Na het avondeten moest ze zich bij hem melden, had ze eerder die dag te horen gekregen. Een onbestemd gevoel nam bezit van haar en nestelde zich in haar buik, ze vroeg zich af wat de aanleiding was voor het bij hem melden en tegen de tijd dat het zover was had de onrust haar hele lichaam in zijn greep.
Hij liet haar binnen, zelf zat hij op een stoel en liet haar staan. Ze wist dat het niet gepast was als dienstmeisje om ongevraagd bij de Heer des Huizes aan tafel te gaan zitten dus bleef ze staan, zich erg bewust van de verhoudingen tussen hen, de macht die hij uitstraalde en de volgzaamheid waarin zij zich diende te schikken. Hij vroeg haar of ze wist waarvoor hij haar gevraagd had zich te melden, ze schudde haar hoofd, nee ze had geen idee. Hij keek haar aan zonder iets te zeggen, ze schrok van de koele blik in zijn ogen, waarom keek hij haar zo aan? Ineens drong het tot haar door, ‘Nee Meneer’, antwoordde ze, ‘ik weet niet waarom ik me bij u moest melden.’
Zonder te reageren stond hij op en sommeerde haar om te gaan zitten, ze sloeg haar benen over elkaar en keek toe hoe hij uit een andere kamer een (kinder)schoolbord pakte. Ze zag hem met norse blik naar haar benen keken, hij plaatste het schoolbord voor haar en baste dat ze haar benen niet over elkaar mocht doen. Of ze niet wist welke regels er in dit huis golden voor het dienende personeel? Ze schudde haar hoofd, weer die grijze en koele blik die haar aankeek, of eigenlijk meer die haar opnam, en weer werd er niet door hem gesproken. Ze voelde hoe een bepaalde onzekerheid grip op haar kreeg en ze herinnerde zich een gevoel dat ze voor het laatst gevoeld had toen ze nog een jong meisje was, onzeker, zenuwachtig en giebelend als reactie op de nervositeit die bezit van haar nam. ‘U bedoelt de regel dat ik mijn benen niet over elkaar mag slaan Meneer?’ vroeg ze, terwijl ze een klein wit krijtje pakte en naar het schoolbord keek. Er ging een enorme aantrekkingskracht uit van het bord, ze vroeg zich nog steeds af waarom hij het hier geplaatst had, moest ze strafregels schrijven? Die gedachte triggerde een ander soort balorigheid in haar,ineens zag ze de Heer des Huizes voor zich als Schoolmeester, en zij was het schoolmeisje dat haar best deed te doen alsof ze naar hem luisterde maar dat ondertussen haar visie op zijn autoritaire verschijning probeerde te vangen in een tekening.
Hij was nog steeds aan het praten, ze ving flarden op uit zijn woordenstroom die maar niet leek te stoppen, met een schok bleef haar hand met krijtje boven het bord hangen toen ze de woorden ‘CP’ hoorde, vragend keek ze hem aan en vroeg hem wat hij hiermee bedoelde? Met weinig geduld in zijn stem legde hij uit dat CP stond voor Correctional Punishment maar in gedachten hoorde ze hem zeggen Correctional Pleasures, en ze moest enorm haar best doen niet in de lach te schieten. Het was haar niet gelukt haar binnenpretje volledig van hem weg te houden en met een zekere geïrriteerdheid in zijn stem vroeg hij haar wat er zo grappig was? ‘Niet Meneer,’ antwoordde ze, ‘maar…ehh…ik…’
‘Ja meisje, vertel, schiet een beetje op want ik heb niet de hele dag de tijd en als Heer des Huizes heb ik zeer weinig zin om op mijn vrije zondagmiddag zich niet naar behoren gedragende dienstmeisjes te moeten corrigeren.’ Zijn woorden bleven in haar hoofd hangen, het was alsof iets anders in haar het van haar overnam. Ze werd ineens een klein meisje, negeerde zijn reactie en keek naar de tekening die ze zojuist op het schoolbord had gemaakt. Ongeduldig keek hij naar haar, daar het schoolbord van hem afgedraaid stond kon hij niet zien welke tekening zij zojuist gemaakt had, hij stapte met een resolute beweging om het bord heen om een slecht gelukte persiflage van zichzelf te zien. Met boze blik keek hij haar aan en zei: ‘Dus zo zie je mij? Vind jij het normaal dat jij je baas op deze manier te kijk zet? Dat je zo’n absurde tekening van mij maakt terwijl ik jou de regels van dit huishouden probeer uit te leggen?
Ze kon de twinkeling in haar ogen niet onderdrukken terwijl ze antwoordde: ‘Nee Meneer, u heeft gelijk….’, ze pakte een blauw krijtje, kleurde een blauw rondje op het schoolbord en keek hem weer aan, ‘…zo, nu klopt het wel.’ zei ze met tevreden blik. Bozig draaide hij zich richting het schoolbord om te zien dat haar mislukte tekening nu was gecomplementeerd met een blauwe grote neus.
‘NU heb ik er genoeg van!’, hij pakte haar bij de arm en plaatste haar voor de grote eetkamer tafel. ‘Buig maar voorover, ik heb je genoeg geprobeerd uit te leggen over het nut van huiselijke discipline en het feit dat jij bij het tekenen van je contract toen je hier in dienst kwam akkoord gegaan bent met disciplinaire maatregelen mocht jouw werk gedrag dit vereisen. Dus ga bij die tafel staan, je krijgt om te beginnen twintig tikken met deze plak. Ze zullen hard en snel elkaar opvolgen, ze zullen pijn doen en ze zijn pas een begin van wat jou allemaal nog te wachten staat!’
Het was zo snel gebeurd dat ze zich maar terdege bewust was van de positie waarin ze zich bevond, voorover gebogen over de grote houten eetkamer tafel, haar rokje dat strak over haar billen spande, ongetwijfeld was de kanten rand van haar zwarte kousen zichtbaar en ze moest de neiging onderdrukken om haar rokje omlaag te trekken teneinde de zichtbare kanten rand te verbergen. Het was alsof hij haar gedachten gelezen had, ‘weet je wat…trek dat rokje maar uit, waarom moeilijk doen als je het vervolg van je straf straks toch op je blote billen zal worden gegeven.’ Met boze beweging trok ze haar rok uit en schopte deze opzij, onderwijl was ze een betoog begonnen over een klacht die ze ging indienen bij de Bond ter Bescherming van Dienstmeisjes in dienst van Onredelijke Heren des Huizes, met ferme slagen liet hij de soepele leren plak neerkomen op haar billen terwijl hij liet weten een duidelijke overeenkomst te hebben met de vakbond voor Dienstbaar Personeel en dat de bond die zij noemde niet bestond. En dat als deze al bestond iemand nodig eens een paar flinke spankings uit moest gaan delen om te voorkomen dat zo’n vakbond zou denken ook maar enig recht van spreken te hebben.
Hun woordenwisseling ging nog een tijdje door, een teken voor hem dat hij niet duidelijk genoeg was en overduidelijk zij een hardere hand nodig had. Plotseling, en zonder aanleiding, stopte hij, legde de leren plak op tafel en kwam voor haar staan. ‘Ga maar eens in de hoek staan, dan kun je nadenken over hoe wij hier samen verder gaan. Als jij een klacht bij de vakbond wilt indienen dan ga gerust je gang, ik heb nog wel wat vriendjes in het bestuur zitten en die weten ongetwijfeld raad met zulke opstandige dames die hun plaats niet kennen. Een andere keuze is om gewillig te ondergaan wat ik voor je in gedachten heb, en ik kan je alvast vertellen dat het geen zachte aanpak gaat worden. Je zult die hoek waar je nu staat heel wat keren kunnen bekijken en je zult nog vaker hier voorover gebogen bij deze tafel staan, en aan het eind zullen je billen voelen zoals ze niet eerder aangevoeld hebben, en zelfs dan is het einde nog niet in zicht!’
Ze stond in de hoek, vertwijfeld om de vele emoties ze voelde. Deze maakten haar onzeker, het verwarde haar om zoveel tegelijk te voelen. Ze hoorde zijn voetstappen achter zich, gerommel bij de eetkamer tafel en ze vroeg zichzelf af…wilde ze weglopen? Wilde ze ondergaan? Wat een bizar vreemde emotie was dat, te willen ondergaan? Maar ze kon niet anders dan toegeven aan zichzelf dat dit precies was wat ze wilde, wat ze misschien wel nodig had. Die sterke hand, iemand die de beslissing voor haar nam en vooral iemand die haar geen ruimte bood om van zichzelf weg te lopen. Al deze gedachten vlogen door haar hoofd terwijl ze in de hoek stond, waarbij ze niet had gemerkt dat hij dicht achter haar was komen staan. Ze schrok van zijn stem, ‘Weet je al wat je beslissing gaat worden? Ben je nog steeds van plan die belachelijke klaagzang te versturen? Of zie je nu in dat meisjes als jij een aanpak zoals je net even hebt mogen ervaren nodig hebben?’
Ze raakte even verstrikt in de vele vragen, en wist niet goed hoe deze op een nette manier te beantwoorden, en het moment dat ze zich bewust werd van haar aandrang om hem te plezieren met gedienstig gedrag vervloekte ze zichzelf erom. Het voelde als verraad aan zichzelf, alsof ze de sterke en onafhankelijke vrouw in zichzelf niet meer nodig had. Opnieuw raakte ze onzeker, mocht ze zich omdraaien terwijl ze hem antwoord gaf? Waarom hield die vraag haar zo bezig? Ze stoorde zich aan het feit dat een bepaalde standvastigheid in haar was verdwenen. Onzeker draaide ze zich half om, zodat ze hem aan kon kijken terwijl ze hem antwoord gaf:
‘Ik ga akkoord’
Even zag ze iets oplichten in zijn grijs/blauwe ogen, was hij verrast door haar antwoord? Had hij dit niet verwacht? Had ze nu deuren geopend die hij als onbereikbaar had beschouwd? Zijn houding en reactie echter lieten niets merken van wat ze in zijn ogen gelezen had: ‘Ga dan maar weer bij de tafel staan, net zoals net, buig voorover tot je met je buik op het tafelblad ligt. Benen verder spreiden!’ commandeerde hij terwijl hij met zijn schoen een tikje tegen haar zwart glanzende pumps gaf.
Ze vroeg zich af of hij haar bewust een tijdje zo voorover gebogen had laten liggen voor hij zijn CP, zoals hij het noemde, weer hervatte. Dit keer was het niet de leren plak die haar billen raakte maar een cane. Ze had hem een aantal horen noemen maar dit was vaag, en bijna alsof het uit een verre verte werd medegedeeld, bij haar binnengekomen. De impact van de cane echter was verre van vaag bij haar binnengekomen, de fel striemende pijn van iedere slag waarmee de cane haar billen raakte was zwaar om op te vangen. Het kostte haar moeite om haar positie vast te houden, alsof hij dit wist sommeerde hij haar om deze positie exact zo vast te houden als hij haar had opgedragen, anders kwamen er nog eens een extra aantal slagen bij.
Haar ademhaling werd zwaarder en ging moeizamer, haar lichaam worstelde met de houding die ze wanhopig probeerde vast te houden, terwijl hij de cane keer op keer, en met ferme slag, liet neerkomen op haar inmiddels rood gekleurde billen. En toen, bijna vanuit het niets leek het wel, voelde ze een orgasme aanzwellen. Ze kreunde, dit wilde ze niet, niet nu! Haar lichaam echter leek een heel eigen leven te leiden, ze leek geen controle te hebben over dit orgasme dat met alle hevigheid een weg naar buiten zocht. Ze deed haar uiterste best om haar orgasme onzichtbaar tot uiting te laten komen, met een mengeling dat het nog best te omschrijven is als iets tussen een gilletje van pijn, een kreun en een zachte zucht kwam ze klaar op de volgende slag van de cane.
Tijd om hiervan bij te komen had ze niet, de volgende serie tikken van de cane volgden elkaar snel op. Ze probeerde de tel bij te houden maar het verwerken van de impact van de slagen trok al haar energie weg dus liet ze het tellen los, het was alsof ze werd meegezogen in een golf van heftige sensaties. Waar pijn en genot elkaar afwisselden maar beiden net niet lang genoeg aanhielden om zich er volledig aan over te geven, er was iets dat haar scherp hield, haar lichaam gefocust.
Ineens bleef het stil, ze luisterde naar zijn bewegingen en hoorde zijn stem: ‘Je mag opstaan, en ga maar daar in die hoek staan.’ Moeizaam stond ze op, ze had tijd nodig om haar balans terug te vinden voor ze haar benen genoeg vertrouwde om te lopen. Ze liep naar de hoek, onvoorstelbaar hoe snel de impact van de cane op haar billen vervangen werd door een groeiende onrust voor wat er nog kon komen. Het was maar goed dat hij haar gedachten niet lezen kon want ongetwijfeld had hij haar verbeterd met een ‘nog komen zou’, ze kon een glimlach niet onderdrukken en was blij dat de kamer enigszins donker was en met al het kaarslicht en de open haard ook haar lichaamstaal niet heel erg zichtbaar voor hem waren.
© MisTique