Ik was al tijden op zoek naar een goede fitnesstrainer; ik wilde een beetje meer aan sport gaan doen om mijn lichaam mooier uit te laten komen. Hij moest mij goed onder de duim kunnen houden, dus redelijk streng mocht-ie wel zijn. Iedere trainer die ik probeerde controleerde me niet goed op m’n oefeningen en ik stopte dan ook telkens weer. Ik moest dus weer een nieuwe trainer zoeken.
Het volgende fitnesscentrum dat ik probeerde leek precies te bieden wat ik zocht: strenge trainers. Hier zouden we zelfs een apart kleedkamertje krijgen. Ik schreef me in en zou een brief krijgen over wanneer ik kon beginnen. Twee dagen later kreeg ik een kort briefje in de bus. Er stond:
Je trainingen beginnen vanaf volgende week maandag. We trainen minimaal 3 keer per week, tenzij een van ons beide meer verlangt. Je dient om 17:30 uur aanwezig te zijn. Je kunt aan de balie naar de sleutel van ons kamertje vragen als je deze brief bij de hand hebt. Hierbinnen kun je op me wachten. Je trainer.
Ik vond dit wel heel afstandelijk, maar “‘t zal wel een standaard computerbriefje zijn” dacht ik.
Toen ik eenmaal in ons kleedkamertje was aangekomen, was er nog niemand binnen. In de kamer stond een onderzoeksbed en een stoel. Mijn kleren had ik al aan, dus het was niet meer nodig me om te kleden. Er werd op de deur geklopt en de deur ging open. En toen zag ik hem voor ‘t eerst. Hij keek me ijzig aan, waar ik wel een beetje bang van werd. Nadat we elkaar de hand geschud hadden en ik mijn naam gezegd had, bekeek hij me van top tot teen. “En wat is jouw naam eigenlijk?” vroeg ik. Hij keek verschrikt op. “Paul”, zei hij. “Laten we eerst een kort gesprekje houden.”
Hij ging in de grote stoel zitten, en ik bleef staan.
“Welke onderdelen van je lichaam zou je graag willen trainen?”
“M’n buik, benen, billen.”
“Ok,” zei hij, en schreef vanalles op in z’n notitieblokje.
“Dan wil ik je nu even wegen”, zei hij.
Hij pakte de weegschaal bij de onderzoekstafel vandaan. Zelf kon ik de uitslag niet zien. Na het wegen verlieten we het kamertje om naar de toestellen te lopen. Na een uur flink getraind te hebben, had ik al in de gaten dat dit de trainer was die ik zocht. Hij ging niet in op mijn gemaar, zelfs niet bij de hele zware oefeningen. Ik kreeg echt respect voor hem, en ik merkte dat ik er zelfs een beetje opgewonden van raakte.
We liepen samen terug naar het kamertje om de training door te spreken. Ik was echt moe en voelde het vooral in m’n buikspieren. Hij ging weer in de grote stoel zitten en wederom bleef ik staan.
Eerst vroeg hij “Heb je zelf nog aanmerkingen of vragen?”
“Nee”, zei ik schuchter.
“Nou,” zei hij, “ik wel een aantal.”
“Ik vind je inzet niet hoog genoeg en je bent ook te zwaar. Daar moet je echt iets aan doen. Ook had ik volgende keer graag dat je me met twee woorden aanspreekt, bijvoorbeeld met Meester, ik heb immers het gezag in handen.”
“Goed Meester”, zei ik en keek naar de grond. “En,” zei hij, “je sportkleren moeten duidelijk anders. De volgende keer heb je een kort tennisrokje aan met een stringetje en een sportbeha? Verder niets! Ook niet onderweg hierheen. Begrepen?” “Ja Meester.” Hiervan werd ik wel een beetje bang, maar ik voelde dat ik hiervan nog meer opgewonden raakte. Hij straalde zo’n mooi gezag uit. “En nu nog even wegen”, zei hij. “Woensdag trainen we weer.” Eigenlijk kon ik dan niet, maar hem tegenspreken durfde ik niet.
De training van woensdag zal ik me nog lang herinneren. In het kamertje aangekomen bleef ik staan wachten op hem. In de stoel durfde ik niet te gaan zitten. Hij zat daar altijd. Toen hij binnenkwam, keek hij goedkeurend naar m’n kleding. “Maar,” zei hij, “ik wil je toch nog beter onder controle hebben.” Ik slikte. Wat bedoelde hij daarmee?
Hij leerde mij een houding aan, benen gespreid en armen in m’n nek leggen, en elke keer als hij “houding” zei, moest ik in die houding gaan staan. Hierna volgde weer het wegen. Daarna zei hij dat hij mijn eetpatroon wilde controleren. Vanaf nu moest ik alles wat ik at op een briefje schrijven. Terwijl hij mij dit vertelde, stond ik natuurlijk in de gewenste houding.
De training was enorm zwaar. Eerst één uur aan een stuk door rennen en omdat mijn rokje zo kort was, zag iedereen mijn kont tijdens het rennen. Heel vaak riep hij “houding” en dan ging ik zo snel mogelijk in de houding staan. Ik durfde hem niet aan te kijken, dus keek ik maar de hele tijd naar de grond. Hierna liet hij mij 500 buikspieroefeningen doen, en 500 keer opdrukken onder zijn toezien. Dat wil zeggen: zo gauw hij eentje niet goed vond, kon ik weer opnieuw beginnen. Ook tijdens deze oefeningen moest ik heel vaak in de houding gaan staan. Ik ben wel drie keer opnieuw moeten beginnen door de zenuwen.
Hierna moest ik me aansluiten bij de aerobic groep die nog steeds bezig was. Iedereen keek op van m’n nogal vreemde outfit. En ook hier riep hij heel vaak “houding”. Soms moest ik wel een minuut in de houding blijven staan, terwijl de groep gewoon doorging. Dit vond ik het meest vernederend. Ik moest deze training afmaken en daarna naar ons kamertje komen. Hij ging er alvast heen.
In het kamertje ging ik automatisch onmiddellijk in de houding staan. Hij vroeg me om voor hem neer te knielen. En ik bedacht dat ik dit voor hem heel graag deed. Ik merkte zelfs dat m’n vagina hierdoor nat raakte. “Ik,” begon hij, “heb eigenlijk nog een huisslavinnetje nodig. Voor huishoudelijke taken en om mee te spelen. Ik merk aan jou dat je onderdanige gevoelens hebt.
Zou jij vanavond nog met me mee naar huis willen gaan om mij te dienen?”
“Misschien wil je er nog over nadenken”, zei hij erachteraan, maar ik zei meteen al “ja”. Ik schrok van mezelf, maar wilde dit wel graag. “Spullen heb je niet nodig, bij mij thuis heb je alles. Ik heb nog een slavinnetje, ik hoop dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden. De eerste dagen zul je vooral ingewerkt worden en hoef je nog niet zoveel te doen. Maar daarna wordt ‘t flink aanpoten.”
Bij hem thuis mocht ik meteen naar bed. Ik had nog niets gegeten die avond, maar dat zei ik maar niet tegen hem. Mijn bed stond op zijn kamer. Toen ik daar lag viel ik meteen in slaap.
‘s Ochtends vier uur werd ik gewekt door een andere slavin. Ze stelde zich voor als lisanne. We moesten nu naar de training, zei ze. Hij bleef in bed liggen. Half vijf begon de training, maar we moesten daar “schoon” aankomen. Dus dat betekende eerst wassen en scheren. “Ik heb geen kleding hier”, zei ik aarzelend tegen lisanne. “Hoeft niet,” zei ze, “we trainen toch naakt.” We kwamen in een paardenrenbaan en de knecht riep “houding”. Snel ging ik in de houding staan, want hij had een enorme zweep in z’n handen. “Controle”, zei hij daarna, wat betekende dat hij onze lichamen kwam controleren. Ik deed gewoon lisanne maar na; eerst m’n armen in de lucht, waardoor hij op okselhaar kon controleren. Daarna ging ze op haar rug liggen en maakte met haar benen de kaars. Hierdoor lag je onderkant helemaal open voor controle.
Mijn anus bleek niet geheel schoon te zijn. “Opstaan en vooroverbukken”, zei hij. Ik moest met m’n handen m’n voeten raken en kreeg twee zweepslagen. Deze deden echt pijn. Terwijl wij weer in de houding gingen staan, maakte de knecht aantekeningen in een boekje voor onze Meester. De training duurde tot half zeven en ik was echt uitgeput daarna.
Inmiddels werk ik al twee weken voor m’n Meester. Ik weet nu precies hoe ik me moet gedragen om m’n Meester gunstig te stemmen. Voor mij is hij streng en rechtvaardig, maar hij weet ook wanneer ik het niet meer aankan en stopt dan ook. Lisanne en ik kunnen het goed met elkaar vinden. Zij is een soort huisknecht en ik z’n speelslavinnetje. Alleen als er gasten komen, moet ook ik het huishouden in. En ik moet zorgen voor het eten. Lisanne en ik zien elkaar in de keuken en tijdens de trainingen. Ik heb m’n eigen kamertje, maar soms mag ik ook bij m’n Meester slapen.
Iedere ochtend sta ik om vier uur op, begin dan met wassen en scheren en heb daarna training tot half zeven. Daarna moet ik geknield naast ‘t bed van m’n Meester gaan zitten en wachten tot Hij wakker wordt. Kleding mag ik alleen dragen als Hij ‘t zegt en m’n haren moeten altijd los. Ik weet dat voordat Hij laat merken dat Hij wakker is, eerst naar mij kijkt en ervan geniet hoe ik daar zit.
Opeens zegt hij dan “houding”. Snel spring ik op en ga in de houding staan. Ik moet nu het ontbijt gaan maken. Voor Hem warme broodjes, thee en jus d’orange. Voor mij één snee brood en een glas water. “En snel een beetje”, roept hij erachteraan en geeft een ferme tik op m’n billen. Snel loop ik naar de deur. Buig diep voor m’n Meester voordat ik de kamer verlaat en maak het ontbijt klaar. Hij eet het altijd op bed en ik ernaast knielend op de grond. Hij weet dat mij dat enorm vernedert.
Na het eten zei hij lief “Kom maar eventjes bij mij in bed liggen.” Hier had ik zo naar uitgekeken. Lekker warm bij mijn Meester in bed. Een half uurtje droomden we samen weg. “Zo,” zei hij opeens, “in de houding. Jij gaat opruimen terwijl ik me was. Zorg dat je eerder klaar bent dan ik anders zwaait er wat.”
“Ja Meester”, zei ik.
“Daarna ga je in de houding in het midden van de woonkamer staan.
Je doet dan je kousjes aan. Begrepen?”
“Ja Meester.”
Ik boog diep bij de deur en rende naar de keuken. M’n kousen aan? Dat betekende dat we uit huis gaan vandaag. Dat vind ik erg spannend. Snel waste ik af, maakte Zijn bed op en trok m’n kousen aan. In de houding ging ik in ‘t midden van de kamer staan. “Knielen”, riep Hij toen Hij binnenkwam. Direct liet ik me op de grond vallen. Ik kreeg een collar om en daar werd een lijntje aan vastgemaakt. “We gaan een stukje wandelen”, zei hij. Hij begon te lopen en trok aan het lijntje. Ik ging staan, maar dat was niet de bedoeling. “Je bent vandaag mijn hondje”, zei Hij.
Ik zag dat Hij ook Z’n zweepje meegenomen had. Iedere keer als Hij vond dat ik te langzaam liep kreeg ik een tik. Nog voor we onze straat uit waren, begonnen m’n knieën en polsen al heel erg pijn te doen. Vooral de blikken van voorbijgangers vond ik erg vernederend. We kwamen bij een veldje aan. Ik zag dat m’n Meester een balletje meegenomen had. Hij gooide het weg en riep “Apport!” Mijn ketting had Hij losgemaakt, dus ik rende als een hondje snel achter het balletje aan. Dit ging nog vijf minuten zo door. Iedereen die langskwam, bleef even naar het showspel staan kijken. Hierna liepen we weer terug naar huis.
Maar bij een lantaarnpaal zei hij “Stop”. Ik hield in en begreep al meteen wat hij bedoelde. Ik moest tegen de lantaarnpaal plassen. Net nu er zoveel mensen langskwam. “En snel”, en een tik op m’n billen volgde. Ik tilde m’n been op en begon te plassen. Maar alles liep langs mijn andere been weer naar beneden.
“Dat had ik niet gevraagd,” zei Hij, “lik jezelf maar schoon.” Nee, dacht ik, niet hier, voor al de mensen. En keek hem smekend aan. “Nu. Of moet ik het nog een keer vragen?” “Nee Meester, sorry Meester.” En Hij sloeg me nog een keer. Snel begon ik te likken en hield niet op voordat ik helemaal schoon was. De tranen stonden in m’n ogen, maar dat leek Hem niet te boeien. Ik wist dat ik hier thuis straf voor zou krijgen.
Thuis aangekomen moest ik m’n kousen uitdoen, Hij deed m’n halsbandje af en ik moest in houding gaan staan. Ik kreeg de opdracht het eten klaar te maken voor Hem. Omdat ik me niet goed had gedragen, mocht ik niets eten en moest ik knielend aan Z’n voeten gaan zitten. Nadat Hij klaar was met eten en ik opgeruimd en afgewassen had, moest ik in de houding voor hem gaan staan. Lisanne stond er ook al. Hij vertelde dat vanmiddag een vriend met z’n vrouw op bezoek zouden komen. We moesten allebei een rood minirokje aan en een rode bh. Dat was alles. Wij moesten samen voor ‘t eten zorgen. En ik moest zorgen dat telkens iedereen voldoende te drinken had. Dat betekende dus voor ons dat we vanavond niets mochten eten. Onder het eten moesten we beiden geknield naast onze meester gaan zitten.
“Maar eerst,” zei Hij, “kregen we onze straf van vanochtend. Knielen!” We moesten naar de strafkamer kruipen. “Sneller!” riep Hij erachteraan. Met z’n zweepje sloeg Hij ons en daar gingen we vanzelf wel sneller van.
Er stonden al twee tafels klaar. We moesten eroverheen gaan liggen en onze armen en benen werden met boeien vastgemaakt aan de poten. Gelukkig warmde Hij ons eerst op door met z’n handen te masseren en te slaan.
“Ik wil dat jullie hardop meetellen. Als je één keer verkeerd telt, begin ik bij jullie beiden opnieuw. Begrepen?”
“Ja Meester”, zeiden we in koor. Dit vond ik het zwaarst, als ik van tevoren niet wist hoeveel slagen er nog zouden volgen. En daarom zei Hij het ook niet. Met de zweep begon Hij te slaan. “Eén, dank U Meester.”
“Twee, dank U Meester.” Na tien slagen had ik het idee dat ik er niet meer tegen kon.
“Twaalf, dank U Meester”, hoorde ik lisanne zeggen. Shit, we waren pas bij elf.
“Fout”, zei mijn Meester en Hij liet ons de hele straf opnieuw ondergaan.
Bij vijfentwintig stopte Hij gelukkig. Nadat Hij ons los gemaakt had, moesten we hem op onze knieën bedanken voor onze welverdiende straf. Deze tekst hadden wij uit ons hoofd moeten leren. Voor elk fout woord dat hierin voorkwam, kregen we er nog vijf zweepslagen bij. Op zo’n moment had Hij echt de macht over mijn doen en laten. Ik durfde dan zelf geen woord meer uit te brengen. Gelukkig ging dat deze keer goed.
Lisanne kreeg de opdracht om alvast met het eten te beginnen, dan kon hij mij nog even apart nemen. Die avond moest ik het trilei dragen. Ik mocht geen orgasme krijgen voor het commando van mijn Meester. Hij had de afstandsbediening, dus Hij kon het lekker opbouwen. Daarna moest ik me gaan omkleden in de afgesproken kleding.
Hierna kregen we van onze Meester een keuring. In de houding moesten we in de kamer gaan staan. Eerst controleerde Hij of we de correcte kleding droegen. Daarna keek Hij of we wel goed geschoren waren. Gelukkig wel, want nog meer straf kon ik echt niet aan. Wel zag Hij dat m’n kut al behoorlijk nat geworden was van het trilei. “Had ik gezegd dat dat mocht, slavinnetje van me?” “Nee Meester, sorry Meester.” En toen ging de bel. Ik moest open maken en voor de gasten aan de deur knielen en hun schoenen kussen. Daarna mocht ik weer gaan staan en ze naar de kamer begeleiden. Ik schonk het drinken in en snelde me naar de keuken. M’n Meester had het ei nu op de hoogste stand gezet en ik kon nog maar met moeite m’n orgasme onderdrukken.
Eerst dienden we het voorgerecht op en knielden naast onze Meester neer tot we het bevel kregen we naar de keuken te gaan. M’n Meester veranderde de stand de hele tijd. Als Hij zag dat ik het bijna niet meer kon houden, zette Hij het zelfs even uit. Gelukkig ging het opdienen goed. Ook tijdens het nagerecht zaten wij geknield naast onze Meester.
De vriend van m’n Meester hoorde ik zeggen dat z’n vriendin ook een subje was en dat hij graag had dat we hun twee nu met z’n drieën dienden. Ik zag het gezicht van z’n vriendin verschieten. “Goed idee!” hoorde ik mijn Meester zeggen. “Houding”, hoorde ik onze Meester roepen en we gingen snel in de houding staan. Hij beval ons haar mee te nemen en ons drieën in de keuken geheel uit te kleden. Anniek, de slavin van die vriend, bleek al geschoren te zijn. Naakt keerden we terug in de kamer. Snel gingen we met z’n drieën in de houding staan voor onze twee Meesters. M’n trilei stond nu al een hele tijd enorm hoog en ik kon het bijna niet meer houden. Dat had m’n Meester gezien. Hij riep mij bij zich en in de houding ging ik voor hem staan. “Je bent nu alweer nat.”
“Ja Meester, sorry Meester.” Ik moest bij hem over de knie komen en werd tien keer geslagen. Daarna moest ik Hem natuurlijk weer op m’n knieën bedanken. Uiteindelijk moest ik van Hem klaar komen. Met vijf mensen erbij. Maar anders volgde er straf. Dus kwam ik klaar midden in de kamer. Het was heerlijk, maar wel vreemd. Maar ik had gedruppeld en dat had ik nog niet gemerkt. “Oplikken”, gebood mijn Meester me. En nog nooit zo snel had ik over de ruwe vloerbedekking gelikt. Wat een vernedering.
We moesten de tafel afruimen en de afwas gaan doen. Het was ijskoud in de keuken, en wij stonden daar naakt, terwijl onze Meesters voor de haard met een trui zaten. Na het afwassen wilden onze Meesters koffie drinken. Anniek moest die maken terwijl wij alvast met ons gezicht naar de muur in de hoeken van de kamer in de houding moesten gaan staan. We hoorden dat Anniek gestraft moest worden over de knie van haar Meester omdat ze de koffie gemorst had. Vijfentwintig slagen met de vlakke hand kreeg ze hiervoor. Ik werd hier heel zenuwachtig van en begon te wiebelen. “Rug recht!” schreeuwde onze Meester tegen ons. “Ja Meester”, zeiden wij zachtjes terug. Maar even daarna hield ik het niet meer. Ik zakte op de grond. Ik had de hele dag nog maar een boterham gegeten en kon deze spanning echt niet meer aan.
De ochtend daarna werd ik wakker in het warme bed van mijn Meester. Het bleek dat ik was flauwgevallen. Lisanne had het nog zwaar te verduren gehad door beide Meesters. En was flink gestraft. Vandaag zou weer een zware dag worden. We hadden vandaag namelijk trainingsdag. Maar eerst lag ik nog in het lekker warme bed van m’n Meester.
© lara_