Auteur: Charlotte Caron
Recensie door guilty^
De omslag van De Vlucht is veelbelovend. Bijna had ik er overheen gekeken, maar op het nippertje trokken de collar en het masker van het meisje op de foto mijn aandacht. De begeleidende tekst bleek nog veelbelovender: Een zestienjarige gymnasiaste vertrekt naar Parijs om vervulling te vinden voor haar kinky verlangens en wordt het slachtoffer van een voormalige Miss Frankrijk voor wie de stap van sado-masochistische seks naar moord een kleine is. “De vlucht is een verontrustende afdaling in de hel, met scenes waarvoor je het liefst de ogen zou sluiten, maar die je moet lezen en die vervolgens als lastige vliegen in je herinnering blijven rondzoemen.”
Caron laat ons eerst kort kennismaken met Julie die haar luxe leventje vaarwel zegt en wegloopt naar Parijs. Ze wil daar haar fantasie in vervulling laten gaan om zich als hoer te verkopen. Lopend op haar ‘hoerenschoenen’ wordt ze geronseld door Hafid, die voor ‘De Man’ werkt en voor hem werkt ze twee weken als hoertje in een bordeel. Wanneer De Man haar na twee weken voor een restaurantje wat laat tippelen verdwijnt ze spoorloos.
Het boek wisselt dan van perspectief. De lezer maakt kennis met een gevangene die, ontevreden met zijn advocaat en tegen de afspraken in, ‘onschuldig’ pleit in een rechtszaak en besluit in plaats van zijn proces bij te wonen, zijn verhaal aan het papier toe te vertrouwen. Deze man, volgens de achterflap een loser, is naar eigen zeggen een kleine crimineel. Via een oud dienstmaatje komt hij in contact met de mooie Claire, ex-miss Frankrijk en minnares van een rijke ambassadeur, die in hem een slaafje herkent. Hij wordt haar eigendom.
Vervolgens zien we via een serie flashbacks de ontwikkeling van de relatie tussen Claire en de ikfiguur door de ogen van de laatste. Hierbij wordt nadrukkelijk een onbetrouwbaar perspectief toegepast. Winkels waar de hoofdpersoon is geweest blijken volgens zijn advocaat niet te bestaan en personen die hem en Claire gezien zouden hebben ontkennen dat. Duidelijk is dat iemand de man ergens voor wil laten opdraaien.
Dan belandt de lezer via een nachtelijke autorit door het met travestieten bezaaide nachtleven van Parijs in een bekende scene. Vanuit het perspectief van de ikfiguur (her)beleven we de ontvoering en brute moord op Julie. En het blijft niet bij een moord. De rest van het boek is een knap geschreven verslag van de periode na de moord, waarin de ikfiguur op zoek gaat naar de identiteit van Julie en er zelfs geswitcht wordt wanneer Claire boete zegt te willen doen voor de door haar gepleegde moorden. Ondertussen stevent het verhaal wel in sneltreinvaart af op de ontdekking van de moorden.
Een fragment (p.80-81):
“Ik dacht dat ik voor Claire in het vierkant had gestaan totdat ik erbij neerviel, maar zij liet me begrijpen dat ik het voor mezelf had gedaan, voor mijn eigen extase, mijn eigen opwinding. Ze deed dat door me dezelfde straf te laten ondergaan als de middag dat ik voor de eerste keer in het vierkant had gestaan. “Kijk”, zei ze voor ze me knevelde en blinddoekte. Ik keek en zag de stok die mijn vel zou scheuren en net als de vorige keer maakte zich een verschrikkelijke angst van me meester. Ze maakte mijn riem los en ontblootte me. Haar vingers trokken een streep over de voorkant van mijn dijen, vlak boven de striem, die nog altijd pijnlijk opgezwollen was. Ik huiverde. Mijn pik stond recht overeind. Duizelig van opwinding wachtte ik op de stem die mij zou opdragen mijn armen boven mijn hoofd te strekken en op mijn tenen te pan staan, op het vreselijke geluid dat de klap aankondigde, waarna het alles verscheurende moment zou volgen dat de extase van de pijn inleidde. Maar ze weigerde te doen wat ik van haar wilde. “Trek je af”, zei ze. Bijna teleurgesteld was ik dat het moment werd uitgesteld. “Schiet op”, zei ze. Ik gehoorzaamde en terwijl ik deed wat ze van mij verlangde, voelde ik mijn opwinding stijgen. En toen kwam ik klaar. Ik was leeg. Alle spanning was uit me geweken, het was volbracht. Op dat moment zei ze dat ik mijn armen boven me moest strekken en dat ik op mijn tenen moest gaan staan. Nee, dacht ik, dit is onmogelijk, niet nu, het is te laat, dit wil ik niet. “Armen boven je hoofd. Op je tenen”, herhaalde ze. Vanaf dat moment was alles anders. Er was geen opwinding, geen extase. Alleen nog pijn en vernedering. En gehoorzaamheid.”
Het op zich dunne verhaal blijft toch boeien, niet in de laatste plaats door knap gegoochel met de perspectieven. De kille en afstandelijke tweede beschrijving van de ontvoering van Julie en de daaropvolgende moord is een briljante zet van Caron, die immers de lezer wel kennis heeft laten maken met de scholiere, maar haar hoofdpersonen niet. De sm-spellen tussen Claire en de ikfiguur die door het hele boek heen geregeld opduiken, zijn bovendien onderhoudend en leuk geschreven. En ook de ontknoping blijkt minder recht-toe-recht-aan dan de verhaallijn in eerste instantie doet vermoeden.
Jammer dat er in de vertaling wat woorden zijn weggevallen, en dat de nummering van de delen nu eens in gewone, dan weer in Romeinse cijfers is. Het komt zo een beetje teveel als goedkoop haastwerk over. Toch is het boek, hoewel geen literair hoogstandje, een leuk geschreven thriller, die zeker meer waard is dan de ramsjprijs van vijf euro die De Slegte ervoor vraagt. Absoluut goed voor een paar uur leesplezier.
Bestelinformatie
Uitgeverij: Signature
Jaar van uitgave: 2000
ISBN: ISBN 9056720295 (175 pagina’s)