Een
De schoolbel rinkelde zachtjes op de achtergrond. Stiekem wierpen de schoolmeisjes elkaar gefrustreerde blikken toe, knikkend naar hun leraar Frans. Waarom moest Frans nu echt op het laatste uur van de week gegeven worden? Het was de enige dag dat de kostschool toeliet dat de meisjes naar huis gingen. Maar als er nu één leraar was die dit expliciet niet in de gaten had, dan was het mijnheer Lannoo wel. Meester Lannoo leek nog van de oude stempel te zijn. Hij stond op discipline, orde en prioriteiten in zijn klas. Als laatste van het lerarenkorps sprak hij zijn leerlingen nog met de achternaam aan. Hij stond erop dat zijn les door niets werd onderbroken, al onderbrak hij die zelf regelmatig om zelfs het minste gegiechel of kleinste teken van afwezigheid aan de kaak te stellen. Elk miniemste teken van ongehoorzaamheid roeide hij onverbiddelijk uit. En hij trok zich nooit iets aan van de schoolbel. Dat de les ook nog eens op de hoogste verdieping gegeven werd, het verst van de schoolpoort vandaan, kwam er ook nog eens bovenop. Na twee maanden Franse inquisitie was de stilte in het lokaal zowat onnatuurlijk geworden. Toch leek er elke week wel ergens iets te zijn dat hem ergerde. Of iemand…
‘Madame Geeralts…Est – ce que mon leçon n’est pas interessante?’ Ingrid keek verschrikt op, haar handen bevroren in haar boekentas. ‘ehm…oui, Monsieur. Eh, nee…ik bedoel: si, monsieur. C’est très interessante’ Lannoo keek afkeurend over zijn brilglazen heen. ‘Vraiment?’ zei hij sceptisch, ‘Eh bien. Si je m’avais trompé de votr’ intéresse, voulez-vous me lisez chapitre trois, mademoiselle?’ Even aarzelde Ingrid, proberend te vertalen wat er gezegd werd. Toen kreeg ze hulp. ‘Voorlezen, suffie,’ siste Leslie, haar buurvrouw. Ingrid haalde snel haar boek terug boven en begon de nodige tekst op te dreunen. De arendsblik van Lannoo was even over Leslie geflitst maar hij zei niets. Toch voelde Leslie zich even ongemakkelijk.
‘Bon…ça suffit pour aujourd’hui,’, besloot Lannoo uiteindelijk, vijf lange minuten later. Onder het luide gestommel van ingepakte boeken vervolgde hij met luidere stem. ‘N’oubliez pas d’étudier l’étape. La semaine prochaine, il y a une teste orale du futur proche! C’est simple, donc j’espère bien que vous me ne désappointez pas.’ Dan, alsof hij het pas bedacht, voegde hij eraan toe: ‘Ah, madame Halvaster. Attendez, s’il vous plaît. On doit parler.’
Leslie voelde de moed in haar schoenen zinken. Wat was er nu nog? Intussen stroomde de klas leeg. Ingrid wierp haar nog een blik toe die “moed houden” leek te zeggen. Ook zij wist duidelijk ook niet wat er gaande was. Maar net als de anderen was ze gehaast het weekend te beginnen.
Twee
Leslie bleef alleen achter. Zelfs mijnheer Lannoo leek haar al schijnbaar vergeten te zijn… Hij pakte zorgvuldig zijn boeken bij elkaar en plaatste deze ordelijk in zijn zwarte aktetas. Dan kwam hij recht, rekte zich een beetje uit en wreef de plooien uit zijn jasje. Met een hand stelde hij zijn bril bij, alsof hij het meisje beter in het vizier wilde krijgen. Ze stond te drentelen. Haar boekentas hing rond één schouder geslagen, wat de keurige uitstraling van haar grijze schooluniform teniet deed. Dat was zo typisch voor haar dat ze het niet eens meer in de gaten had. Ook haar kastanjebruine haar hing ietwat verward in onregelmatige lokken over haar voorhoofd en oren. Ze had zo’n gezicht dat altijd een beetje lacht, zelfs in moeilijke omstandigheden. Ongeduldig keek ze op de klok, maar wist goed genoeg dat over de tijd beginnen alleen maar meer uitstel zou opleveren. Het was dan ook niet de eerste keer dat hij haar na de les een speech over “houding” of “discipline” had gegeven. Alsof het haar worst was hoe ze eruitzag.
‘Mevrouw Halvaster’, begon hij kalm, haar opnemend. ‘Heb ik u niet dikwijls gezegd dat uw houding niet bij ons imago past?’ Leslie keek naar de grond. ‘Jawel, mijnheer.’
Met de aktetas in de hand liep Lannoo tussen de banken op haar toe. ‘Heb je jezelf wel eens bekeken, mevrouw? Je ziet eruit als een ragebol. Een zwerfster. Totaal niet zoals een jongedame eruit hoort te zien. En dan nog in ons uniform! Kan je je voorstellen wat er zou gebeuren als je je eigen kleren zou mogen kiezen?’
‘Nee, m…mijnheer.’
Bijna had ze meester gezegd. Nadien vond ze zijn autoritaire gezag altijd bespottelijk, maar uit zijn mond waren die aantijgingen heel wat minder grappig. ‘Je zou de school ten schande maken ” , schimpte Lannoo. ” Alsof we hier sloddervossen kweken in plaats van jongedames!’
‘Ik…het spijt me, mijnheer.’
‘Ja? Wat spijt je dan wel, dame?’
‘Het…spijt me dat ik mijn uniform niet draag zoals het hoort’, antwoordde Leslie behoedzaam.
Ze had al geleerd dat je op je woorden moest letten in Lannoo’s aanwezigheid. Hij antwoordde niet. Na enkele seconden keek ze tussen haar wimpers naar hem op. Hij stond dichterbij dan ze verwacht had. Plots kreeg ze door dat ze al de hele tijd naar zijn kruis aan het staren was. Ze verschoot plotseling rood. Lannoo merkte het niet. Hij zuchtte en begon wat te ijsberen.
‘Wat moeten we met je aan, Halvaster?’ zei hij. ‘Je schijnt te denken dat het leven een lolletje is. Maar dat is het niet. Er moet discipline zijn, of er komt chaos van. Maar jij lijkt dat allemaal niet ernstig te nemen.’ Hij stond nu aan haar rechterkant.
‘Hoe bedoelt u?’ antwoordde Leslie. Ze raakte nerveus van zijn rondwandelen.
Lannoo reageerde kil en direct. ‘Ik heb gezien dat je briefjes ronddeelt.’
De blos op haar wangen moest hem deze keer wel zijn opgevallen. Ze had nochtans zeker geweten dat alles zo perfect ging. Nooit had hij opgekeken op het moment dat de briefjes van hand wisselden. En het was zo spannend! Vaak durfden haar vriendinnen de briefjes niet eens tijdens de les te lezen, uit angst een lach niet te kunnen onderdrukken. Ergens had ze wel geweten dat het vroeg of laat fout zou gaan. Ze had alleen gehoopt dat het een andere keer zou zijn. Plots verkilde ze. Wat als hij die briefjes ook gelezen had? Die briefjes konden hem niet vandaag pas opgevallen zijn. Op vrijdag deed ze dat nooit: ze wilde haar weekend niet vergokken aan een kick van een paar seconden. Terwijl Lannoo verder begon te wandelen viel haar nog iets ergers in: hij had briefjes gezegd. Dat betekende dat hij van meerdere wist! Van hoeveel dan wel?
Drie
Meester Lannoo was achter haar door gelopen. Onbeschaamd, alsof het zijn eigendom was, nam hij Leslie’s boekentas, maakte deze open en haalde er het leerboek Frans uit dat bovenop de andere boeken geplet lag.
‘Hé!’ riep Leslie uit. Ze besefte te laat dat het eerder bang klonk dan kwaad.
‘Hebt u iets te verbergen, mevrouw?’ Voor het eerst leek er iets van emotie in Lannoo’s stem te zitten. Kwam het nu door de bril, of twinkelde er echt iets in zijn ogen?
‘Nee…niets te verbergen, mijnheer.’
Een seconde later griste ze het boek uit zijn handen. Ze had verwacht dat hij door het boek zou bladeren. Maar dat deed hij niet: zonder aarzelen had hij de eerste bladzijde genomen en was direct begonnen de plakband los te pulken die het kaftpapier op zijn plaats hield. Ze was te laat. En te snel. Door het boek zo plots uit zijn handen te trekken dwarrelde er een eenzaam blaadje uit de voorkant, van achter het kaftpapier. Zonder nadenken graaide Leslie het uit de lucht en propte het in haar zak, haar gezicht vuurrood.
‘Wat staat er op dat papiertje?’ De stem leek van ver te komen. Het was niet gemakkelijk erop te antwoordden. Leslie’s wereld leek wel scheef te staan. Plots was ze blij dat de anderen waarschijnlijk al halverwege de schoolpoort waren. Ze konden niet ver genoeg zijn wat haar betrof!
‘N…Niets, mijnheer’
‘Zo klinkt het niet, jongedame. Is het een spiekbriefje?’
‘Nee, mijnheer…Het is persoonlijk’ stamelde Leslie.
‘Persoonlijk? En toch meen ik me te herinneren dat je deze briefjes tijdens mijn les aan je vriendinnen doorgeeft. Laat me dat eens zien.’ Leslie voelde zich gewoon krimpen. Het zweet brak haar uit. Haar gedachten wisten geen raad meer. ‘N…nee. Het is persoonlijk, mijnheer. Het zal niet meer gebeuren. Het spijt me!’
‘U houdt dus ook nog eens informatie achter, mevrouw Halvaster?’
Had ik nu maar gezegd dat het een spiekbriefje was, dacht Leslie bitter. Te laat…
‘Ik heb recht op mijn privacy’ verdedigde ze zich zwak.
‘Niet in mijn les!’, snauwde hij. ‘Als ik aan het woord ben eis ik volledige concentratie en inzet. ‘Het briefje, mevrouw Halsaver.’
Ze week achteruit van zijn uitgestoken hand. Ze zou zich nog liever door het venster storten dan te tonen wat er op dat briefje stond.
Vier
Meester Lannoo trok zijn hand weer in. Hij scheen te beseffen dat de situatie enkel zou verergeren. Even bleef het stil. Toen nam hij een blanco blad uit zijn aktetas en legde het naast zich, dwars over de schoolbank.
‘Goed dan’, bromde hij. ‘Als u zich als een kind wilt gedragen zal u als een kind behandeld worden.’ Hij reikte in zijn jaszak en legde een balpen op het papier.
‘Schrijf op’ zei hij nadrukkelijk: ‘ ” Ik zal geen informatie achterhouden voor mijn leraar. ” ‘ Een beetje opgelucht kwam Leslie naderbij. Op haar negentiende was ze vele jaren te oud voor zulk kinderachtig strafwerk, maar dat kon haar momenteel niet schelen. Zolang ze het briefje maar uit zijn handen kon houden was ze tot alles bereid. Ze wilde gaan zitten toen ze zijn stem weer hoorde. ‘Nee. Hier. Zet je hier neer.’
Ze begreep het niet goed. Hij wees naar het gangpad tussen twee banken, naar zijn eigen schoenen. Met de vingertoppen van zijn andere hand klemde hij het blad op dezelfde plaats, als een omgekeerd dienblad. Onbegrijpend liep ze naar hem toe. Het papier lag nu vlak voor haar. Ze nam de balpen in haar rechterhand en begon trillend, rechtstaand, te schrijven.
Ik…zal…geen…informatie…achterhouden…voor…
“Zet je neer ” Meester Lannoo’s stem leek zachter geworden. Of was dat omdat hij nu zo dichtbij was. Ze meende hem in haar oor te horen ademen, al durfde ze niet opkijken of hij dat ook echt deed. Wat wilde hij nu toch? Zich neerzetten? Waar dan?
Toen begreep ze het plotseling. Ze liet zich langzaam op één knie zakken. Naast zich hoorde ze hem een goedkeuring brommen.
Even later zat ze op haar knieën tegen de zijkant van de bank aan, bijna alsof ze aan het bidden was. Haar uniformrokje kwam maar net boven haar knieën, zodat ze de koude vloer onder haar blote knieschijven voelde. Ze durfde niet opkijken van schaamte. Haar boezem kwam net boven het tafelblad uit. Ze had haar vriendinnen nooit geloofd dat haar borsten zo groot waren, maar nu moest ze toch toegeven dat die dingen haar hinderden om haar armen goed te kunnen plaatsen.
Vijf
Na enkele lijntjes begon Leslie te beseffen wat de bedoeling was: ze begon kramp in haar benen te krijgen. Meester Lannoo was hooguit vijfendertig jaar en dus te jong om nog lijfstraffen gekregen te hebben, laat staan nog te hebben gegeven. Toch wist ze zeker dat dat net iets voor hem zou zijn. En eigenlijk was dit een lijfstraf. Geen enkele inspecteur zou dit toelaten, maar ze was niet van plan te gaan klagen. Ze zou zich nog liever op haar blote kont laten meppen dan dat ze het briefje zou afgeven. Weer verschoten haar wangen bij de gedachte aan haar leraar met een houten rietje in de hand en haar blote billen op zijn schoot. Tot haar afgrijzen voelde ze dat niet alleen haar wangen nu gloeiden…
Ongeveer halverwege het blad voelde ze plots een hand op haar achterste. IJzige bliksemschichten joegen over haar nek en rug. Ze opende haar mond om te protesteren, maar ze was te sprakeloos om iets te zeggen. ‘Houd je postuur’, hoorde ze naast zich, terwijl de hand haar onderlichaam gestadig terug duwde naar de zijkant van de bank. ‘Ja, meester’ antwoordde ze onwillekeurig. Dan stokte haar adem. De verspreking kon niet op een slechter tijdstip komen. Tegen beter weten in bad ze dat hij sarcasme in haar stem gehoord had.
De marteling werd erger. Haar knieën leken wel afgesleten, haar gewrichten verroest. Ze probeerde op haar armen te steunen, maar had er te weinig grip op. Ze probeerde het gewicht op één been te plaatsen, wat er bijna voor zorgde dat haar rechterkuit in slaap viel. Bovendien kon ze zo geen balans houden om te schrijven.
‘ Stop maar, ‘ beval Lannoo achter haar. ‘ Zie je nu wat ik bedoel met geen discipline? U kan niet eens vijf minuten stilzitten, mevrouw Halvaster. ‘
‘ Nee, blijf zitten ‘ merkte hij op toen Leslie aanstalten maakte om recht te komen. ‘ Ik weet wel een manier om ervoor te zorgen dat er een beetje wilskracht in dat slappe lichaam van jouw komt! En kijk voor je! ‘
Hij stond vlak achter haar. Ze wilde zich omdraaien. Rechtkomen en Weglopen. Of toch tenminste wegstrompelen. En toch wilde ze het tegelijk ook niet. Er had een zekere spanning in de lucht gehangen sinds ze wist dat hij van de briefjes wist. Een gevaarlijke, maar net daarom spannende spanning. Ze was zich ervan bewust dat er verder niemand meer in het gebouw was. Mogelijk zelfs in de hele school. Niemand zou hen storen… Ze voelde haar hart kloppen. Haar kruis leek op hetzelfde harde ritme te slaan. Ze bleef zitten.
Zes
Plotseling was er een koele aanraking die haar linkerbeen ruw opzij schoof. Een soort riem, besefte ze. Nog voor ze moed genoeg had om opzij te kijken voelde ze een tweede, gelijkaardige sensatie om haar rechterbeen. Meteen daarna voelde ze de palm zijn koude hand over haar blote rug. Hij zat onder haar uniform! Maar slechts even. Hij stopte net onder het bandje van haar bh. Toen trok hij zich weer terug. Een seconde later voelde ze hoe een derde, langere riem over haar rug en bovenbuik gespannen werd en aan de tafel vastgeklonken. Leer, zo te voelen. Nu pas besefte ze dat een riem al vreemd was, maar drie? Wie droeg nu in ‘s hemelsnaam drie broekriemen?
Zijn handen gleden om haar hals. Hij speelde met enkele lokken van haar haren. Vervolgens schoot er een lint van ijskoude rond haar nek dat zich aan haar huid vastzette. Onwillekeurig voelde ze eraan met haar handen. Wat was dit? Het moest een soort van halsketting zijn, maar wat voor een?
Met dat alles was ze haar strafwerk helemaal vergeten. Daardoor zag ze ook te laat dat de balpen in een snel tempo naar de rand van de tafel aan het rollen was. Ze reikte er zowat instinctief naar met haar rechterarm, maar merkte meteen hoe de riemen zich aanspanden rond de tafelpoten. Ze kon er maar juist bij. Intussen had meester Lannoo haar linkerhand genomen en schoof die in een soort lus, die hij achter haar rug draaide. Ze voelde hoe hij het vastmaakte aan haar nieuwe halsketting. En nog steeds keek ze voor zich uit! Was dit echt? Gebeurde dit werkelijk?
‘M…mijnheer…? ‘Ze was bang. Bang voor wat komen ging. Bang dat ze zich erop verheugde. Hij legde zijn handen zachtjes om haar mond. Ze kon voelen dat er iets ronds en rubberachtig in zijn handpalmen verborgen lag.
‘Stil maar’, fluisterde hij in haar rechteroor. ‘Sssst. Alles komt goed.’ De woorden kalmeerde haar paniek een beetje, al was er ook iets helemaal mis. Pas veel later zou ze begrijpen dat dit de eerste keer was dat ze meester Lannoo zachtaardig hoorde praten. Het voorwerp werd in haar mond geduwd. Ze besefte pas dat er een koordjes aan het rubberen ding zat toen hij eraan trok en deze ter hoogte van haar achterhoofd vast te knopen. Het trok het rubberen ding dieper haar mond in. Dan wist ze ineens wat het was: het was zoiets als ze in die film gezien had…Pulp fiction. Het verbaasde haar hoe vervelend het was. Ze kon nauwelijks slikken! Hij trok zich terug. Leslie schokschouderde even. Ze schoof met haar voeten, probeerde haar linkerhand los te wurmen en tegelijk de mondgag uit te spuwen. Ze wist dat haar rechterhand nog volledig vrij was maar dat ze zich nooit helemaal kon losmaken voordat hij haar zou stoppen. Maar wat zou hij dan doen? Ze begon al dieper te ademen bij de gedachte alleen al. Maar hij vroeg maar één ding: de pen opnemen en verdergaan met straf schrijven.
Zeven
Ik…zal…geen…in-for-ma-tie…ach-ter-hou-den…voor…mijn…le-raar
Daar! Het blad was vol. Leslie voelde haar knieën nu niet meer zo zeer als wel haar linkerarm. Of juister gezegd: ze voelde er helemaal niets meer. Haar kaken deden ook pijn van dat rubberen balletje, maar eigenlijk voelde het vervelender dat er steeds een poeltje speeksel in haar mond zat dat ze niet kon wegslikken.
‘Iwwiw waa-w…waa-ggr!’ Ze hoopte maar dat het duidelijk genoeg was, want verstaanbaarder kon ze zich niet maken. Tot haar verschrikking merkte ze dat ze door de spreekpoging een grote speekselvlek op het blad gemaakt had. En ze had het niet eens kunnen tegenhouden!
Voetstappen achter haar. Ze voelde hoe een hand door haar haren ging, de verwarde bos gladstrijkend. De hand, die van Lannoo moest zijn, dwong haar naar het blad te blijven kijken, recht op de vlek. Hij sprak niet. Dat was ook niet nodig: ze wist wat hij dacht. De hand ging naar onder, passeerde haar nek en werd één enkele vinger die door haar trui heen tegen haar ruggengraat duwde. Hij passeerde over haar ruggenwervels. Maakte een kort maar merkbaar cirkeltje over het bandje van haar bh en vervolgde zijn weg neerwaarts. Op de grens van haar vestje en haar rok hield de vinger halt. Hij baande zich langs de bovenkant van haar rok en de onderkant van haar trui tot hij haar huid vond, precies op het middelpunt van haar onderrug, en duwde deze zelfverzekerd tot tegen de bank. Hij leek op iets te wachten. Ineens besefte Leslie wat hij deed: door haar onderbuik tegen de metalen bar van de bank te drukken kon hij voelen hoe hard ze ademde. En ze ademde hard: ze hijgde! Het besef deed een rilling door haar heen gaan, wat nog extra versterkt was door de zekerheid dat hij het absoluut moest merken.
De rilling was als een signaal voor de priemende vinger: met één ruk haakte hij zich in haar rok en slipje en trok die tot op haar knieën. Leslie hapte naar adem. Ze probeerde het in elk geval: in plaats daarvan verslikte ze zich in de rubberbal. Dan pas voelde ze zijn koele vingers over haar billen komen. Hij gaat me verkrachten! schoot het door haar gedachten. Ze raakte in paniek en begon wild met haar armen en benen te zwaaien. Haar hoofd bokte en zwaaide. Haar vrije rechterhand klauwde tevergeefs aan de bank om recht te komen terwijl ze haar linkerhand dringend uit de wurgende halsketting probeerde te wurmen.
‘Stop!’ beval Lannoo. Het was niet de stem die ze kende van de strenge Franse lessen, en tegelijkertijd ook wel. Dit was de stem die maakte dat ze zo vaak als “Meester” Lannoo aan hem dacht. Een seconde lang gehoorzaamde ze inderdaad, verbluft. Dan besefte ze de situatie opnieuw en begon ze weer te kronkelen. Dit wilde ze niet! Ze wilde vrij zijn. Ze wilde overal ter wereld zijn behalve hier, in dit schemerige lokaal in een verlaten school. Ze stampte op de vloeren. Ze schaafde haar buik in een poging los te breken. Het schuren van de bank moest tot beneden hoorbaar zijn. Ze wrikte en schudde, trok en beet. Het hielp niets.
Ze wist niet hoelang ze zo doorging. Maar op een zeker moment besefte ze dat ze instinctief reageerde. Als een dom dier dat alleen maar reflexen gebruikt en zo nooit uit gevangenschap zou kunnen ontsnappen. Haar rechterhand was altijd vrij geweest! Langzaam kwam ze tot rust. Ze boog haar rechterarm langzaam naar achteren en voelde aan de halsketting. Er hing achter haar een haakje aan waaraan zat een soort lang, rond metaal hing. Een musketon, bedacht ze. Zoiets als Katrien aan haar boekentas had hangen. Hoe ging dat nu weer open? Ach ja…gewoon in knijpen. Ze trok haar schouders nog wat verder open om haar hand volledig rond de musketon te krijgen. Ze kneep…En kneep harder. Geen beweging in te krijgen. Ze huilde in gesmoorde frustratie. Maar ze voelde iets onregelmatig onder haar pink: een soort zwelling over het metaal. Ze betastte het en merkte dat ze het kon verplaatsen. Nee… verdraaien. Met wijs- en middelvinger draaide ze het ding tot het niet meer verder kon. Weer kneep ze uit alle macht. Half moedeloos draaide ze de musketonring nu de andere kant uit. Plots voelde ze de musketon vanzelf naar binnen meegeven. Op dat moment voelde ze hoe haar rechterhand werd weggetrokken.’MMMMmmmh!’ piepte ze. Ze was Lannoo helemaal uit het oog verloren.
‘Zeven minuten en achtendertig seconden…mevrouw Halsaver’ klonk het achter haar. ‘Dat is nu wat ik bedoel. Je hebt geen discipline. Kijk nu toch eens: je hebt jezelf geschaafd en gepijnigd, terwijl je jezelf zo had kunnen losmaken. Waar was al die paniek nu echt voor nodig?’ ‘mm…mmmmhhhh’ Leslie voelde zich alsof ze door de grond kon zinken. Ze bloosde. Toch voelde haar gezicht nu niet zo vreemd aan als haar kont. Het was alsof zijn woorden rechtstreeks op haar naaktheid sloegen, alsof het onzichtbare koorden waren die met volle kracht haar billen ranselden.
Acht
Ze draaide zich naar hem om. Vreemd genoeg had ze al die tijd niet eens gepoogd rond te kijken. Hij was naast haar komen staan en keek neer op het blad voor hem. Tijdens haar worsteling was er nog meer speeksel ontsnapt. Er liepen meerdere vlekken en sliertjes over het beschreven blad. ‘Ik tel 8 afzonderlijke vlekken en 5 strepen. Je had ze allemaal kunnen vermijden. Maar ik zal je disciplineren, meisje.’ Met die woorden rommelde hij in zijn aktetas. Er kwam een houten rietje weer tevoorschijn. Leslie werd warm en koud toen ze het zag.
Hij liep weer naar achter. Leslie haalde diep adem. Ze moest op haar tanden bijten. Ze kon dit. Ze kon dit… Een vlakke hand sloeg haar. De klets weerkaatste in haar oren. ‘één.’ Een vlakke hand? Hij had toch…Een tweede slag weerklonk op hetzelfde moment dat ze ‘Twee’ hoorde. ‘Drie’ Leslie merkte dat haar tanden al diep in het rubber zat. En dan nog kon ze zich niet helemaal inhouden.
‘Vier’. Een zacht gepiep ontsnapte haar.
‘Vijf’. Ze kneep haar ogen dicht. Eigenlijk probeerde ze haar hele lichaam samen te knijpen om zich te sterken tegen de pijn.
‘zes’. Lag het nu aan haar of sloeg hij nu elke…
‘zeven’. ‘mmmffff’
‘acht’. ‘MMMMpppfff’
Stilte. Ze ontspande zich een beetje. Dan voelde ze een vreemd soort tocht over haar linkerbil. Het rietje, besefte ze. In een flits van gruwelijk inzicht besefte ze het ineens…acht vlekken en vijf strepen op het blad, acht meppen met de blote hand en vijf met het rietje.
De eerste mep raakte haar. Het was minder erg dan…
Nee! Nee, toch niet. Het was even…
‘Mmmm’ verdorie, waarom telde hij nu niet?
‘m….pffff’ Nog eentje…nog eentje…
‘MMMM!’
Afgelopen. Ze had het doorstaan. Een straf zoals ze nooit eerder gekregen had. Ze voelde tranen in zich opwellen. Van pijn of van opluchting? In elk geval was ze niet van plan zich toe te staan in huilen uit te barsten. Dat plezier wilde ze hem niet gunnen. Bovendien lag het papier met haar strafwerk nog steeds als een zwaard van Damocles onder haar!
Negen
Zijn handen lagen plotseling op haar gespreide enkels. Beide handen op beide enkels. Net toen ze zich bedacht precies waar en hoe hij moest staan kwamen zijn handen al wrijvend omhoog. Hij schoof haar slipje weer omhoog. Dan haar rok. Vervolgens maakte hij de riem over haar onderbuik los. De handen masseerden haar onderrug even, en vervolgden toen hun weg omhoog…onder haar blouse. Tergend langzaam haakte hij haar bh los en trok beide uiteinden omlaag. Ze schudde wat met haar lichaam. Het leek wel of de zijde aan haar borsten kleefde. Ze keek om, maar werd er direct voor afgestraft.
‘Kijk voor je’ hoorde ze toonloos, direct gevolgd door een scherpe tik op haar linkerbil. De handen kropen weer terug in haar blouse, dit keer langs de voorkant. Hij had iets dat aanvoelde als een ruw koord in zijn handen. Vaardig maakten de handen rondjes rond haar linkerborst, haar een nieuwe, strakkere bh aanlijnend. Wat gefriemel gaf aan dat hij er een knoop inlegde. Een hand verdween omlaag. De andere hand gaf de lus door naar de opening aan haar hals. Snel en routineus trok hij het ruwe koord omhoog. Hij kwam voor haar staan en liep met het koord van haar weg. Het was alsof ze aan een leiband liep, alleen was die aan haar linkerborst vastgemaakt in plaats van om haar nek.
Maar haar hoofd was te verward om vragen te stellen. Hij was alweer bezig het uiteinde van haar “leiband” in een lessenaar te duwen en het er aan de andere kant weer doorheen te halen. Zo bleef hij even staan, bestudeerde haar even en ging toen met andere zaken verder.
Het blad met strafwerk verdween in zijn tas. Vervolgens zette hij zich half op de bank, nam haar hoofd in zijn handen en keek haar recht in de ogen. Leslie probeerde zijn blik te beantwoorden maar slaagde er niet in. Ze kon zijn blik simpelweg niet weerstaan. Ze was nog steeds beschaamd, al wist ze goed dat hij intussen al veel verder was gegaan dan zijzelf met haar stiekeme briefjes. Maar dat was rationalisatie, en de situatie was allesbehalve rationeel. Ze was bang voor wat ze voelde, maar kon zich er niet vanaf maken. Ze kon de hypnose breken. Ze zou haar hand kunnen optillen en hem in het gezicht slaan. Ze zou hem voor het gerecht kunnen brengen en zelfs in de gevangenis laten belanden. Maar op dit moment leek het haar eenvoudiger om op eigen kracht naar de maan te vliegen.
Tien
Lannoo reikte achter haar hoofd. Eerst ging haar linkerarm los. Vervolgens maakte hij de rubberen bal uit haar mond los en stak die weg, niet eens de moeite nemend om het speeksel af te vegen. Leslie sprak stilte. Misschien dat ze eerst het rubber als reden had aangevoerd om hem niet de huid vol te schelden. Nu besefte ze dat de bal alleen vervangen was door iets wat haar mond nog veel vaster dicht snoerde…discipline. Ze was te bang voor de gevolgen om ook maar een kik te geven. En te opgewonden.
Het andere uiteinde van het koord dat om haar linkerborst spande bracht hij naar haar lippen. Bijna dankbaar nam ze het tussen haar lippen. Ze beet er met meerdere tanden op, zodat ze van haar morele plicht iets te zeggen ontslagen was. Hij liep om haar heen en begon aan de riemen te zitten. De riemen om haar onderrug werd weggehaald, die om haar benen losser gemaakt. Ze werd tot staan gebracht, waardoor de riemen tot op haar enkels vielen. Daar trok hij ze opnieuw strak. Hij nam het koord weer uit haar lippen en trok er zachtjes aan terwijl hij in haar rug duwde. Ze boog zich wat voorover. Hij bleef trekken, maar zachtjes, als om haar gebonden linkerborst niet meer te pijnigen dan nodig was haar de hint te laten begrijpen. Ze boog zich helemaal voorover op de bank. Nog bleef hij trekken. Na een kleine aarzeling trok ze haar benen op. Ze kronkelde over de bank, gebruikte haar rechterarm om haar voorwaarts te duwen. De riemen om haar voeten hinderden haar volledig op de bank te kruipen. Maar ze moest nu nog maar een klein stukje verder. En inderdaad: net toen haar borsten recht boven de andere lessenaar sleepten hield het trekken op. Haar benen konden trouwens evenmin verder omhoog verplaatst worden. Met haar gespreide benen vormde een grote letter Y, dwars over de schoolbank. Haar hoofd kwam net over de andere kant van de bank uit.
Meester Lannoo kwam naast haar staan. Het koord werd in haar blouse geduwd en onder haar kleren aan haar rechterborst gewonden en geknoopt. Als ze de vernedering buiten beschouwing liet was de pose best aangenaam. Haar spieren konden in elk geval rusten. Ze hoorde hem weer in zijn tas rommelen. Ze wilde omkijken, maar de herinnering aan de tik weerhield haar. Hij kwam vlak naast haar staan. Zo te horen had hij een papier – of zelfs meerdere papieren – vast. Haar strafwerk? ‘Mevrouw Halsaver,’ sprak meester Lannoo. ‘Aan uw gebrek aan discipline kan gewerkt worden. Maar slordigheid is onvergeeflijk. Ik zou toch echt denken dat u weet wat belangrijk is voor uw toekomst. U moet hier echt dringend lessen uit trekken…’ Hij klonk bijna treurig.
Leslie hervond haar stem. ‘Het…het spijt me werkelijk, meneer Lannoo. Echt…werkelijk’
Dit is gewoon te gek voor woorden, dacht ze. Ze lag hier met gespreide benen bovenop een schoolbank gebonden, met een soort hondenketting aan haar nek, een kont die half beurs geslagen was en twee voeten die met riemen aan de bank hingen. En ze zaten hier te praten alsof het een gewone preek was! ‘Dat geloof ik graag, Leslie,’ zei Lannoo. ‘Dat geloof ik absoluut.’ Leslie? Sinds wanneer noemt hij mensen…
De gedachte bevroor toen haar het papier getoond werd. Daar, op nog geen tien centimeter afstand, hield hij een kopie van één van haar briefjes. De tekening was nogal kinderachtig. Een schetsje dat een zesjarige nog zou kunnen tekenen. Maar een zesjarige zou nooit een leraar met een zweep afbeelden en een stijve penis die zo lang als zijn arm was. Evenmin zou er een naakt meisje met kastanjebruin haar voor zijn voeten rondkruipen met een tekstballonnetje ernaast waarin ‘als ik hem nu eens zou XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX dan Xou hij XXl wat minder hard worden’ stond. De tekst was vroeger anders geweest. Ze had het meeste van de tekst zelf met zwarte stift onleesbaar gemaakt voordat ze het briefje had doorgegeven. De tekening was al ziekelijk genoeg geweest. Het was niet het meest pikante dat ze gemaakt had, maar erg genoeg. Het was het briefje waarbij ze bijna Ingrid als vriendin had verloren toen was gebleken dat zij het briefje ergens had verloren gedaan. De ruzie werd pas bijgelegd toen ze het na een week koortsachtig zoeken toch terugvonden. Te laat, bleek nu. Veel te laat.
Alle kleur was uit Leslie’s gezicht verdwenen. Ze kon niets zeggen. Op dat moment verduisterde haar wereld. Meester Lannoo had haar bh voor haar ogen getrokken en bond deze nu op haar achterhoofd vast…
Epiloog
De deur sloeg dicht. Leslie hoorde het niet. In haar oren klonk nog steeds de laatste woorden na… ‘Ik laat je gaan. Laat dit een straf zijn voor je frivoliteiten. Zonder discipline kom je nergens.’
Langzaam werd ze de wereld weer gewaar. Haar enkels werden stijf. Ze probeerde het te negeren, alle details van haar positie te herinneren. Hoe ze op de bank gespreid lag. Met welke knopen haar borsten vastzaten. Hoe strak de halsketting gespannen stond en waar haar bh rond haar gezicht plakte. Ze roerde met haar tong door haar mond. Ze proefde nog duidelijk zilte smaak van zijn zaad. Ze was geschrokken toen hij kwam. Ze zou zich teruggetrokken hebben als hij zijn hand niet op haar achterhoofd had gedrukt, waardoor alles in haar mond terechtkwam.
Het werd kouder. Ze begon te beseffen dat het ijdele hoop zou zijn dat haar meester zou terugkomen voor een bisnummertje. Bovendien had hij haar een klein cadeautje vooraan in haar onderbroek geschoven. Dat zou hij anders nooit gedaan hebben. Haar borsten begonnen lichtjes te tintelen. Als ze niet snel rechtkwam zou ze er nog minutenlang bijenkorven onder blijven voelen. Ze voelde even aan haar achterhoofd. Zoals ze had gemerkt had hij de zijden koordjes van haar bh zo ruw vastgeknoopt dat het een gepulk zou worden om het los te maken. Dat moest dus maar even wachten… De koorden over haar borsten zaten gelukkig niet zo strak vast. Of was het omdat het touw wat groter was? In elk geval duurde het maar een paar seconden of de knopen begonnen al te ontwarren. Rechtkomen bleek moeilijker dan ze gedacht had. Haar enkels gaven niet zo eenvoudig mee als ze dacht. Achteruitkronkelen ging veel te traag. Dan bedacht ze dat als ze zich afzette met beide handen, ze recht achteruit kon schuiven en zo haar voeten met riemen en al tot op de grond kon laten zakken. Ze wilde zich bukken om de riemen los te maken, maar bedacht zich. In plaats daarvan wierp ze haar hoofd in haar nek en begon schalks, met haar benen in een matige spreidstand, aan de knoop op haar achterhoofd te pulken.
Het duurde even voordat ze deze knoop loskreeg. Hoelang wist ze niet, maar het scheen haar langer toe dan de rest van haar ontsnapping. Uiteindelijk kreeg ze er toch een stukje stof toe zich onder een ander stukje te laten doorschuiven zodat de hele constructie ontwarde. De bh viel en onthulde…een leeg klaslokaal. Ze kon een zucht van spijt niet onderdrukken. Ze voelde aan haar rok: meteen voelde ze het papiertje tegen haar kutje aandrukken, alsof het haar een belofte maakte. Maar eerst moesten haar enkels los. Het waren geen echte broeksriemen, zoals ze verondersteld had. Ze waren kleiner en dikker. Eigenlijk zou het haar niet veel verbazen moesten die riemen speciaal voor dit doel gemaakt waren. Het koord dat op tafel lag was een gewoon huis-tuin-en-keukenkoord. Toch was het evenmin op zijn plaats in een klaslokaal. Hij moest dus alles reeds op voorhand gepland hebben, maar dat maakte haar niet uit. Ze was toch al van plan geweest alles mee te pakken dat aan de daad herinnerde…
Even later stond ze voor de spiegel zichzelf te bewonderen. Ze had blozende wangen, zag er nog slordiger uit dan voorheen en had een glans in haar ogen. Maar ze keek vooral naar de halsketting. Ze had al gevoeld dat het geen prul was, maar het was mooier dan ze had verwacht. Chique zwart leder met effen witte draden erdoor gevlochten diende als half jasje voor een gevlochten ketting van zilverkleurig draad. De musketon kon er overal gemakkelijk aangehaakt worden, maar maakte het geheel niet mooier. De vorm van de musketon, die wat aan een uitroepteken deed denken en de lichtgele kleur vloekten een beetje met de schoonheid van de ketting. Maar dat was niet erg: ze was eens benieuwd wat haar vriendinnen zouden zeggen als ze haar ermee zagen pronken. Uiteraard was ze niet van plan ook maar toespelingen te maken hoe ze het ding gekregen had.
Terwijl ze met de vingers van haar linkerhand door haar nieuw bezit wond, nam ze met haar andere hand het papier uit haar slipje. Het was nat. Ze hoopte maar dat hij dat gemerkt had toen hij het erin schoof. Ze ontvouwde het papiertje. Halverwege zag ze het al: de kopie van haar tekening! In een reflex reikte ze naar haar zak, en voelde daar het andere briefje zitten dat aan het begin van dit helse avontuur uit haar agenda was gevallen. Ze bekeek de kopie grondig maar zag niets nieuw. Ook op de achterkant stond geen aanwijzing. Waarom had hij dat gedaan? Plots vielen alle stukjes op elkaar. Zonder discipline kom je nergens, had hij gezegd. Zij had haar geheim niet goed genoeg bewaard, en daarvoor had hij haar gestraft. Nu die straf was afgelopen had hij geen recht meer haar geheim te weten. En die straf…die straf was precies datgene te krijgen wat ze hier had getekend! En dat was ook waarom hij haar had laten nablijven. Door haar eigen domme schuld had ze het alleen maar erger gemaakt.
En dat, bedacht ze nu, betekende ook dat hij haar er nooit zou op aanspreken. Zou dat kunnen? Zou het kunnen dat hij haar enkel en alleen wat discipline wilde bijbrengen? Het gevoel van opwinding verdween. Ze verfrommelde het papiertje en drukte het in haar hand fijn. Ze stond op het punt te gaan huilen of kwaad te worden. Ze had dat getekend als grapje. Om haar vriendinnen wat te choqueren. Maar nu ze het ook had gekregen voelde ze spijt dat ze niet meer had getekend. Hij kon zich niet zonder meer terugtrekken! Dat was niet eerlijk. Tranen leken opnieuw in haar ogen op te wellen. Dan bedacht ze zich iets. Opnieuw keek ze in de spiegel, wat beter dan de vorige keer. Ze zag een jonge vrouw terugkijken. Zij was het, maar toch ook niet. Niet de Leslie Halsaver die ze haar hele leven was geweest. Deze Leslie was niet zozeer slordig gekleed, als wel expres slordig. Haar lokken leken door haar dunne lachje iets wilds te krijgen. Haar ogen kregen bij een zekere gedachte iets van een twinkeling die er voorheen nooit was.
©Wever