Ik kan dit niet.
De gedachte schoot door zijn hoofd. Ankerde zich stevig vast in zijn bewustzijn en dreigde alles onderuit te halen. Een klein uithoekje van zijn geest probeerde hem te overtuigen dat het in orde was. Dat het zo’n vaart niet liep. Om te beginnen was ze geblinddoekt: ze kon niet vermoeden hoe hij zich nu voelde. En ze was gebonden. Met gewone beddenlakens, dat wel, maar ze zou zich niet zomaar gaan losmaken. En nu dit…
Hoe moet ik nu verder, dacht hij, terwijl hij met een zwaar hart op haar neerkeek. Ze lag over bijna de hele lengte van het lederen tweepersoonsbed, haar gestrekte armen en benen in een X-vorm gespreid. Ze was zo goed als naakt. Over haar ogen hing een gewoon zwartvilten slaapmasker. Een van zijn broeksriemen hing in een lus rond haar nek; het andere uiteinde hing los over een beddenspijl. Maar het was haar slipje dat de aandacht trok: een ragdun, purperzwarte stof die haar kutje als een cadeaulint bedekte. Zoals hij aan het voeteneinde op het bed geknield zat kon hij er ook vrijwel niet naast kijken. In zijn rechterhand bungelde zijn andere riem nog na. Twee vingers van zijn linkerhand waren vochtig. Het bevestigde niets dat hij niet zag. De blos op haar wangen verraadde het evengoed als haar licht geopende lippen en de manier waarop haar lichaam kronkelde. Ze was zo geil als boerinneboter op een zwoele zomeravond. Hij kon haar nu niet teleurstellen, kon niet meer terug. En toch kon hij ook niet verder. Een rilling liep over zijn rug. Hij sloot zijn ogen en ademde uit, als wilde hij het hele tafereel vergeten. De tijd bevroor.
Elf dagen geleden:
“Lieveling?”
“hmm?”
Ze gleed in het donker wat dichter tegen hem aan.
“Ik wilde je alleen maar zeggen…dat was zalig.”
Hij antwoordde niet. Er was geen reden voor. Hij trok zijn arm onder de deken en over haar blote rug.
“Toen je me in je armen nam…”, vervolgde ze.
“Ik voelde me zo veilig.”
Stilte. Ze wilde iets wilde zeggen, maar hij wist niet juist wat. Hij kende haar ook nog niet zo lang. Niet intiem, tenminste.
“Zo stevig ook…hardhandig, bijna.”
“Ja?”
“Ja, liefste. Je kneep zelfs even, denk ik. Ik geloof dat ik het nog op mijn arm voel.”
“Deed ik dat? Dat spijt me dan, schat.”
“Nee…Dat hoeft niet. Het is oké.”
Meer stilte. Hij had het gevoel dat het niet zo oké was als ze gezegd had. Tenslotte brak hij de stilte:
“Weet je zeker?”
“Ja, Lieve. Het is oké. Je…het is oké. Ga maar slapen.”
Ze boog zich naar hem toe en kuste hem welterusten. Niet veel later sliep ze. Het duurde langer voordat ook hij de slaap kon vatten. Hij had het gevoel dat hij iets verkeerd gedaan had, maar kon met geen mogelijkheid zeggen wat dat kon zijn…
Zeven dagen geleden:
Ze waren één. Versmolten in een innige omhelzing was hij bij haar binnengegleden. Hun beider lichaam was nat van elkanders zweet en speeksel; het glinsterde in de flakkering van de kaarsen op het nachttafeltje. Zijn handen gleden over haar rug, wreef over haar lendenen om bij haar achterste te pauzeren. Deze omvatte hij even, zodat hij comfortabeler kon stoten. Hij voelde hoe ze haar benen verplaatste. Ze manoeuvreerde zich naar boven, waar ze zich uiterst voorzichtig omdraaide, van hem weg. Vervolgens stootte ze zachtjes. Bereed hem met een kalm tempo, met haar rug naar hem gekeerd.
Even liet hij haar begaan. Dan drukte hij zijn bovenlichaam omhoog van het bed, drukte zijn buik tegen haar rug. Zijn armen sloeg hij over haar onderbuik. Hij drukte zachte kusjes op haar linkerschouder. Als antwoord legde ze haar hoofd in haar nek. De uitnodiging was duidelijk, en hij verplaatste zijn lippen naar haar keel. Intussen vond zijn linkerhand haar rechterborst. Na enkele strelingen voelde deze heerlijk hard onder zijn vingers. Een van haar handen werd op de zijne gelegd. De vingers kromden wat aan de uiteinden. Hij begon de borst te masseren. De hand bleef bovenop de zijne rusten, de vingers bovenop zijn eigen vingers geplaatst. De druk die ze uitoefende werd sterker.
Hij loste zijn kus om haar aan te kijken. Ze had haar ogen gesloten. Haar mond lichtjes geopend.
“Toe…”,
fluisterde ze, zo zacht dat hij niet wist of hij het zich niet verbeeld had. Zijn andere hand vond nu haar linkerborst, zodat hij met zijn armen een soort kruis maakte waaruit ze niet weg kon. Het vlees was reeds hard en gespannen. Vrijwel meteen plaatste ze ook hier haar eigen hand bovenop de zijne. Hij masseerde beiden met de kracht die ze aangegeven had, en voelde dat het goed was. Ze versnelde haar tempo van berijden. Hij had zijn ogen gesloten om des te beter te kunnen genieten van de gevoelens die ze in zijn onderbuik bezorgde. Hij voelde dan ook nauwelijks dat ze haar handen op zijn heupen gelegd had…tot ze plots in beide tegelijk kneep! Onwillekeurig verkrampte hij, zodat hij veel harder in haar borsten kneep dan hij ooit bedoeld had. Ze kreunde, diep en sensueel.
Hij fluisterde haar naam, waarschuwend en ietwat bang. Hij liet haar los. Vrijwel onmiddellijk vonden haar handen de zijne en verstrengelde ze hun vingers.
“Shhht…stil maar.” Fluisterde ze haperend.
“Het is oké. Laat mij maar begaan.”
Ze versnelde haar tempo nog meer. Bovendien bracht ze haar armen – en daarmee de zijne – naar achteren, tot bijna achter zijn rug. Door haar krachtige bewegingen en doordat ze zo vol overgave tegen hem aanleunde duurde het niet lang of hij voelde zijn onderbuik plots heet worden. Op datzelfde moment voelde hij haar sidderen. Ze bereikte haar hoogtepunt net voor hem. Hij voelde nog net hoe ze haar rug en nek in een boog kromde voordat hij zijn lading in de condoom spoot, en dat gevoel hem even – veel te kort – van de realiteit wegvoerde. In de verte voelde hij nog net hoe ze een vriendschappelijk kneepje naar zijn linkerhand stuurde…
Vier dagen geleden:
Op dinsdag kookte ze. Het was een soort routine die al enkele maanden liep. Bijna even lang als hun relatie. Dinsdag aten ze bij hem, donderdag maakte hij iets klaar op haar appartement, en op zaterdag gingen ze op restaurant. Ze werkten beiden; de etentjes waren altijd het excuus de avond – en soms ook nacht – bij elkaar door te brengen. Toch was de verdeling niet helemaal gelijk. Terwijl hij slechts door nauwgezet een simpel recept volgen een eetbare maaltijd kon klaarmaken, leek zij intuïtief aan te voelen welke ingrediënten tot iets heerlijks gecombineerd konden worden. Het zou nooit bij hem zijn opgekomen dat courgettes, broodkruimels of een eitje goed zouden passen in een moussaka, maar dat deed het wel. Ze bleef hem verbazen.
“O, schat. Hoe doe je dat toch? Je hebt niet eens een kookboek vastgehad!”
“Ach wat“, bloosde ze vanaf de stoel tegenover hem.
“Het recept gaf gewoon minder dan ik had verwacht, en aangezien je toch wat brood over had…Vind je het lekker?”
“Lekker? Het is gewoon zalig! Dit is echt…”
“grmpf”, onderbrak hij zichzelf plotseling.
Hij maalde in zijn mond en haalde toen met duim en wijsvinger een klein stukje halfverteerde moussaka uit zijn mond dat hij aan de rand van het bord legde.
“Een stukje eierschelp”, bromde hij.
Dan, met een plotse glimlach in zijn stem:
“Het spijt me, dame. Het had niet mogen zijn. Het kon de beste moussaka ter wereld zijn, maar helaas, helaas. Hier kunnen we echt niet overheen kijken!”
Ze speelde het spelletje mee.
“Oooh…echt niet?” teemde ze.
“Echt niet. Meer zelfs. Eierschelpen zijn een verboden ingrediënt in deze competitie. Als we even naar de jury kijken…en nee hoor. Tja, ik vrees dat er nog een straf aanhangt.”
“Zo? En waaruit bestaat die straf dan wel, o geacht jurylid?”
“Well…I’m afraid it’s going to be a spanking, my dear.”
“Tja…als dat de regels zijn…”
Hij schoot in de lach.
“Daar heb je me wel goed te pakken, schat.”, grinnikte hij. Meteen bevroor zijn lach op zijn gezicht. Ze had nauwelijks gelachen. Nee, verbeterde hij zichzelf. Ze had groen gelachen. Alsof hij het verkeerde iets op het verkeerde moment gezegd had.
“Nee, echt…de moussaka is fantastisch”, mompelde hij, naar zijn bord starend.
Eeuwige seconden tikten weg. Of leken ze alleen maar eeuwig omdat hij de stilte zo onbehaaglijk voelde? Had ze eigenlijk wel gemerkt wat hij in haar gezien had? En wat had hij dan eigenlijk gezien? De voorgaande incidenten, die hij aanvankelijk als onbetekenend had afgedaan, spookten weer door zijn hoofd. Dat ze het spel in bed wat ruwer wilde spelen vond hij wel vreemd, maar niet echt ongewoon. Maar dat ze…
Hij gluurde naar haar. Lang, lichtbruin haar, een lieflijk gezichtje, grijsbruine ogen en een karakter waar hij was van gaan houden. Hij kon goed met haar opschieten; ze deelden hetzelfde soort humor en vonden een luisterend oor bij elkaar, zelfs bij ongewone onderwerpen. Ze kon goed koken, hield van musicals en ging tweemaal per week naar de fitness. Het leek hem gewoon ondenkbaar dat ditzelfde meisje, deze zelfde vrouw, iets in zijn gekscherende voorstel gezien had.
“Liefste?” onderbrak ze zijn gedachten.
“Ja?”
“We moeten nog iets bedenken waar we dit weekend gaan eten.”
Inwendig haalde hij opgelucht adem. Eindelijk weer vaste grond onder zijn voeten.
“Gisteren heb ik met de collega’s een heel aardig bistrootje ontdekt.”, zei hij. “Het zag er wel iets leuk uit.”
“Een bistro? Nou, ik weet niet. Ik zou liever iets stevig gaan eten, in plaats van zo’n eetcafé.”
“Een bistro is geen eetcafé, schat.”
“Jawel.”
“Nee hoor. Je moet weten…”
Drie dagen geleden
Het was allemaal niet zo eenvoudig, bedacht hij terwijl hij op zijn bureaustoel ronddraaide. Langs de ene kant had je datgene dat je zag. Vriendelijk, lieflijk, en op zijn minst op hem gesteld (de kwestie ‘houden van’ stelden ze bewust uit). Hij hield van haar, dat moest hij toegeven. Hij miste haar op momenten dat hij aan haar dacht, wat de laatste tijd vaak leek te gebeuren. Maar de gebeurtenissen van voorbije dagen konden geen toeval meer zijn.
Well…I’m afraid it’s going to be a spanking, my dear. Zo’n stomme studentengrap! Ze zou het nog aanvaard hebben ook, dacht hij triest. Zo jammer. Ze kon de vrouw van zijn leven zijn, maar ze was compleet getikt! Die laatste gedachte bleef aan zijn hoofd knagen. Ze klopte niet. Het vloekte met de rest van het beeld dat hij van haar had. Veel meer dan haar vreemde voorkeur voor…voor wat eigenlijk?
“Hé, slaapkop!”
Hij schoot wakker. “Wat…wat is er?”
Het drong tot hem door dat zijn twee collega’s hun gesprek hadden gestaakt en hem aanstaarden. Diegene die hem had aangesproken grijnsde.
“Dat je al heel de morgen zit te piekeren, dat is er!”
Hij trotseerde het hoongelach.
“Ja…en? Piekeren is gezond. Wist je dat niet?”
“Hoho, rustig maar, makker. Kom, zeg het eens. Misschien kunnen we helpen.”
“Laat maar zitten. Het is privé.”
“Zijn er problemen met…”
“Zwijg!” onderbrak hij.
“Sorry jongens, maar ik ben nu echt niet in de stemming. Ik zal het later wel uitleggen, goed?”
“Ok, ok, zoals je wil. We wilden gewoon maar helpen.”
Hij was al opgestaan. “Dat weet ik. En bedankt.”
Zijn collega had in elk geval over één ding de waarheid gesproken, bedacht hij toen hij de wc-deur op slot draaide: hij zou er toch over moeten praten. Met haar natuurlijk, dat sprak voor zich. Maar hoe moest hij het aanpakken? Hij besefte nu dat het voor haar even moeilijk, zo niet moeilijker was erover te beginnen. Dat was het natuurlijk, dat ze die nacht geprobeerd had onder woorden te brengen. Maar hoe had ze het dan moeten zeggen? “Schat, ik wil dat je me ruw en hard neemt. Ik wil dat je hard in mijn borsten knijpt. Ik wil dat je mijn billen rood slaat en me pijnlijk verkracht. Ik wil…”
Met een ruk kneep hij die gedachtegang af. Tot zijn schaamte merkte hij dat die enkele mijmering zijn lid beroerd had.
Nee…het was inderdaad zo eenvoudig niet. Hij bedacht wat hij wel wist…S.M….Sado Machisme. Het had iets met pijn te maken. Pijn kunnen omzetten in genot. Dat dat niet eender welk soort pijn was leek hem wel duidelijk. Maar waarom de ene soort wel en de andere niet was hem een raadsel. Verder wist hij dat ze elkaar graag vastbonden, en dat ze…nee. Een was er vastgebonden en de ander deelde de straf uit. Meester en slaaf, zo was het. De meester had altijd een soortement zweep en was in het rubber gekleed. Nee…in leer. Leer en latex. Soms zo erg dat je geen huid meer kon zien. Maar de vrouwen…de slavinnen liever, hadden wel verdraaid sexy lingerie aan. Hmm… Hij moest toegeven dat er toch nog goede kanten aan de situatie zaten. Alleen jammer van dat vastbinden en die pijn. O ja…en vernedering. Vernedering ook nog. Alsof het nog niet erg genoeg was!
Hij zuchtte. Hoe kon het in Godsnaam mogelijk zijn dat zijn vriendin er ook maar aan dacht? Geen wonder dat ze het niet onder woorden te krijgen was. Het was gewoon pervers. Ziekelijk! Maar wacht even, bedacht hij. Er zijn natuurlijk gradaties. Het was niet omdat sommigen geilden op gebonden rubber in een middeleeuwse kerker dat ook zij dat allemaal zou doen. In elk geval leek ze heel normaal. Zo had ze geen hoe-heette-dat-ding-nu-weer over haar buik en rug gesnoerd. Hij had geen leren masker in haar kleerkast gezien of handboeien in een lade. En ze had in elk geval geen piercings of tatoeages. Stel nu eens dat ze alleen maar iets ruwer wilde spelen dan hij gewoon was. Zou hij dat erg vinden? En misschien overdreef hij alles wel…misschien wilde ze hem gewoon wat plagen. Ze had al een paar keer schalks opgemerkt dat ze wel ‘tegen een stootje kon’. Wie weet wilde ze gewoon wat overdrijven om hem op te jutten. Dat hij daar niet eerder aan gedacht had!
De rest van zijn dag verliep vlekkeloos. Hij reageerde gelaten op de plagerijtjes over zijn ‘probleem’, al ontweek hij wel om details te geven. Zijn relatie, het leven en zelfs zijn werk leken ineens veel aangenamer nu hij wist dat er geen problemen waren. Hij werkte rustig door, praatte met collega’s over zaken en nam een extra bekertje koffie. Waarschijnlijk was het daardoor dat hem ineens iets te binnen schoot waarmee hij de twijfel voorgoed uit de wereld kon helpen: het internet. Door omstandigheden met haar provider was zij namelijk al bijna een maand niet meer aangesloten. Ze beweerde dat ze het eigenlijk toch alleen maar gebruikte om te mailen en af en toe wat dingen op te zoeken, maar was wel blij dat ze dat op zijn computer mocht doen. Veel wist ze er niet van af, maar genoeg om het te kunnen gebruiken. Hij beschouwde zichzelf trouwens evenmin als een computerpersoon, maar kende nu toevallig net datgene meer dat hij nodig had om zichzelf zekerheid te geven…
Toen hij thuiskwam scheen het hem niet meer zo eenvoudig toe. Hij kon het draaien en keren hoe hij wou, maar het bleef spioneren. Bovendien bewees het niets als hij niets vond. Maar hij kon nog altijd proberen… Enkele aanslagen van de muis later zat hij tegenover een venster dat “disk cleanup” heette. Het vertelde hem dat hij 172.690 kb aan “temporary internet files” bezat. Als hij nu “view” koos, zou hij een ruw overzicht krijgen van de bestanden die de laatste tijd gedownloaded waren. Door op “ok” te klikken zou hij alles verwijderen. Hij koos voor “view”.
Honderden icoontjes doken op zijn scherm op in de meest uiteenlopende namen. Nog één ding te doen, bedacht hij. Hij duidde “view” aan in het menu, klikte op “arrange icons by – type” en op “thumbnails” en zag…niets bijzonders. De bestanden werden nu in een groter formaat aangeduid. De pictogrammetjes waren nu miniatuurafbeeldingen die vooral strepen, pijltjes, icoontjes en dergelijke bevatten. Het kon allemaal niet op één scherm, zodat hij wat opzij moest scrollen. Af en toe passeerde er wat naakt door de afbeeldingen. Grimmig beloofde hij zichzelf nog maar eens dat hij zou stoppen ‘per ongeluk’ op pornosites terecht te komen. Hij had nu tenslotte een vriendin, en wat zou die wel denken dat hij…
En toen zag hij de foto. Hij schrok zo hard dat hij bijna achterover sloeg uit zijn stoel. Dat het SM was, was duidelijk. Dat was zelfs aan het kleine formaat van de thumbnail te zien. Op de rechterkant ervan staarde een vrouw de camera in. Er liep een soort zwarte strepen over de hele zijkant van haar gezicht en over haar wangen. Het hield een soort rode bal in haar mond geklemd. Hoewel de foto haar boven haar boezem had getrokken was het duidelijk dat ze volledig bloot was. Ze moest ook geknield of op haar hurken zitten, want naast haar stond een man in een gladde zwarte broek. Zijn bovenlichaam en alles onder de knieën vielen van de foto af, maar toch nam hij het gehele linkerdeel van de foto in beslag. In zijn rechterhand hield hij zijn stijve penis vast. Hij leek ermee naar haar gezicht te wijzen.
De kleur was uit zijn gezicht verdwenen. Dus toch! Of nee…misschien was dit gewoon een pop-up van tijdens een van zijn eigen surfsessies. Snel scrollde hij verder. Heb bleek niets eenmalig te zijn. Een naakte vrouw die met rode blinddoek op een bed zat, in rood gebonden handen en voeten zedig voor haar gevouwen. Een andere vrouw die zichzelf een rubberen masker leek op te zetten. Nog een andere vrouw die wel in een soort spinnenweb van touwen gevangen leek, waarbij ze zelfs de grond niet raakte. Een close-up van een vrouwenborst waarop een soort metalen en plastieken ding in het zachte vlees beet. Een man die wat extra touw aanbracht op iets dat eerder een braadworstje dan een vrouw leek. Er waren ook subtielere foto’s bij: een blond model met vlechtjes dat in een roze latexrokje en ditto latex-bh, zwarte jarretelles en donkere handschoentjes poseerde. Er was een brunette die haar zwarte lederen pakje in een spiegel bewonderde. Twee stoeipoezen hielden elkaar in een latex omhelzing. Het resultaat was hem echter duidelijk. Het liefst zou hij de folder verwijderen, zijn computer formateren en alles uit zijn geheugen wissen. Maar hij had nu tenminste zekerheid.
Terwijl hij zijn GSM pakte besefte hij pas dat hij zou moeten bekennen wat hij gedaan had. En hij wist genoeg van vrouwen om te weten dat ze de zaak zo keren dat hij de hoofdschuldige zou blijken. Toch twijfelde hij maar enkele seconden: tenslotte moest hij haar toch nog onder ogen komen, en het zou heel wat moeilijker zijn om alles face to face op te biechten. Als ik haar nog onder ogen mag komen, bedacht hij nog terwijl zijn toestel zachtjes in zijn oor zoemde.
“Dag lieve schat. Hoe gaat het?”
Hij had er altijd een hekel aan gehad dat mensen niet meer gewoon hallo konden zeggen aan de telefoon. Ze moesten steeds tonen dat ze wisten wie ze aan de lijn hadden. Sinds hij het haar vertelde plaagde ze hem er voortdurend mee. En nu was een slechter moment dan ooit.
“…”
“Hallo? Ik versta je niet. Hallo?”
“Ik moet je spreken”, hoorde hij zichzelf uit de verte zeggen.
“Lieveling? Wat is er aan de hand?” Ze klonk nu ook ernstig.
“Niets. Er is niets aan de hand…”
Stilte. Maar ze onderbrak hem ook niet.
“…behalve…behalve dat ik wat heb nagedacht over enkele dingen. Dingen die je gezegd hebt.”
Ze klonk oprecht geïnteresseerd toen ze antwoordde. Als iemand die niet weet wat ze fout doet, maar alles bereid is om te helpen.
“Wat heb ik dan gezegd, liefste?”
“Niet zozeer gezegd, eigenlijk. Maar die je hebt…laten weten. Misschien niet eens bewust.”
“Ik heb een klein onderzoekje gestart”, vervolgde hij snel.
“Ik had twijfels. Ik wist niet meer wat ik moest denken. Ik…”
“Wat voor onderzoek?” onderbrak ze hem. Neutraal.
“Internet”, zei hij.
“Ik heb…nagekeken welke dingen allemaal door de webbrowser werden opgepikt.”
Stilte. Een lange, diepe stilte die alles kon betekenen.
Hij hoorde hoe ze slikte.
“Je hebt het dus gezien?”
“Ja”
“Je hebt gelijk…we moeten elkaar inderdaad spreken. Morgen. Zoals gebruikelijk. Ik zorg voor een fles wijn.”
Ze hing op, nog voordat hij iets kon zeggen. Hij voelde zich ineens bang.
Twee dagen geleden
Hij was er niet helemaal bij. Eerst was hij vergeten om de kruiden op de lamsbout te strooien. Vervolgens besefte hij pas vijf minuten later dat hij wel het vuur, maar niet de timer ervan had aangezet. Snel draaide hij de knop naar vijfentwintig minuten. Dat leek voorlopig alles: de aardappels waren geschild en lagen in een pot halflauw water op te warmen. De vleesschotel zat in de oven, en de soep (een karton tomatensoep) was klaar voor opwarming. Alleen nog de groenten schillen en wassen.
Hij was er net twee minuten mee bezig toen ze binnenkwam.
“Hallo”, groette ze opgewekt. “Blij dat je er bent!” Met deze woorden omhelsde ze hem, alsof het telefoontje van gisteren er niet was. Ze liet niet los voordat hij haar op de mond had gekust.
“En…wat eten we vandaag?”, vroeg ze, hoewel ze reeds door het deurtje van de oven tuurde.
“Eh…”
Ze onderbrak hem. “Een bout…biefstuk? Entrecote? Lam?”
“Lamsbout, ja. Met aardappelen en groenten.”
Maar ze luisterde al niet meer.
“Pfff…wat een dag dat ik gehad heb, zeg. Jij ook, zeker?”
“Ja”, gaf hij toe.
“Maar kan dit straks? Ik wil het eten niet laten aanbranden.”
“Straks? O nee hoor. Ik heb de hele dag mijn verhaal zitten voorbereiden, en ik wil dat niet vergeten zijn tegen na het eten. Wees niet zo egoïstisch.”, voegde ze er plagend aan toe.
Hij lachte.
“Egoïstisch? Ik? Hoe dacht je dan dat ik me de laatste dagen voelde? Ik dacht dat ik gek werd.”
“O…maar nu blijkt dat ik gek ben is alles in orde?”
“Welnee. Zo bedoel ik het niet. Maar dit moet een serieus gesprek worden. Niet iets dat afgehaspeld moet worden tussen de soep en de patatten.”
“Wat?”, lachte ze.
“Eh…ik bedoel dat het wat tijd nodig heeft. Laat me tenminste verder werken. Goed?”
“Akkoord. Maar vertel me dan wel hoe je erachter bent gekomen.”
“Tja…meerdere dingen, eigenlijk.”
“Het moment dat je echt begon te twijfelen.”
“Well, I’m afraid it’s going to be a spanking, dear”, articuleerde hij.
Ze proestte het uit. “Dat zei jij!”
“Ja…maar het was de manier waarop jij erop reageerde.”
“Ik? Hoe dan wel?”
“Nou…eh…tja. Maar zeg eens eerlijk: had je op dat moment bijgedachten?”
Ze werd op slag ernstig.
“Oké…ik begrijp wat je bedoelt. Maar er waren nog andere aanwijzingen, toch?”
De toon was gezet. Het bleek eenvoudiger dan verwacht te zijn de incidenten in bed te beschrijven. Ze hielp hem om de woorden te vinden, en beaamde wat hij reeds vermoedde. Ze gaf toe dat ze al een tijdje zulke sites bezocht, maar wilde er voorlopig verder nog niets over zeggen. Ze dekte de tafel, wees hem erop dat de soep opgezet moest worden en hield zijn aandacht bij zijn ongeschilde komkommer. Toen bleek dat ze wat eerder klaar was, raspte ze wat wortelen en nam hem de aardappelen uit handen, die ze met muskaatnoot, een tikje bakboter en wat melk tot puree omtoverde.
Even later zaten ze aan tafel. Het viel hem op dat ze de witte wijn voller had ingeschonken dan gewoonlijk – al kon hem dat op dit moment weinig schelen. Het duurde pas tot halverwege de maaltijd voor hij de eerste vraag durfde stellen.
“Schat…hoelang ben je al met deze…hobby bezig?”
Ze had de vraag duidelijk voorbereid.
“Eigenlijk is dat heel moeilijk te zeggen, lieveling. Ik schat dat ik zo’n half jaar lang die sites bezoek. Maar ik weet nog dat toen al een soort herkenning had. Empathie, zeg maar.”
“Empathie?”
“Eh…dat is een soort inlevingsvermogen. Ik zag wat die vrouwen erin aantrok, omdat het mij ook aantrok.”
“Pijn en vernedering?” vroeg hij grofweg.
“Lieveling…probeer alsjeblieft het een beetje te begrijpen. Het is niet zozeer dat, maar de prikkeling die ervan uitgaat.”
“Dus die vrouwen die klemmen op hun borsten laten zetten doen het alleen voor de kick? Ga je nu zeggen dat die dingen vals zijn?”
“Nee…vals niet. Maar het ziet er wel veel erger uit dan…”
“O ja? En wie zegt dat? Ik…”
“Ik zeg dat!”
Er viel een geschrokken stilte. Hij was totaal de kluts kwijt, en zij was er niet veel beter aan toe.
“Je wilt toch niet zeggen dat…”
Ze nam zijn hand vast.
“Nee. Nee, lieveling. Ik heb hier nooit eerder over gesproken. Begrijp je? Nooit. Ik…ik ben bang. Bang voor de gevolgen.”
“Het is oké, schat. Het is oké. Nog een glaasje wijn?”
“Ja. Graag.”
De rest van de maaltijd aten ze in stilte. Er was te veel nieuwe informatie om te verwerken. Af en toe kwamen er wel gedachten in hem op, maar die leken nu zowat onbenullig. Uiteindelijk brak zij het zwijgen. Ze noemde zijn naam, gevolgd door de vraag.
“…hou je van me? Nu. Op dit moment. Hou je van me?”
Hij wist het antwoord. Alle redeneringen en argumentaties kunnen geen afbreuk doen aan vaststellingen die door het hart zelf worden ingegeven. Al wilde hij op dit moment meer dan ooit dat hij een keuze had. Met een zucht noemde hij haar ook bij haar naam.
“Ja,” zei hij. “Ja, ik hou van je.”
Ze lachte hem treurig toe.
Hij schonk hen het laatste beetje van de wijn in. Zij ruimde de tafel af, en bracht een fles rode wijn naar de tafel. Hij merkte dat ze er al heel wat opgeluchter uitzag.
“Zijn er nog andere dingen die je wilde weten?”, vroeg ze.
Die waren er.
“Het zijn altijd vrouwen…”
“Ja en nee. SM bestaat er in alle soorten, maar veel dingen trekken me gewoon niet aan. Vrouwen die mannen domineren, bijvoorbeeld, doet me gewoon niets.”
“Ah…eh…wat een geluk voor mij, zeg.”
“Nee, gekkie. Heb je dan niet door dat het in de eerste plaats een spel is? Er wordt niets gedaan dat niet onmiddellijk ongedaan wordt gemaakt zodra de ander erom vraagt.”
Even was het stil.
“Dat klinkt eigenlijk wel logisch, ja”, gaf hij uiteindelijk toe. “Maar toch…”
“…toch was het ook niet wat je verwachtte, is het niet? Die slavinnen die aan een middeleeuws geklede beul sméken om de marteling te stoppen?”
“Ja. Inderdaad. En die tennisballen die hun mond snoeren maken het ook nogal moeilijk.”
“Dat is ook maar schijn. Het is en blijft een spel tussen een dominant en een onderdanige. Als het niet met wederzijdse instemming en respect gebeurt, is het geen SM. Dan is het gewoon huiselijk geweld.”
“Hoezo, met respect? Nu, daar ga je toch wel wat te ver, hoor.”
“Ach, mijn lieve schat toch. Heb je na dat telefoontje nog wat dingen opgezocht?”
“Ehm…Ik heb geprobeerd.”
Ze glimlachte. “…maar niets gevonden? Dat kan ik begrijpen. Het heeft bij mij ook lang geduurd voordat ik een site had die ook echt nuttige informatie bevatte. Wacht, ik zal hem even voor je opschrijven.”
Ze haalde haar agenda uit haar tas en scheurde er een blaadje uit. Snel krabbelde ze iets neer en schoof het hem toe. Pas toen hij het las besefte hij in welke richting hij geduwd werd.
“Wacht even. Je verwacht toch niet dat ik je hierin ga volgen? Ik ben geen…hoe noemde je dat? …dominant. Ik wil je wel helpen, maar…eh…” zijn stem slonk weg. Hij wilde protesteren, maar wist niet wat te zeggen.
“Je hoeft niet bang te zijn. Ik houd echt wel rekening met jouw teergevoelige gevoelens. Die site bestaat bijna volledig uit tekst. Ik garandeer je dat je niet ineens wie weet wat voor foto’s te zien krijgt.”
“Ik ben niet bang”, protesteerde hij.
“Ik ben gewoon bezorgd, dat is alles.”
“Goed. Dat is dan geregeld. Jij leest die site tot je weet waarover het allemaal gaat, en ik zal je er niet verder intrekken dan je zelf wil.”
“Maar ik wil er helemaal niet ‘ingetrokken’ worden!”
Ze stond op van haar stoel. “O nee?” vroeg ze terwijl ze rond de tafel liep.
“Ik moet bekennen dat ik ook een beetje op je reacties gelet heb, lieverd. Neenee, blijf maar rustig zitten.”
Ze stond nu vlak naast hem. Keek zelfs een beetje op hem neer, al verminderde ze dit effect door vrijwel op de tafel te gaan zitten.
“Ik herinner me dat “vasthouden” ook nog, lieverd.”, vervolgde ze. “achteraf heb ik me vaak bedacht wat ik hadmoeten zeggen. Eigenlijk was wat je toen deed niet zoveel verschillend van SM.”
“Schat…”
“Nee”, onderbrak ze hem. “Laat me uitspreken. Je hield me niet zomaar vast. Je omklemde me volledig. Net zoals een touw zou gedaan hebben. Je hield me vast en legde me zo jouw tempo op. Je trok je niets meer aan wat ik wou; je deed gewoon je eigen wil.”
“Dat is niet waar!”, riep hij uit.
“Ik zou nooit iets tegen je zin doen!”
“En dat deed je ook niet! Lieve schat…je deed precies wat ik wilde dat je zou doen. Je bond me met je armen. Ik liet het toe omdat ik het wilde. Ik wilde je kracht voelen. Voelen hoe je me in bezit had.”
“Nee!”
“Het was toch ook heerlijk voor jou? Dat kun je toch niet ontkennen?”
“Schat…ik kan me nauwelijks herinneren dat ik je dat aangedaan heb. Zo herinner ik het me in elk geval niet. En of je het nu leuk vindt of niet: ik vind het ronduit beangstigend dat ik je misschien iets zou aandoen.”
“Daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik ben niet van glas.”
“Dat weet ik. Maar het antwoord blijft nee. Ik doe niet mee aan die spelletjes.”
Ze keken elkaar aan. Tenslotte sloeg ze haar ogen neer. Ze schonk zich een glas rode wijn in, en nam er direct een grote slok van. Toen ze sprak leek haar stem van ver te komen.
“Schat…stel je voor. Ik lig op ons bed. Mijn handen zijn in handboeien aan de spijlen boven me gebonden. Wat doe je?”
“Ik zou je losmaken.”
“Ik ben naakt. Mijn benen zijn aan de andere kant van het bed vastgemaakt.”
“Ik zou je nog steeds losmaken.”
“Er zit een prop in mijn mond…”
“Die maak ik ook los. Ik vraag of alles goed met je is.”
“Er druppelt gesmolten kaarsvet op mijn buik.”
“Ik vang het op. Met mijn handen, desnoods. Dan probeer ik de bron weg te halen.”
“Er hangen wasknijpers aan mijn borsten.”
“Die haal ik eraf!”
“Ik heb een blinddoek voor.”
“Eraf! Ik kijk in je ogen.”
“Ja? Ook als ik zo naakt en gebonden volledig tot je beschikking ben?”
“Ja!”
Ze dook plots voorwaarts. Voordat hij het kon verhinderen had ze met haar hand langs zijn kruis gestreken.
“Liegebeest!”
Vierentwintig uur geleden
Met vrouwen kun je niet onderhandelen. Ze verpakken hun voorstellen alsof ze van jou komen en kunnen er dan niet tegen dat je er niet mee akkoord gaat. Hij had dus een erectie gehad. En wat dan nog? Welke man zou dat niet hebben als zo’n knappe vrouw zou vragen haar naakt voor te stellen? Maar nee hoor…gewoon omdat hij zijn lid niet op bevel kon laten rechtstaan en liggen moest hij dus nu over SM bijleren. Met een zucht zette hij zijn computer aan. Hij was bereid om compromissen te sluiten. Wat ruwer aan haar tepels voelen? Haar handen tegen het bed drukken? Geen probleem, hoor. Maar ze had hem aangekeken alsof hij iets onfatsoenlijks gezegd had en begon weer die stomme website op te hemelen.
Na wat ruziën begon het hem te dagen dat dit niet een van haar buien was. ‘die dagen van de maand’, zoals hij het op kantoor weleens durfde noemen. Ze had het niet met zoveel woorden gezegd, maar geleidelijk aan begon hij te vrezen dat ze hem zou verlaten als hij het niet op zijn minst probeerde. Hij had zich teruggetrokken. Had twee voorwaarden gesteld, waar ze verrassend snel mee akkoord was gegaan. De eerste was dat ze hem niets zou laten doen wat hij niet echt wilde. Dominant of niet, er waren grenzen! De tweede voorwaarde waren enkele dagen alleen. Hij had het nodig om alles te verwerken en op een rijtje te zetten.
Ik had gisterennacht al moeten kijken, verweet hij zichzelf. Maar hij was bang dat hij dan nog minder zou kunnen slapen dan hij gedaan had. Wat stond er dan ook op die site dat zo belangrijk voor haar was? Hij wilde het niet weten.
Dus was hij gaan werken. Meer collega’s merkten zijn piekerend humeur. Twee collega’s probeerden erover te beginnen, maar hij kapte het meteen af. Hoewel hij toch wat bang was toen hij de sitenaam ingaf, was hij bijna blij dat hij tenminste niet meer met die vragen zou blijven zitten.
Opgelucht zag hij dat ze tenminste niet gelogen had: de site was compleet ‘work-safe’…op het minimalistische af, zelfs. Gewoon tekst in een helder, leesbaar lettertype, met links een menustructuur. Snel klikte hij enkele willekeurige links uit het menu aan. Ook de onderliggende bladzijden waren van eenzelfde structuur, hadden dezelfde sobere vormgeving. Door enkele keren op ‘back’ te klikken bracht hij zichzelf weer op het begin. Goed dan, dacht hij. Gewoon enkele bladzijden. Genoeg om haar te laten weten dat ik moeite gedaan heb.
Al snel moest hij die mening bijstellen. De tekst was helder, opbouwend en vooral duidelijk. Ze brak de mythes rond SM traag maar efficiënt af, en bouwde de materie steen voor steen weer op. Al snel bedacht hij dat als hij maar genoeg las, hij op zijn minst zijn vriendin beter zou begrijpen. Hier en daar herkende hij zinnen die ze de dag tevoren letterlijk hetzelfde had gezegd. Het was alsof ze met hem meelas. Het was alsof ze de tekst was.
Moest iemand hem zo zien zitten, dan zou deze zeggen dat hij niet meer echt bij de wereld was. Geluiden van de straat kwamen niet meer tot hem door. Af en toe draaide hij zich in zijn stoel, of wreef hij zich over de kin. Enkele keren stond hij op en ijsbeerde wat door de kamer, zijn blik inwaarts. Hij had een blikje bier uit de ijskast gehaald en vergeten. Toen hij er uiteindelijk van proefde was de prik eruit. Vervolgens begon hij nota’s te maken, zorgvuldig overpennend wat het scherm hem vertelde. Maar nooit stopte hij langer dan een paar minuten met lezen… Uiteindelijk keerde hij zich af van zijn computer. De zon was al lang onder. Toch staarde hij nog bijna een kwartier uit het raam, slechts af en toe een blik op zijn notities werpend. Dan keerde hij zich om, nam een pen en begon de achterkant van het notitieblad vol te schrijven. Snel en slordig verschenen zijn gedachten op papier. Geen zinnen, maar trefwoorden die zich in zijn gedachten tot een spel aaneen hadden geregen. Een spel dat, naar hij hoopte, voor beiden voordelig zou uitdraaien…
Zes uur geleden
Met een ruk trok hij de dekens van zijn bed. Het laken haalde hij ertussenuit. Vervolgens Tilde hij zijn matras half op en streek het laken zo ongeveer uit over de onderliggende lattenbodem. Dan ging de andere helft van de matras omhoog zodat hij het laken tot in alle hoeken kon krijgen. Met wat trekken en slepen slaagde hij erin de vier punten zo ver mogelijk van de hoeken van de matras te laten uitkomen. Aan elke kant vlocht hij er wat krulletjes in, maar het resultaat leek maar een schamele improvisatie van touwen. Toch wilde hij geen echte uit de kelder halen. Nu hij weer nuchter en bij daglicht zijn plan doornam leek het hem heel wat minder opwindend. En er kwam zoveel voorbereiding bij. Een manier om haar vast te zetten (check). Een fototoestel zonder filmpje (check). Leren riemen (check…al zou zijn broeksriem wel namaakleer zijn). Kaarsen had hij ook, maar wist niet zeker waar hij ze zo kon neerzetten dat hij alles duidelijk zou kunnen zien en dat het tegelijk alle brandgevaar zou tegengaan. Met de blinddoek had hij geluk: door stom toeval vond hij net die dag een slaapmasker in zijn plaatselijke supermarkt. Het leek op een zorro-masker zonder ooggaten. Van diezelfde supermarkt een fles rode wijn met een hoog alcoholpercentage, een pot vaseline en wierookstokjes. Hij had ook opgemerkt dat ze er ook wasknijpers verkochten, maar die had hij daargelaten. Hij kreeg al rillingen als hij er maar aan dacht…
Goed, dacht hij. Even recapituleren. Ik ben een gangster. Ik sta hier achter de deur, en…nee, dat zouden de buren kunnen zien. Ze moet de keuken binnenkomen, en achter deze deur sta ik. Ik sla mijn handen om haar nek, en…nee. Het mes.
Met een zucht liep hij naar de schuif en bevoelde de messen. Uiteindelijk koos hij een exemplaar dat zo bot was dat het nog geen boter kon smeren. Door de vlakke kant te gebruiken zou het wel helemaal ongevaarlijk zijn. Hij legde het in de ijskast en liep terug naar de plaats achter de eetkamerdeur. Ik sla dus mijn ene arm rond haar nek. Zodra ze rustig wordt houd ik het mes vlak tegen haar nek, en dan…Wacht. Hij tastte in zijn binnenzak. Trots was hij er niet op dat hij een paar panty’s gestolen had. Toch durfde hij het gewoon niet aan de kassierster laten zien. Wat zou ze wel van hem moeten denken?
Direct schoot het hem te binnen dat ook alle gordijnen tussen de keuken en de slaapkamer gesloten moesten zijn. Dit deed hij nu maar al, voor het geval er later geen tijd meer zou zijn. Daarna trok hij een van de panty’s over zijn hoofd. Toen hij zich in de badkamerspiegel bekeek vond hij zichzelf er toch wel anders uitzien. Potsierlijk, eerlijk gezegd. Hij zou er in elk geval aan moeten denken het lange uiteinde achteraan in zijn kraag te moeten steken. Op de terugweg naar zijn beginpositie struikelde hij bijna. Het was dan ook extra donker in het huis, hoewel het weefsel van de kous nauwelijks zichtbaar was. Iemand ontvoeren was echt niet zo eenvoudig als het leek.
Goed…positie achter eetkamerdeur, mes, nylonkous, trage, zekere stappen nemen. O ja, en een hand op haar mond houden. Haar naar de slaapkamer brengen (noot: deur openlaten als ik hier vertrek). Haar op het bed gooien?
Nee, verbeterde hij zich. Het slaapmasker. Hij raapte het ding op van zijn kale bed en hing het aan de binnenkant van de deurknop. Zo…haar commanderen het op te zetten. Haar naar het bed leiden. Haar eraan vastbinden. Nu ja: eisen dat ze op haar rug gaat liggen met gespreide armen en benen. Dan deze ledematen aan de uiteinden van het laken binden.
Hij wist dat haar kleren een probleem zouden worden. Als hij haar meteen bond zou hij haar moeten losmaken om haar toe te laten haar kleding uit te trekken. Als hij haar direct helemaal zou laten uitkleden zou het spel te snel gaan. Ze zou verwachten dat hij haar direct zou beginnen mishandelen, terwijl hij eerder psychologisch wilde spelen. Bovendien zouden ze pas thuisgekomen zijn van hun avondje uit, zodat het nogal fris zou zijn om al direct helemaal bloot te gaan. Haar kleren halverwege van haar lijf scheuren lukte goed in films, maar leek erg onpraktisch in de praktijk. Hij twijfelde trouwens of ze het wel zo leuk zou vinden. En waar moest hij reserve vrouwenkleding vandaan halen? Ach wat…ik verzin wel iets als het zo ver is, dacht hij. Hij begon zich sterk onbehaaglijk te voelen bij de hele voorbereiding.
Twee uur geleden
“Nee…werkelijk?” vroeg ze, prettig verbaasd.
“Voor mij? Vanavond?”
“Ja, schat. Maar kunnen we het straks bespreken? Dit is nu niet het beste moment erover te praten.”
Ze zaten naast elkaar in een restaurantje in de binnenstad. Niet bepaald overvol, maar er waren genoeg mensen om rekening mee te houden. Het was een gezellig eethuisje, met tapis-plein op de vloer en het plafond en houten muren. Verborgen kunstlampen bootsten flakkerende kaarsen na, en zachte muziek speelde op de achtergrond. Ze lachte.
“Eerst maak je de hele tijd toespelingen alsof je iets kwijtwil, en nu ik er eenmaal achter ben moet ik wachten? Oh, nee hoor. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.”
“Het is een soort rollenspel”, gaf hij toe. “gewoon, eh…om het wat eenvoudiger te maken. Het is nogal moeilijk uit te leggen.”
“Laat maar, lieveling. Ik begrijp precies wat je bedoelt. Het is…als je iemand iets ziet doen dat je zelf nooit zou doen maar het wel zou willen doen. Dan stel je je voor dat jij die ander bent…”
“…maar nooit dat die ander jouw leven leidt,” maakte hij de gedachte af.
“Was dat bij jou ook zo?”
“Toen ik begon met…eh?”
“Ja.”
“Ja. Af en toe bedacht ik zelfs een heel verhaal rond een enkele foto. Voornamelijk als ze een mooie gezichtsuitdrukking vertoonde.”
“Oh…” Hij wist niet goed meer wat te zeggen.
“Maar om terug te komen…dat rollenspel, lieverd. Kan je echt geen details geven?”
“Een ontvoering”, zei hij op gedempte toon, opzij spiedend.
Het omringende geroezemoes vertoonde geen hiaten. Niemand had iets in de gaten.
“Rijkeluisdochter en inbreker.”
“Klinkt spannend”, antwoordde ze even zacht. “is er iets speciaals dat ik moet doen?”
“Ja. Kan je alsjeblieft meewerken? Ik zal doen wat ik kan, maar ik ben Robert De Niro niet. Beloof me dat je niet zult lachen als het niet goed lukt?”
“Ik beloof het”, zei ze, hem recht aankijkend.
“Als ik van jou dezelfde belofte krijg.”
“Dat kan ik gemakkelijk beloven, schat. Ik ga te zenuwachtig zijn om er iets geestigs in te zien.”
“Ach, welnee. We kennen elkaar toch al langer dan vandaag.”
Ja. Al twee dagen, dacht hij wrang. Maar dat zei hij niet. Hij sprak nog wat zachter. Ze moest dichterbij leunen om hem te kunnen verstaan.
“Je moet ook een beetje tegenstribbelen, maar niet te veel. Laat me gewoon alles afhandelen, goed?”
“Ja hoor.”
“Goed…dan nog het laatste punt: de stopwoordjes. ‘Roze’ voor zachter aan, en ‘rood’ voor stoppen. Heb je dat?”
“Roze voor zachter, rood voor stoppen.”, herhaalde ze ernstig.
“Goed” zei hij voor de derde keer.
“Nog iets dat dringend is?”
“Nee…dat is alles, denk ik. Zodra we thuis zijn?”
“Ja…bij mij thuis, wel te verstaan.”
“Oke…goed dan.”
Hij slaakte een zucht en nam nog een slokje wijn. Waarom voelde hij zich toch alsof hij op het punt stond ontmaagd te worden?
“Lieveling?” vroeg ze
“Hmm?”
Ze keerde zich naar hem toe en kuste hem vol op de mond.
“Ik hou van je”, fluisterde ze, haar handen op zijn wangen.
Dertig minuten geleden
Er stond een zenuwachtige inbreker achter de keukendeur. Slechts met moeite slaagde hij erin in het pikkedonker het uiteinde van zijn panty te vinden en over het hoofd te trekken. Daarbij hield hij een ijskoud mes zo voorzichtig vast dat het bijna uit zijn handen viel. Ik ben handschoenen vergeten, dacht hij. Van die kleine zwarte dingetjes die je in niets hinderen maar geen vingerafdrukken achterlaten. Bovendien zou het de kou van het mes niet zo snel opnemen. Als ‘die rotverwende rijkeluisdochter’ niet snel binnenkwam was het hele effect om zeep. De deur draaide bijna in zijn gezicht open. Zonder het licht aan te doen liep ze de kamer in. Hij reageerde voordat hij er zelf op bedacht was: met zijn schouder duwde hij de deur dicht terwijl hij haar met zijn rechterarm naar zich toe trok. Zijn linkerhand greep haar mond.
“Stil”, beval hij, hoewel ze geen kik gegeven had.
“Ik wil je geen pijn doen, maar als je niet doet wat ik zeg dan…dan zal ik niet aarzelen.”
“Mmmmhhhh”, huiverde ze toen ze de koude, vlakke kant van het mes op haar keel voelde. Vrijwel meteen haalde hij het weer weg
“Begrepen?”
Ze knikte, enigszins gehinderd door de hand op haar mond.
“Goed…loop gewoon mee. En vergeet niet dat dat mes zeer dichtbij is!”
Hij leidde haar langzaam doorheen het donkere huis. De deuren stonden reeds open. Pas in de slaapkamer merkte hij dat hij eigenlijk drie handen nodig had om haar tegelijk vast te houden, het mes in de buurt te hebben en haar het slaapmasker op te zetten. Snel liet hij het mes in zijn zak glijden en nam het slaapmasker van de deurknop.
“Hier. Opzetten”, zei hij ruw terwijl hij het ding in haar rechterhand duwde. Gedwee volgde ze het bevel op. Ze trok zelfs de sluiting wat vaster aan.
“Zeer goed”, bromde hij, ondertussen pogingen doend achter zich het lichtknopje te vinden. Pas toen het licht aanging bracht hij haar weer in beweging.
“Lopen. Ga op je knieën op het bed zitten.
Prima. Ik ga je nu loslaten. Verroer je niet. Verroer je niet! Heb je dat begrepen?”
“Ja”, fluisterde ze.
Hij liep om haar heen en greep haar polsen. Met een korte ruk trok hij haar naar zich toe. Ze viel met een kreetje languit op het bed. Hij schrok zelf nog het meest van wat hij gedaan had. Geen stopwoord, hield hij zichzelf voor. Geen stopwoord. Doorgaan. Hij kruiste haar armen en wachtte tot ze zichzelf op haar rug had gelegd. Dan bond hij haar handen aan de sliertjes laken die onder de matras uitstaken. Een halve schoenveterknoop, maar daar ging het niet om. Het was de illusie die er een muurvaste ketting van moest maken.
“Spreid je benen”.
Ze deed het. Enkele ogenblikken later waren ook deze aan het bed gebonden. Oke, dacht hij. Showtime…
Het eerste dat hij deed was die stomme panty uittrekken. Dan de kaarsen aansteken. Vervolgens het licht uit. De verwarming op de hoogste stand. Hoewel het niet bijdroeg aan de sfeer, besloot hij toch een wierookstaafje aan te steken. Uiteindelijk was hij nu de baas. Ondertussen negeerde hij haar bange vragen.
“Goed,” richtte hij tenslotte het woord tot haar. “Wat denk je wel dat hier de bedoeling hiervan is, stom mens? Jouw vader is rijk. Ik niet. Daarom ben je hier. Als hij meewerkt ben je hier zo weer weg. En anders…maar dat zien we dan wel. En probeer maar niet te ontsnappen. We zitten hier tientallen kilometers van het eerstvolgende huis. Je kan dus ook schreeuwen zoveel je wil.”
Dat laatste was niet eens echt gelogen. Voordat hij haar leerde kennen had hij eens ruzie gehad met zijn buren over het geluid van zijn stereo-installatie. Het had er uiteindelijk toe geleid dat er stevige isolatie en dubbel glas in zijn huis geplaatst werd. Daarna was zelfs op maximaal volume niet eens wat gefluister te horen in het naastliggende huis.
“Mijn vader reageert niet op chantagepraktijken,” antwoordde ze neutraal. Hij boog zich wat dichter naar haar toe. “Oh, nee? Wel, dan zal ik een ander soort betaling moeten bedenken.” Hij streek eens over de binnenkant van haar dij. Ze schrok er een beetje van, merkte hij. Dat moest door die blinddoek komen.
“Je kan me beter laten gaan,” piepte ze.
“Ik zal eens gaan kijken wat ervan waar is,” merkte hij quasi-terloops op. Hij verliet de kamer, extra hard met de deur slaand.
Oef…Even adempauze. Alles verliep goed. Dat ze het aangenaam vond kon hij uit haar wangen opmaken. Maar voor zichzelf wist hij het niet zo goed. Ja, ondanks zijn zenuwachtigheid was hij opgewonden. Maar wat dan nog? Het feit dat ze gebonden was (hoe slecht ook) wees er eigenlijk alleen maar op dat ze hem niet zou afwijzen. Eigenlijk kon je het als een soort sexy lingerie beschouwen. Een afrodisiacum. Was het eigenlijk echt zijn schuld als zijn lid erop reageerde? Snel overliep hij het briefje dat hij de dag tevoren had opgesteld. Hij kende nog steeds alles van buiten.
Met een klap gooide hij de slaapkamerdeur achter zich dicht.
“Je hebt gelijk, stomme trut!” riep hij. “Niets! Hij reageerde niet eens. Zijn eigen dochter!”
“Ik…ik zei het je toch”, reageerde ze. Ze probeerde wat van hem weg te kruipen.
“En je loslaten? Niets van. Volgens mij rekent hij daarop. Maar wacht maar…”
Ruw maakte hij de sluiting van haar rechterlaarsje los. Met een ruk trok hij het ding uit en smeet het van zich af. Terwijl hij met een hand haar enkel omknelde begon hij haar te kietelen tot ze het uitgilde.
“Wat schiet je daarmee op?” vroeg ze toen hij ermee ophield. “Denk je dat dat hem zal overtuigen?”
“Nee…ik denk dat dat jou zal overtuigen om mee te werken.“, bitste hij. Hij begon nu ook haar andere laars uit te trekken.
“Ik? Wat kan ik…nee, ai, houophouophouop!“, schaterde ze.
“Ik maak je armen los. Jij doet je jas uit, je trui en wat je er maar onderaan hebt. Alles behalve je blinddoek. Dan plaats je je handen in dezelfde positie als nu. Begrépen?” Nog tijdens zijn bevelen ritste hij haar broek los.
“Ja, liev…ja, bedoel ik. Ja, mijnheer de ontvoerder.”
En ze deed wat haar gevraagd werd. Kalm, zonder overbodige gebaren trok ze haar kleding uit. Ze hield zelfs het masker op dezelfde plaats toen het van haar hoofd dreigde gesleurd te worden. Haar bh had ze aangehouden. Tot zijn verbazing droeg ze een paars satijnen C-cup. Het leek te glanzen in het kaarslicht. Had ze reeds eigen plannen voor hem gehad? Nadat hij haar handen weer had gebonden maakte hij haar enkels los, waarbij hij ‘toevallig’ haar voet over zijn kruis liet glijden. Het ontlokte haar een glimlach. Ook hier hielp ze hem door haar rug te plooien en haar voeten te strekken. Haar slipje paste perfect bij haar bh.
“Welwel”, merkte hij op nadat hij haar benen weer gebonden had. “weet je vader dat jij zulke pikante lingerie draagt?”
Ze reageerde niet. Intussen nam hij het fototoestel van de kast en maakte het klaar voor gebruik.
“ach, hij zal er snel genoeg achterkomen”, zei hij dan.“Lach eens naar het vogeltje, slet.”
Ze keek verschrikt in de richting waar het geluid vandaan kwam. Even leek ze iets te willen zeggen, maar bedacht zich toen. Ze zonk weer terug op de kale matras. Het was echter genoeg om hem te alarmeren. Hij nam zich voor geen koosnaampjes meer te geven.
Ze kromp ineen bij het flitsen van het toestel. Het laken zou haar nooit verhinderen als ze werkelijk wilde vluchten, maar ze deed gelukkig alsof ze met geen mogelijkheid los kon komen. Niet dat ze veel te vrezen had. Zelfs als er een filmrolletje inzat waren de foto’s slecht gericht; op de meeste stond slechts de muur in een vreemd perspectief. Hij trok vooral dicht bij haar oren, omdat het geluid het enige was waarbij ze zich iets kon voorstellen. En hoewel hij slechts naast haar, in verschillende houdingen, willekeurige foto’s trok, leek de hele scène toch intenser dan ooit te zijn. Dat had ongetwijfeld te maken had met dat zij niet wist dat hij geen echte foto’s trok. Hij moest slikken voordat hij zijn stem terugvond.
“Hmm…en om extra zeker te zijn zullen we hem nog een extra cadeautje geven.”, fluisterde hij opgewonden terwijl hij haar bh losknoopte.
“Nee”, fluisterde ze, maar dan op een toon die onmiskenbaar als ‘ja’ geïnterpreteerd kon worden. Hij streek over haar ontblote borsten. Likte erover met zijn tong. Kuste ze. Zoog zo stevig op één tepel dat het vel eromheen rood opkleurde. Nu maakte hij wel foto’s van haar borsten. Van zo dichtbij dat ze het toestel vrijwel kon voelen, of waar zijn gewicht op de matras meer dan een vage aanduiding moest zijn.
“Ziezo”, besloot hij uiteindelijk. “Dit zal wel zorgen dat hij betaalt.” Weer liep hij even de kamer uit.
Eenmaal buiten liep hij naar de badkamer. Hij gooide snel wat water in zijn gezicht en dronk wat slokken water. Zijn hart bonsde. Tweede couplet ging ook goed, bedacht hij. Maar nu? Gewoon aan het plan houden, hield hij zichzelf voor. Dreigen haar te verstikken. Enkele lichte tikken met de andere broeksriem. En haar dan eens stevig nemen zonder condoom (daar was ze eerder mee akkoord gegaan). Het leek hem te simpel om zomaar te lukken.
“Weer niets!” gromde hij toen hij weer binnenkwam.
“Zelfs die foto’s konden hem niet overtuigen. Dan maar de harde middelen.”
Hij rommelde in de kast tot hij de twee leren broeksriemen gevonden had (ze lagen reeds klaar). Een gooide hij op het bed. Hij plaatste zich bovenop haar, zijn knieën praktisch tegen haar oksels. Met een hand greep hij haar kin.
“Ik heb geprobeerd het zo goed mogelijk te doen, liefje. Jou hier zoveel mogelijk buitenhouden. Maar die rotzak laat me gewoon geen keus. Dus zeg op: wat weet je van je vader’s centen?”
“Ik…ik weet niets.” Ze leek nu echt bang.
“Niets? Een strontverwend rijkeluisdochtertje dat niets weet? Dat geloof ik niet!”
“Ik heb echt niets.”
Hij wikkelde de riem rond haar nek. Het leren uiteinde trok hij door de ijzeren beugel, en vervolgens helemaal verder tot het metaal de voorkant van haar nek raakte. Ze moest haar geblinddoekte gezicht oprichten om genoeg ademruimte te hebben.
“Verwacht je echt dat ik dat geloof?” vroeg hij.
“Echt…hij geeft me wat ik nodig heb. Meer heb ik nooit gekregen. Je kan met me doen wat je wil…maar ik heb gewoon geen niets.” Haar stem had een hese bijklank gekregen.
Hij trok haar nog wat verder omhoog, en boog ook wat voorover, zodat ze tegen de voorkant van zijn broek geduwd werd.
“Dat kan ik inderdaad, sl… Dat kan ik inderdaad. Denk dus maar eens goed na.”
Enkele seconden gebeurde er niets. Ze ademde hijgend tegen zijn kruis, maar gaf geen antwoord. Plots liet hij de riem los. Met dezelfde hand duwde hij haar gezicht terug in de matras. Hij stapte van haar af. Zijn handen trilden van opwinding.
“Laatste kans, liefje” zei hij na een korte adempauze. Hij zette zich op zijn knieën tussen haar benen, zijn linkerhand op haar onderbuik. Hij had de overgebleven riem in zijn andere hand genomen. Hij trok er cirkeltjes mee over haar ontblote buik.
“Ofwel geef je toe dat je wel weet waar alle rijkdommen te vinden zijn, ofwel…” zijn linker wijs- en middelvinger gleden onder het dunne slipje. Ze was heet en vochtig. “…ofwel sta ik niet in voor de gevolgen.” Ze zuchtte.
“Ach, fuck you!” bitste ze plots.
“Zwijg!” riep hij. Tegelijk sloeg hij haar linkerborst met de riem. Véél harder dan hij ooit had willen doen. En hij besefte het.
Verdomme…ik kan dit niet, bedacht hij radeloos.
Een eindeloze seconde later
Zijn geest racete door alle uithoeken van zijn geest op zoek naar een uitweg die er niet was. Mogelijkheden kwamen op en werden weer verworpen. Twee dagen van planning, maar het was hem geen moment opgekomen dat hijzichzelf zou moeten intomen. Dat ze niet eens wilde stoppen was brandende olie op zijn gevoelens. Als ze maar normaal geweest was, dan zouden ze nu in elkaars armen liggen en zou hij haar snikkend om vergeving gevraagd hebben. Maar ze was niet normaal. En hijzelf ook niet. Welke emoties er ook in hem rondwentelden, spijt was er niet bij. Wel angst.
Onbegrip. Radeloosheid. Jaloezie. En nijd. Het enige dat hij wilde was haar beminnen. Daarvoor had hij haar tot hier gevolgd. Tot hier geleid. Maar net toen hij het spel wilde stagneren trok zij hem de afgrond in naar een plaats waar hij zichzelf niet meer kende. Hij haatte haar ervoor. Maar wat kon hij doen? Van pure angst om zichzelf had hij de riem van zich afgesmeten. Zijn lichaam leek nu even verstard en onbesluiteloos als zijn geest. Bestraffen of liefhebben? Vernederen of vergeven? En welke actie zou welk gevolg hebben?
De kaarsen, bedacht hij plots. Een laatste reddingsboei. Hij had die gedachten eerder onderdrukt, maar nu kon het hem niet beter uitkomen. Met kaarsvet kon je weinig verkeerd doen, herinnerde hij nog van de website. Het prikkelt en maakt de huid gevoelig, maar heeft eerder een schrikeffect dan dat het werkelijk pijn doet. Dat laatste had hij zelf – zij het dan per ongeluk – ervaren.
Als in een droom stond hij op van het bed. Het was maar twee stappen van het nachtkastje waarop de dichtstbijzijnde kaars stond, maar het leek een afstand in een nachtmerrie.
“Je laat me toch niet achter?” klonk het op de achtergrond. Hij hoorde er slechts klanken van. Pas toen hij met de kaars in de hand weer aan het bed stond hoorde hij weer een stemmetje in zijn hoofd dat zich afvroeg waar hij mee bezig was. Hij negeerde het.
Haar kreet verkilde zijn hart. Hij stopte, maar trok niet terug. Een klodder kaarsvet was half op haar rechterzij gevallen, half op de matras. Vooruit. Het stopwoordje, dacht hij in de opvolgende stilte. Een geladen stilte. Hij zag haar mond opengaan. Ze hijgde. Leek iets te willen zeggen. Zijn erectie, die hij zo’n beetje uit het oog verloren was, roerde zich.
“Ik…ik vertel je lekker niets.”
Waar had ze het verdomme over? Het maakte hem niet uit. Ze verzette zich, dus was het niet meer dan normaal dat hij dat niet toeliet.
Drie of vier keer morste hij kaarsvet, om dan te wachten tot het weer stil was. Elke keer klonk dat stemmetje in zijn hoofd dat zich dingen afvroeg zwakker. Het werd langzaam overstemd door iets anders. Een soort duistere stroming die uit het niets leek te komen. Pas toen ze de laatste keer gesmoord gilde verstond hij wat in hem was opgekomen: macht. Hij blies de kaars uit.
Macht…vreemd dat hem dat niet eerder was opgevallen. In zijn haast om haar vreemde verlangens te kunnen voorzien had hij totaal over het hoofd gezien wat hij ervoor terugkreeg. En dat wat hij ervoor terugkreeg niets minder dan alles was. Ze had hem vrijwel letterlijk haar hele lichaam en geest ter beschikking gesteld. Elke centimeter van haar huid, van het topje van haar neus tot het achterste van haar kut, was van hem. Ze zou geen hoofdpijn hebben. Ze zou niet antwoorden dat anale seks vies was. Ze zou alles doen wat hij haar vroeg, en ze zou er nog opgewonden van raken ook! Zacht streek hij over de zijkant van haar buik, het reeds stollende kaarsvet opzij duwend. Hij besefte dat er een schat op zijn bed lag waarvan hij de waarde nu pas begon te vermoeden. Zijn hand ging omhoog, streek langs haar tepel en haakte de blinddoek van haar gezicht. Ze had gehuild, maar aan haar gezicht te zien was het van blijdschap.
“Lieveling…”, fluisterde ze.
“Het is oke, schat. Het is oke.” Hij veegde haar tranen weg.
“Ik had niet gedacht…ik…”
“sssssjjjttt. Er is nog één ding dat ik wil doen. Blijf maar lekker liggen.”
Hij controleerde of haar handen, die nog steeds naast haar hoofd op de matras in het laken gewikkeld waren, nog redelijk vastzaten. Dan begon hij zich uit te kleden. Trui. Broek. Ondergoed. Hij maakte hij haar benen los, en trok langzaam één been omhoog om haar het slipje uit te trekken. Hij liet het gewoon aan haar andere knie bengelen. Ze verwelkomde hem met haar hele onderlichaam toen hij bij haar binnengleed. Enkele keren liet hij haar stoten, maar drukte toen met zijn handen op haar buik ten teken dat ze moest ophouden. Hij boog zich naar haar toe, de korstjes kaarsvet op haar buik negerend. Met zijn gezicht vlakbij het hare fluisterde hij haar toe.
“Toe schat. Er is nog één ding dat ik van mezelf wil weten. Hou je dus nog even in.”
Met deze woorden maakte hij de riem los die nog steeds rond haar nek hing. Hij richtte zijn bovenlichaam weer op, waarbij hij wat dieper in haar kwam. De riem lag dubbelgevouwen in zijn hand, het metaal onder zijn palm.
“schat…je kent de veiligheidswoordjes nog?” vroeg hij.
Ze zette haar benen schrap tegen zijn lendenen voor ze antwoord gaf.
“Ja liefste…die ken ik nog.”
“…Ik hou van je.”
Later
Twee geliefden deelden een douche. Het hete water sproeide over hen heen, spoelde zweet en kaarsvet van hun huid en bracht weer nuchterheid in hun gedachten. Damp wolkte door de badkamer. Ze wasten zichzelf en leken de ander – hoewel vlakbij – niet op te merken.
“Waar denk je aan?”, onderbrak de vrouw het monotone geluid van de sproeier.
Geen antwoord.
“Weet je het niet, of wil je het niet zeggen?”, ging ze verder.
“Ik weet dat je het niet zal willen horen”, antwoordde hij.
“zeg het toch maar, als je er beter bij voelt.”
“Goed…het spijt me. Het spijt me zoals ik je behandeld heb.”
“Lieveling…Voel je je echt schuldig?”
Stilte. Water dat op porselein klettert.
“Normaal wel. Nu niet. Maar zo zou ik me moeten voelen.”
“Van wie?”
“Ik weet het: van niemand belangrijk. En toch voel ik me schuldig.”
“Ah, maar dat is iets anders. Je bent ook schuldig.”
“Schat…”, begon hij.
“Nee…laat me uitspreken. Je moet niet ontkennen wat je gedaan hebt. Integendeel: je mag er trots op zijn. Je hebt me twee keer laten komen. Twee keer! Bijna drie, zelfs!”
Een korte stilte.
“Hmm, ja, maar de manier waarop…”
“Ach…Wat maakt dat nu eigenlijk uit?”
Ze draaide de kranen dicht.
“Kijk me eens aan, liefste.”
Met tegenzin draaide hij zich om…en zag dat haar lijf inderdaad vrijwel gaaf was gebleven. Slechts twee of drie lange striemen kondigden het begin van een blauwe plek aan – waaronder die eerste slag aan de zijkant van haar borst. Van zeer nabij streelde hij deze zones.
“Ik had je toch gezegd dat ik niet van glas ben.”
Ja, dat had ze inderdaad gezegd, herinnerde hij zich. Meermaals zelfs. De eerste keer was weken geleden.
“En toch twijfelde ik nog”, mompelde hij tegen zichzelf.
“Ja” giechelde ze. “Maar toen je eenmaal in je rol was, was dat wel afgelopen. Die pauze’s waren gewoon beangstigend. Vooral die laatste dan: ik deed het zowat in mijn broek!”
Hij staarde haar aan. “Merkte je dat dan niet?”
“Merkte wat niet? Ik was geblinddoekt, weet je nog? En trouwens, nu we het daarover hebben…”
“Schat…ik had het hele spel bijna afgeblazen!”
Ze was meteen weer ernstig.
“Wat? Omwille van deze tik?” Ze nam haar linkerborst in beide handen. “Maar schatje…je wist toch…?”
“Maar nee! Of ja. Nu ja, het gaat toch om een spel, is het niet?”
“Je hebt de site toch volledig gelezen, hé?”
“Ja…nu ja, het grootste gedeelte. Maar je had zelf gezegd dat het erger werd voorgesteld dan dat het eigenlijk was.”
“En dat is niet gelogen. Je ziet het zelf. Over enkele dagen is hier niets meer van te zien.”
Hij zweeg. Eens te meer bedacht hij dat je niet moet proberen te discussiëren met vrouwen. Hij draaide de kraan weer open. “Goed dan.”, zei hij luchtig.
“En verder alles naar wens? Prima ontvoering gehad? Niet te ruw? Niet te zachtaardig?”
Ze schoot in de lach. Nog voordat ze uitgelachen was omhelsde ze hem. Automatisch sloeg ook hij zijn handen om haar heen.
“Je was fantastisch, schat. Echt fantastisch.” en ze kuste hem diep op de wang.
“Hmm…ja, maar bijnaampjes heb je liever niet, heb ik gemerkt.”
“O, jewel hoor. Ik wil maar wat graag je geile kuthoertje zijn als je dat wil.”
Doordat ze nog steeds naakt in elkanders armen lagen voelde ze natuurlijk hoe hij op die woorden reageerde.
“Dirty babe,” zong ze zachtjes in zijn oor. “You see these shackles baby, I’m your slave.”
“wacht…één klein ogenblikje nog. Toen ik pas met die foto’s begon, was ik er zeker van dat je iets wilde zeggen, maar je deed het niet. Wat was dat?”
“Hmm?”, teemde ze tegen zijn schouder. “ach, dat is niets belangrijks. Laat dat maar zitten.” Haar hand gleed omlaag over zijn buik.
Hij greep haar bij de pols. “Luister, schat. Ik bepaal wel of dat belangrijk was of niet.”
Ze schonk hem een geile glimlach.
“Als je het dan toch wil weten: dat gedoe met dat losgeld was wat overdreven. Op dat moment was ik gewoon een seconde bang dat je die foto’s echt naar mijn vader ging sturen, hoewel dat natuurlijk belachelijk was.”
Hij antwoordde haar niet. Het zou alleen maar de aandacht vestigen op het feit dat hij het signaal verkeerd begrepen had. En trouwens…wat heeft discussiëren voor zin als je beiden geil bent? De duistere stroming was weer in zijn gedachten en vertelde hem wat te zeggen. Na een korte aarzeling deed hij dat ook:
“On your knees…bitch. En vinger jezelf intussen maar wat.”
Ergens voor het ochtendgloren
Het was nog volledig donker. Ze waren allebei snel ingeslapen, maar doordat hij in de week zeer vroeg moest opstaan was hij ook nu als eerste wakker. Hij lag te soezen, half slaapdronken, half lui. Gisteren leek een droom. Meer zelfs, want hij zou nooit durven dromen te doen wat hij gedaan had. En nu, nu het laatste beetje sensualiteit eindelijk weggedoofd was, probeerde hij uit te maken of wat hij gedaan had goed of slecht was. Hij wist het niet: beide keuzes leken hem even duister als het plafond waarnaar hij zat te turen. De tijgerin die naast hem lag had hem inderdaad in een onbekend gedeelte van zichzelf getrokken. Of hij dat gedeelte ooit echt als een deel van zichzelf zou aanvaarden was een open vraag. Dat hij dat gedeelte zou leren kennen, aan de andere kant, leek wel vast te staan…
©wever