We hebben elders op deze website BDSM omschreven als een spel tussen twee mensen waarin één van de twee overheersend is en de ander zich aan diegene onderwerpt. Dat klinkt duidelijk, zelfs simpel. Maar de praktijk is weerbarstiger. Wat nu als een sub het moeilijk vindt om zich te onderwerpen en te gehoorzamen aan zijn of haar Dom(me)? MsWorthy_one_38, een lesbische Domme die samen met haar kim vorm geeft aan ‘power exchange’, schreef over haar eigen ervaringen. Hieronder vind je een vertaling en bewerking van haar artikel Submissive Resistance.
Zelfbescherming
“Wat kun je als Dom(me) doen om de controle over je sub te behouden als je sub zich verzet of probeert je te manipuleren” Deze vraag, in een forum gepost, vormde de inspiratie voor dit artikel. Het antwoord op deze vraag lijkt misschien simpel, maar is het allesbehalve.
Verzet van een onderdanige werd een dilemma voor kim en mij zodra de nieuwigheid van onze D/s-relatie eraf was. Preciezer gezegd: toen we ontdekten dat ‘power exchange’ in de praktijk heel anders – en veel moeilijker – was dan we ons van te voren hadden voorgesteld. We waren op de ‘juiste’ manier gestart: we praatten over wat D/s voor elk van ons betekende, wat we ervan verwachtten, wat we bereid waren te geven. We vulden elk een BDSM-checklist in en bespraken onze grenzen en verlangens. We zetten op een rijtje wat we elk nodig hadden binnen onze D/s-relatie, zowel seksueel als met betrekking tot macht en zeggenschap. Ik las en las en las en zocht informatie over alles wat me niet duidelijk was. We praatten over de informatie die ik vond en ik leerde kim om duidelijker te communiceren. We onderhandelden, sloten compromissen en pasten afspraken aan als dat nodig was. Maar toch stuitten we op problemen rondom verzet.
In de eerste maanden van onze relatie leerden we dat verzet tegen macht of controle van iemand anders sterk is. Ook al is de sub er al aan gewend om een deel van haar macht op te geven, het steekt toch de kop op. Verzet tegen controle is iets heel normaals. Het is een teken dat de sub aangeleerd gedrag (discussiëren, argumenteren en manipuleren) gebruikt om zichzelf te beschermen tegen overdonderd, overschaduwd en misbruikt worden. Wanneer persoonlijke grenzen worden geraakt, treden zelfbeschermingsmechanismen in werking.
Het verzet dat kim voelde, kwam op verschillende manieren tot uiting:
- kim verzette zich ertegen dat ze moest opletten hoe ze dingen die ze tegen mij zei, verwoordde. Ze hield vol dat ze het gewoon wel eens vergat en/of niet begreep waarom haar woordkeus nu zo verschrikkelijk belangrijk was.
- kim huilde als het haar niet lukte om aandacht te krijgen en ik bleef vastbesloten niet toe te geven, omdat ik niet wilde dat haar manipulatie (huilen was daarvan een voorbeeld) zou werken. Daardoor ging kim nog harder huilen, met uiteindelijk ruzie tot gevolg. Dit was overigens geen bewuste manipulatie; kim was niet heel bewust bezig haar zin door te drijven, ze liet zich alleen door haar emoties leiden en was zich niet bewust van hoe haar gedrag op mij overkwam.
- we ruzieden over haar afwerende en verdedigende houding – zij hield vol dat ze zich niet verdedigend opstelde en ik hield vol dat haar woorden en lichaamstaal anders suggereerden.
- kim weigerde commando’s en opdrachten te vervullen waarmee ze eerder akkoord gegaan was. De opdrachten hadden, toen we er alleen maar over praatten, zoveel makkelijker geleken dan toen ze ze daadwerkelijk moest gaan uitvoeren. Als ik haar zei iets te doen wat ze niet wilde doen, bokte ze. Ze was te vergelijken met een paard dat het prima lijkt te vinden dat het een zadel draagt, totdat je er daadwerkelijk op klimt en via de teugels zijn vrijheid gaat controleren. Ze ging de discussie aan en ging uitleggen waarom déze keer de uitzondering op de regel moest zijn.
- kim pleegde passief verzet, om vervolgens te ontkennen dat ze zich verzette. Ik gaf haar bijvoorbeeld opdracht om naar bed te gaan, want we waren overeengekomen dat ik haar bedtijd zou bepalen. Ze ging dan wel naar bed, maar kwam vervolgens nog diverse keren weer uit bed om naar het toilet te gaan of ze hield zichzelf op andere manieren wakker.
Na dit soort ‘verzetsmomenten’ waren we uren bezig om onze ‘power exchange’ weer in balans te krijgen (bij ons was die balans een 80 – 20 verdeling van macht). Ik besteedde veel tijd aan het in goede banen leiden van discussies en het vermijden van ruzie. Ik gebruikte al het geduld dat ik had en bleef dan nog geduldig als kim wéér verzetsgedrag vertoonde. Ik begon me af te vragen waar de macht was die ik in deze ‘power exchange’ verondersteld werd te hebben. Het leek er veel op dat kim alle macht had, niet ik. En ten diepste was dat nog waar ook. Als kim overstuur was, werd van mij verwacht dat ik er alles aan deed om erachter te komen wat er aan de hand was. Als kim moeite had om zich aan mij te onderwerpen, moest ik haar helpen om de controle los te laten. Als ze zich verzette, was het mijn taak om haar te helpen het verlangen naar overgave (terug) te vinden. Als kim bang was, moest ik de oorzaak van haar angst vinden en haar helpen om van die angst te genezen.
Machtsoverdracht?
Zelfs op terreinen waarop het voor haar makkelijker was om mij macht te geven, waren er problemen. Vaak zei kim dat ze wilde dat ik strenger zou zijn, maar als ik haar vervolgens commandeerde om mij te dienen in plaats van het beleefd te vragen (wat ik normaal deed), moest ik eerst nagaan of zij daarvoor wel in de stemming was en ertegen kon dat ik van toon veranderde. De eerste keer dat ik probeerde haar zonder voorafgaande waarschuwing te ‘domineren’, eindigde in gekwetste gevoelens bij kim en frustratie bij mij. Toen ik uitlegde dat het niet voelde alsof zij mij macht over haar gegeven had als ik eerst moest vragen of ik die macht wel mocht gebruiken, begreep ze wat ik bedoelde. Als ik eerst bij haar moest checken, had zíj de macht.
Dit was niet mijn idee van domineren. Dit was geen ‘power exchange’, geen machtsoverdracht. Dit was meer een uitlenen van macht, een spelletje. Ik had minder macht in deze D/s-relatie dan ik had voordat we aan de relatie begonnen. Ik moest voor mijn gevoel continu mijn volle aandacht op kim richten en al háár problemen, zorgen en angsten aanpakken. Míjn verlangens werden niet eerst vervuld. Ze werden zelfs vaak in het geheel niet vervuld.
Ik begreep best dat voor haar zorgen, haar trainen en met haar op zoek gaan naar de wortel van haar angsten mijn verantwoordelijkheid als kims Domme waren. Dat waren ook taken die ik graag op me wilde nemen. Maar het leek erop dat ik, nu ik haar Domme was, ook al haar werk moest doen. Ze verwachtte van mij dat ik uitvond waar haar verzet vandaan kwam en dat manco zou repareren. In gesprekken die op onze onenigheden volgden, gaf ze toe dat ze wilde dat ik ervoor zou zorgen dat zij me gehoorzaamde. En dus, hoewel ik wist dat overgave niet af te dwingen is, hield ik mijn poot stijf als kim weer eens bokte en strafte ik haar voor haar ongehoorzaamheid.
Straf
De straf die ik kim gaf, was niet de erotische spanking waar veel subs over fantaseren als ze aan straf denken. Ik gaf kim geen opdracht om naakt en wijdbeens te gaan zitten terwijl ik uitgebreid praatte over de zogenaamd vervelende dingen die ik met haar zou gaan doen. Als ik haar in de hoek zette, zat ik niet continu naar haar te kijken met seks in mijn gedachten. Het grootste deel van de tijd negeerde ik haar. Dit was echt. Dit was gedwongen worden te gehoorzamen of anders de consequenties van ongehoorzaamheid dragen. Straf is geen spelletje. Bij kim wekte genegeerd worden echter een gevoel van vernedering op, en uiteindelijk voelde ze zich door straf alleen maar niet geliefd en niet op waarde geschat. Ik wist dat straf niet alleen niet werkte, maar ook nog eens de zekerheid die kim in onze relatie voelde, ondermijnde.
Kim wist dat ze zelfonderzoek te doen had om erachter te komen waar haar angsten en verzet vandaan kwamen. Ik zei haar dat vaak genoeg en gaf haar ook specifieke opdrachten die haar konden helpen om erachter te komen wat er bij haar in haar hoofd en hart speelde. Niettemin leek het er sterk op dat ze dacht dat sub-zijn betekende dat ze nergens – niet eens voor haar eigen geluk en welzijn – verantwoordelijkheid voor hoefde te nemen. Dat sprak ze toen zo niet uit overigens. Dat ze geloofde geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen – iets wat veel nieuwe subs denken – is iets wat ze later pas ging inzien, toen ze haar passieve houding opgegeven had en zelf op zoek ging naar welke mechanismen er bij haar speelden.
Tot slot
Om terug te komen op de vraag waarmee we begonnen: “”als je sub niet gehoorzaamt, moet je haar straffen” is een te simpel antwoord. De zelfbeschermingsmechanismen die aan verzet ten grondslag liggen, zijn veel complexer dan met straf is ‘op te lossen’. Er is niets dat een Dom(me) kan doen om gehoorzaamheid koste wat kost af te dwingen, maar er is veel dat een sub kan doen om erachter te komen waar haar verzet vandaan komt en hoe zij dat verzet kan bestrijden. Totdat de sub zich realiseert dat ze verantwoordelijk is voor haar eigen overgave, kan een Dom(me) weinig met haar beginnen. Een kundige, geduldige en zelfbewuste Dom(me) kan een sub trainen om macht op te geven, maar alleen als de sub in kwestie bereid is om in zichzelf te graven en de confrontatie met (aangeleerde) mechanismen aan te gaan.