wat doe je dan de deur uit?
Bdsm of je partner? Goeie vraag…
Je hoeft in elk geval geen absolute beginner te zijn om jezelf deze vraag te stellen, lijkt mij. ‘t Kan per slot van rekening ook zo zijn dat je binnen je relatie en met je partner wel ‘n eind op weg komt met bdsm, maar dat op een bepaald moment jouw behoeften op bdsm-vlak en die van je partner uiteen gaan lopen. De één wil verder gaan dan de ander, of het verlangen naar subben/Domineren zit bij de één dieper dan bij de ander. Ook dan kun je voor een keuze komen te staan, zeker als jij degene bent die verder, dieper, wil gaan… Maar dat even ‘n beetje terzijde.
Mijn antwoord op de vraag vergt enige inleiding.
Toen ik twee jaar geleden met bdsm begon, was ik vooral nieuwsgierig. ‘k Had niet meer ervaring dan ‘t wel eens ‘opleuken’ van seks met handboeien en ‘n blinddoek, en was toen al zonder enige aarzeling degene geweest die geboeid en geblinddoekt werd. Ik was benieuwd wat er op dat vlak allemaal nog meer te beleven, ervaren en voelen viel, en ging samen met een leuke man die iets meer van bdsm af wist serieus op ontdekkingstocht.
Ik had geen idee waar die tocht me allemaal naartoe zou voeren en wat voor ontdekkingen ik zou doen, maar had wel grenzen in mijn hoofd. Masochistisch was ik niet, dus pijn? Neu. Exhibitionistisch? Neu, ook niet. Had je me toen verteld dat ik me anderhalf jaar later in de aanwezigheid van publiek naakt zou laten vastzetten en me met ‘n zweep zou laten bewerken, met hier en daar ook nog ‘n knijper op m’n lijf… ik denk, nee, weet wel zeker dat ik je dan hoogstpersoonlijk bij ‘t eerste ‘t beste gekkenhuis had afgeleverd.
Maar de belangrijkste ‘grens’ die ik erop nahield, was ‘t gevoel “het is leuk voor zolang het duurt”. Dat m’n bdsm-beleving langzaam in de richting ging van wat ik aanvankelijk ‘extreem’ vond, tja. Zo lang het goed voelde, waarom niet? Maar ik verwachtte niet over, pak-‘m-beet, vijf jaar nog met bdsm bezig te zijn. Misschien wel, als ‘t in de relatie die ik op dat moment zou hebben, zou passen. Misschien ook niet, want als mijn partner dan er niets voor zou voelen, dan zou ik er wel weer afscheid van kunnen nemen. Dacht ik. Tot inmiddels al weer een tijdje geleden…
Ik zat heel erg absoluut níet lekker in mijn vel. Vrienden die me ‘n steeds minder blij en steeds magerder meisje zagen worden, grepen me in m’n nekvel en draaiden me de verbale duimschroeven aan om me aan het praten te krijgen. Dat praten ging wel, maar ik bleef met heel veel opgekropte emoties zitten. En uithuilen lukte niet: na drie tranen waren de tranen op, en de emoties still there. Zij raadden me aan te spelen, om die emoties los te (laten) maken.
Ik wierp het idee mijlenver van me af en deelde zeer beslist mee dat ik niet speel als ik niet lekker in m’n vel zit, en dat als ik moet afreageren, ik ‘n flink eind moet gaan lopen of naar ‘n sportschool moet gaan, niet naar een speelvloer met kruis en takel. Maar daarmee had ik buiten die vrienden gerekend.
De Dom met wie ik de avond tevoren geinenderwijs ‘n speelafspraak gemaakt had en die ik al had meegedeeld dat die afspraak niet doorging, werd ingelicht over wat er aan de hand was en ik werd gesommeerd ‘ns naast hem aan de bar te komen zitten. Na een lang gesprek met hem durfde ik het toch aan om te spelen. En – ‘t klinkt wat stupide in dit verband, maar goed – met succes…
Hij zette me fysiek én geestelijk volstrekt klem. Nog geen half millimetertje speelruimte kreeg ik, híj bepaalde wat er gebeurde en hoe het gebeurde en wanneer het gebeurde. En dat bleek precies te zijn wat ik nodig had. Om ‘t dramatisch te zeggen: hij wist me te breken. En heeft me vervolgens een half uur, uur, langer misschien nog, vastgehouden en laten janken en getroost… In geestelijk opzicht was ik kilo’s lichter na afloop, en in fysiek opzicht… ik heb de verloren kilo’s inmiddels teruggegeten.
“En, spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?”
Niks is enger dan iets of iemand nodig hebben. Ik wilde pertinent níet aan het idee dat ik bdsm zou kunnen nodig hebben. Toch was dat zo, dat weekend eind augustus. Dat spel met die Dom was op dat moment de manier om blokkades weg te nemen, emoties los te maken. Ik moest erkennen dat ik op dat moment bdsm nodig had, erkennen dat bdsm dus blijkbaar stiekem toch een wezenlijk ‘onderdeel’ van mij (geworden) is.
Had ik ook gewoon naar de sportschool kunnen gaan voor ‘n stevige work-out en was ik m’n spanning, stress, emoties dan ook kwijt geweest? Misschien, maar midden in een sportschool ‘n potje hevig janken? Neuj, dat in elk geval al niet. Bovendien: dat ik al maanden ‘n tikkie chagrijnig word als ik ‘n tijdje niet gespeeld heb, kan verlangen naar dat kreng van ‘n zweep als ik ‘m een tijdje niet gevoeld heb… dat zijn ook wel tekenen aan de wand.
Zo ongeveer dit alles schoot me door m’n hoofd toen iemand me vroeg wat ik zou kiezen, relatie of bdsm. En ik antwoordde dat ik de vanilla relatie (of een voor mij niet diep genoeg gaande relatie-mét-bdsm) zou beëindigen. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik makkelijk praten heb. Ik ben de love of my life nog niet tegengekomen. Wat er gebeurt als ik die wel tegenkom en die niet van bdsm gediend blijkt te zijn? Mijn monogame-relatie-ideaal maakt ‘n constructie van een speelrelatie met een Dom náást de relatie met een vanilla love of my life niet direct waarschijnlijk. ‘k Zou dan inderdaad voor de keuze tussen partner en bdsm komen te staan. Hmz… stel me de vraag dan nog maar eens…
©Mariette