten voelen dat je van Mij bent, is dit vanavond je collar. Verder trek je je slip uit en stopt die in je tas.
Dan nu nog een paar regeltjes voor vanavond:
- Voor elke keer dat je Me met je, jou of jij aanspreekt, staat een strafpunt. En aangezien we in gezelschap zijn laat je het ook om U te zeggen.
- Voordat je een sigaret aansteekt, kijk je me aan en vraag je met je ogen om toestemming.
- Ik heb geen zin om te gaan lopen vanavond. We drinken op een rekening dus het kost je niks extra´s als jij ons deze avond van drankjes voorziet.
Moet te doen zijn toch? Mocht je een genade of stopwoord willen gebruiken dan sms je Me dat.
Laat Me trots zijn.
Ik stop de brief terug en ga op zoek naar de ketting. Raar toch, die ketting die ik zo vaak om heb voelt nu echt anders. Ook m´n slip gaat uit en verdwijnt in m´n tas.
Als ik terug kom blijkt, de rest ook gearriveerd te zijn. Ik ga weer op m´n stoel zitten en om te laten weten dat ik het begrepen heb, kijk ik je aan met een vragende blik voordat ik de sigaret aansteek waar ik nu even zoveel behoefte aan heb. Je beantwoordt mijn blik en ik ga er vanuit dat dat voldoende is om hem aan te mogen steken. Ik voel me zeer ongemakkelijk en als anderen dat niet merken moeten ze echt blind zijn. Ik wiebel wat op m´n stoel en ben stiller dan normaal, terwijl het gesprek best interessant is. Ik voel je ogen op mij gericht zijn maar krijg het niet voor elkaar je blik te beantwoorden. Waarom het niet lukt, weet ik niet. Ik zit helemaal in mijn eigen wereldje en ik weet niet of ik dat op dit moment leuk vindt.
Een half uur later gaat het een stuk beter. Voel me nog wel heel erg sub maar het is me gelukt om me in het gesprek te mengen. Op een gegeven moment maak je een opmerking nogal dom is en iedereen moet er een beetje om lachen. “Jij kan toch zulke heerlijke domme dingen zeggen”, floep ik eruit en de blik in je ogen verandert. Je pakt een bierviltje en ik zie je daar een streepje opzetten. Dat is één. Het valt me eigenlijk nog mee dat het nu pas misgaat. Ik heb vaak wel even nodig om aan nieuwe regeltjes te wennen. Het gesprek gaat verder en je pakt je lege glas op om me te wijzen op een andere regel: het drinken halen. Ik vraag iedereen wat ze willen drinken en haal het. Natuurlijk geef ik jou als eerste je glas. Gelukkig kan ik een bijdehandte opmerking in het gesprek kwijt, zodat ik onder het ´alsjeblieft´ uit kom. Wel zie ik een vragende blik in je ogen, maar die negeer ik.
De avond duurt voort en ondanks dat ik drie keer vergeten ben oogcontact te maken voor het roken en dat ik al ongeveer 20 streepjes op het bierviltje zie staan in verband met ´je´ zeggen, is het een erg leuke avond. Dan begint mijn telefoon ineens te trillen en blijk ik een smsje te hebben. Ik begin te blozen bij het lezen ervan. Ik doe wat me opgedragen wordt en loop naar de wc. Daar aangekomen blijkt dat deze avond me toch erg veel doet, want ik blijk behoorlijk nat te zijn. In de sms stond dat ik precies 2 minuten moest vingeren. Dus ik kijk op mijn horloge en begin. Het is heerlijk om even te kunnen ontspannen en na twee minuten zit ik bijna op een orgasme. Ik twijfel, zal ik stiekem even doorgaan om lekker klaar te kunnen komen of zal ik gewoon doen wat je me opgedragen hebt? Ik besluit maar eens te luisteren en ga enigszins gefrustreerd weer terug het café in.
Daar blijkt een soort van stoelendans plaatsgevonden te hebben en de enige vrije plek is nu naast je. Het is heerlijk om je been tegen de mijne te voelen en om je hand af en toe ergens te voelen strelen. Na een tijdje begin je onder m´n shirt over m´n rug te krabbelen, terwijl je rustig door praat. Je maakt me gek, laat me sidderen van genot maar ik mag niks laten merken. En ook al mocht ik dat wel, ik zou het niet eens kunnen en durven. Ik weet niet meer wat ik wil, ik wil dat je stopt, nee, ga alsjeblieft door.
Het gesprek ben ik al zo´n vijf minuten kwijt en net als aan het begin van de avond ben ik weer helemaal in mijn eigen wereldje aan het ronddwalen. Mijn besef van tijd is helemaal weg en ik heb geen idee hoe lang je nu al bezig bent met mij tot waanzin drijven. Af en toe weet iemand m´n blik te vangen en op die momenten voel ik me zo ontzettend betrapt! Na een tijdje gaat het gekrabbel over in een heerlijke zachte streling en weer even later laat je hem op m´n onderrug rusten. Het voelt erg naar als je je hand na een paar minuten weg haalt. Laat hem toch liggen! Ik voel me nu heel naakt en alleen. Met moeite volg ik het gesprek wat de rest aan het voeren is.
Het café loopt langzaam leeg en ook jij besluit dat we naar huis gaan. Ik kan daar niet rouwig om zijn. We rekenen af en lopen, weer zwijgend, terug naar de auto. Als we eenmaal in de auto zitten pak je me stevig vast en zo zitten we wel een paar minuten. Het voelt heerlijk. Je laat me los, pakt m´n gezicht vast en laat me je aankijken. “Ik ben trots op je”, zeg je. Die opmerking was wat ik nodig had en het gevoel dat ik daar nu van krijg, dat is waar ik het allemaal voor doe.
© lunaaa