Wat zijn grenzen? Waarop zijn grenzen gebaseerd? En hoe weet je nu wat jouw grenzen zijn? Misschien kan Miria Hunter je een beetje op weg helpen. Hieronder vind je een vertaling en bewerking van haar artikel Establishing Limits: Going Full Circle Zij schrijft vanuit haar eigen ervaringen als 24/7 slavin die getrouwd is met haar Meester.
Er zijn dingen die we allemaal beschouwen als ‘acceptabel’ en ‘niet acceptabel’. Acceptabele dingen zijn de dingen die we normaal gesproken prettig vinden om te ervaren en proberen regelmatig te doen. Dingen die we niet acceptabel vinden, zijn dingen waar we niet van genieten; op een bepaalde manier vinden we ze aanstootgevend, weerzinwekkend of moreel verkeerd. De dingen waarvan we genieten en die we accepteren, vallen binnen onze ‘grenzen’. De dingen waarvan we, om welke reden dan ook, niet genieten, vallen daarbuiten.
Binnen BDSM kennen we twee soorten grenzen: harde grenzen en zachte grenzen. Een ‘harde grens’ heeft betrekking op iets dat je onder geen enkele omstandigheid zult doen en dat om welke reden dan ook buiten jouw individuele gebied van acceptabele dingen valt. Die reden kan mentaal, fysiek of emotioneel zijn. Over een harde grens kan niet worden onderhandeld. Niemand kan en mag jou over die grens heen (proberen te) duwen. Je hoeft aan niemand dan jouzelf en je Dominant uit te leggen waarom een bepaalde activiteit voor jou een harde grens is. Het kan zijn dat je harde grens nooit zal veranderen, maar zeg nooit nooit. Mensen veranderen en daarmee kan ook jouw definitie van ‘acceptabel’ veranderen. Het kan dus zijn dat harde grenzen toch soms verschuiven.
Een ‘zachte grens’ heeft betrekking op dingen die we op het randje van acceptabel vinden. Niet zonder meer acceptabel, maar ook niet zonder meer onacceptabel. Het zijn dingen die ons intrigeren. Met de juiste persoon en onder de juiste omstandigheden willen we ze misschien toch wel proberen. Ofwel: zachte grenzen geven een ‘testgebied’ aan. De deur naar dingen die moeilijker, enger of nog nooit geprobeerd zijn, staat wel open, maar we lopen in ons eigen tempo op die deur af.
Toen ik met BDSM begon, dacht ik dat er niets was dat ik niet zou doen. Klinkt dat bekend? Het lijkt alsof iedereen die nieuw is in BDSM-land zegt dat er niets is dat zij niet zullen doen. Vervolgens beginnen ze te lezen en ontdekken ze wat er in BDSM allemaal wel niet mogelijk is, en begint de werkelijkheid door te dringen. Toen ik mijn eerste checklist invulde, stond daar veel vaker ‘nee’ dan ‘ja’ op. Ik wilde dat ik een opname had van wat ik toen dacht. Ik dacht vaak “he, bah!” en “wat is dat in hemelsnaam?” en meer dan een paar keer “no way, dat doen mensen echt niet!”
Sommige van de dingen waarbij ik deze gedachten had, bestempelde ik meteen tot harde grens, omdat ze voor mij een taboe waren en mijn opvoeding me geleerd had dat ze ‘verkeerd’ waren. Andere dingen bestempelde ik tot harde grens omdat ik absoluut geen idee had wat ze inhielden. Ik wilde niet met iets akkoord gaan waarvan ik geen flauwe notie had wat het was. Het is overbodig te zeggen, maar er waren een heleboel dingen op die checklist waarvan ik zei dat ik ze absoluut nooit of te nimmer zou doen. Maar zeg nooit nooit…
Omdat ik nu eenmaal erg nieuwsgierig ben, ontdekte ik uiteindelijk wel wat de onbekende dingen op de checklist inhielden. Naarmate de tijd verstreek, leerde ik meer en meer over wat deze dingen nu werkelijk betekenden. Twee maanden nadat ik voor de eerste keer een checklist had ingevuld, vulde ik de checklist nogmaals in. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat ik minder harde grenzen had dan de eerste keer.
Ik was geintrigeerd geraakt door ‘edge play’, dingen die grensden aan wat ik onacceptabel vond. Een deel van mij wilde deze dingen echt proberen, maar ik moest eerst nog door allerlei barrieres in mezelf heen breken.
Toen ik de checklist voor de tweede keer invulde, waren er minder harde grenzen en veel meer zachte grenzen dan op mijn eerste checklist. Op dat moment had ik het gevoel dat het in orde was als ik verleid of gedwongen werd over die zachte grenzen heen te gaan. Let wel: op dat moment. Inmiddels heb ik geleerd dat ik nergens toe gedwongen of verleid kan worden. Ik besef nu dat, ook al heb ik mijn Meester de touwtjes in handen gegeven, het nog steeds mijn beslissing is om een bepaalde activiteit te accepteren of af te wijzen. Ik kan ervoor kiezen iets niet te doen en Zijn toorn over me af te roepen (als mijn reden voor weigering niet goed genoeg is) of ik kan ervoor kiezen het toch te doen en een nieuw gevoel van gehoorzaamheid te ervaren. Het gaat niet meer om verleiding of dwang, maar goed, dat op zichzelf is al een onderwerp voor een artikel.
De volgende maanden waren een tijd van bezinning voor mij. Ik had het gevoel dat, als ik mijn grenzen correct wilde vaststellen, ik moest onderzoeken waarom ik bepaalde activiteiten als een harde of zachte grens beschouwde. Ik ontdekte dat ik heel veel andere dingen geen grens meer vond, omdat ik mijn Meester goed had leren kennen en volledig vertrouwde. Toen ik de checklist voor de derde keer bestudeerde, kon ik me van een aantal dingen echt niet meer herinneren waarom ik ze eerder als grens had bestempeld. Waarom waren golden showers een harde grens? Het beantwoorden van die vraag was eenvoudig: ik vond dat geen sociaal acceptabele activiteit. Goed, dat was geen reden om golden showers dan maar uit te sluiten, maar het was de enige reden die ik had. Zonder geldige reden was die activiteit niet langer een (harde) grens. Met deze nieuwe mindset nam ik de lijst door. Alles wat ik voorheen als grens bestempeld had, uitsluitend omdat ik het sociaal niet acceptabel vond, veranderde ik.
Daarna kwamen de handelingen die ik oorspronkelijk als moreel verkeerd had beschouwd, aan de beurt. Die activiteiten moest ik echt ontleden om uit te vinden of ik in staat was mijn perspectief te veranderen en ze in een ander licht te zien. Dat raakte aan de kern van wie ik was. Een voorbeeld van iets waarmee ik worstelde, was swinging en partnerruil. Zou ik dat kunnen doen en mezelf nog steeds recht in de spiegel kunnen aankijken? Ik ontdekte dat het antwoord op deze vraag niet zo makkelijk te geven was, maar uiteindelijk bleef het een harde grens voor mij. Deze grens zou nooit veranderen. Partnerruil ging in tegen hoe ik in elkaar zit en ik zou er niet mee kunnen leven.
Vervolgens worstelde ik met een aantal dingen waarvan ik oorspronkelijk dacht dat ik ze echt niet zou kunnen. Mummificatie bijvoorbeeld. Ik heb last van claustrofobie en was er zeker van dat ik nooit enige vorm van opsluiting zou kunnen verdragen. Ik had echter nooit overwogen om een simpele bondage te zien als een vorm van opsluiting en daarom ook van simpele bondages een harde grens te maken. Mijn Meester liet me zien dat ik totaal vastgebonden kon zijn zonder angst te voelen. Als we samen mijn angst konden overwinnen, zouden we naar mijn gevoel zo ongeveer alles kunnen bereiken. Daarom beschouwde ik dingen die met kleine ruimtes of opsluiting te maken hadden, niet meer als harde grens.
Maar wat moest ik met grenzen die gebaseerd waren op grote angst en afkeer? De harde grens ‘GEEN NAALDEN‘ hoef ik niet uit te leggen aan mensen die me kennen. Voor hen die me niet kennen: laat me je vertellen dat ik mijn hoofd letterlijk begraaf zodat ik geen naalden hoef te zien of over naalden hoef te horen. Mijn maag draait zich om en ik word duizelig als ik alleen maar aan naalden d nk. Deze grens was zeker de moeilijkste om onder ogen te zien. Het kostte me veel tijd om uit te vinden wat ik met die grens moest. Uiteindelijk realiseerde ik me echter dat als ik mezelf met alles wat ik heb en ben aan mijn Meester kon toevertrouwen, ik ook dit wel aan Hem kon overlaten. Naalden zijn dus niet langer een harde grens voor me, hoewel ik hoop dat ik op dit punt nooit getest zal worden. Word ik dat wel, dan hoop ik dat Hij me toestaat mijn hoofd ergens in te verbergen!
Ik deel deze dingen niet met je om te proberen je van gedachten te laten veranderen over jouw grenzen. Het enige dat ik wil bereiken, is dat je nadenkt over de redenen die je had om van bepaalde dingen (harde) grenzen te maken. Mijn keuzes zijn gebaseerd op uitvoerig en eerlijk zelfonderzoek en op vertrouwen in mijn Meester, niet meer op vooroordelen. Ik moet eerlijk toegeven dat een paar van de grenzen die ik van mijn lijst verwijderde, voor mijn Meester ook harde grenzen zijn en het dus niet nodig is dat ik ze als harde grenzen betitel. En als Hij van gedachten verandert en ze toch wil proberen? Dan is dat Zijn goed recht. De dingen die ingaan tegen wie ik ben, blijven harde grenzen en zullen dat blijven ook.
Het kan zijn dat je het invullen van een checklist alleen maar als een vervelend klusje beschouwt. In dat geval mis je een geweldige mogelijkheid om jezelf beter te leren kennen. Het invullen van de checklist dwingt je om eerlijk en oprecht tegenover jezelf te zijn, en die zelfkennis kan je in BDSM-land alleen maar goed van pas komen.